Hdyž so składnostnje 65. jubileja załoženja Serbskeho ludoweho ansambla třom zasłužbnym něhdyšim čłonam a čłonkam ansambla Čestne čłonstwo spožči, bě mjez nimi tež Leńka Šołćina-Winarjec. Nětkole, w juliju tutoho lěta, je wona nas na wěčnje wopušćiła, kaž mnozy wuznamni ansamblowcy njedawno: Jan Domaška, Korla Tilich, Detlef Kobjela ... Myslu husto na přijomnu rozmołwu z njej w jeje małym Budyskim bydlenju – hewak wšak hižo dołhi čas w Slepom doma –, jako jej wot Spěchowanskeho towarstwa SLA wopismo Čestneje čłonki přepodachmy. Naše towarstwo bě sej do hłowy stajiło, zo su runje ludźo, kotřiž při kolebce prěnjeho powołanskeho ansambla serbskeje ludoweje kultury stejachu, hódni počesćenja a wěčneho wopominanja. Jich žiwjenje a skutkowanje stej na wosobu zhusćene serbske kulturne a kulturnopolitiske wuwiće prěnich powójnskich lět. Na wot nich połožene zakłady so to dźensniše natwarjuje. Hinak prajene: Hdźe bychmy dźensa stali bjez natwarneho dźěła wonych muži a žonow.

»Mějach česć a zbožo, być prěnja solistka ansambla«, so Leńka Šołćina-Winarjec před třomi lětdźesatkami dopominaše. Na jewišću stać bu za spěwarku wšědny chlěb, dowěra do swójskich zamóžnosćow bě jej při tym wuměnjenje. Sebjedowěru dósta přez spěwanje w Radworskej Meji, w kulturnej brigadźe SWŠ a holčim chórje Jurja Winarja. Poprawom njeměješe scyła strach: »... rady myslu na prěnje proby z orchestrom. To bě ći nadobo cyle nowa kwalita spěwanja, a jeno tón, kiž je hdy sam z přewodom orchestra so pospytał, budźe wědźeć, kajka pomoc a zepěra móže ći tajki přewod być a kak lochce so zynki nad nim znošuja.« Leńka Šołćina-Winarjec, nětko solistka, njeměješe pryzle we hłowje, wosta jednora, njewupikana, šikwana młoda žona. So w serbskej njewjesćinskej drasće na jewišćo stupić – dźensa samozrozumliwosć za spěwarki w ansamblu –, so jej tak prawje nochcyše: »Mi bě to přehnate wupikanje, njewotpowědne jednoremu spěwanju. Ale šef [Jurij Winar] měješe prawo, a pod sylzami sym so podała.« Doda hišće, skromna kajkaž bě: »... a potom sym spěwała jako serbska njewjesta [...] a jenož z rozprawow a recensijow wěm, zo bě to wulki wuspěch.«

Spěšnje a dźeń a husćišo měješe so SLA hotować do wukraja. Jako posoł serbskeho luda, politisce widźane zdobom jako posoł NDR, žněješe chwalbu a sławu. Hižo prěnje hóstne wustupy njezahorjachu jenož publikum, ale tež ansamblowcow samych. 1956 wustupichu na kongresu Federalistiskeje unije europskich ludowych skupin (FUEN) w Rakuskej. Zwiski Domowiny k FUEN so na ćišć z Berlina bórze přetorhnychu a so hakle po přewróće wožiwichu. »Jako před wobdźělnikami kongresa [...] wustupichmy, jich hnydom spóznachmy na zahoritosći, z kotrejž naše poskićenja sćěhowachu. Dołho smy na tutym prěnim wječorku hišće bjesadowali a spěwali.«