Jazor di Garda tak bliski,

te góry dokoławokoło

tak rědne ak mólowane,

klima jo milny, dajo wino derje rosć.

How lažaś a wótpócywaś

by spódobne było,

gaby spanje njebyło nimjerne.

Teliko małych rowowych platkow,

płonych, pśizemskich kśicow,

pód niskim wrjosom,

kenž we žwałatej formaciji se rozpśestrějo.

Wjelicke mórjo rowow –

śiche mórjo dopomnjeśa a napominanja.

A we toś tom mórju

chrapka swójskeje familijoweje historije.

Což my namakajomy,

jo mě.

Na to mě,

kenž serbski póchad pśeraźijo,

swěśi słyńco Italskeje.

Młody muž, pśisamem hyšći gólc,

zakopany ze wšym swójim pśichodom,

z njeroźonymi źiśimi a źiśiźiśimi,

ze wšym, cogož jo se naźejał.

Mimo zmysła zgubjone žywjenje,

jadno wót teliko drugich.

Šyroke, zelene žwały wokoło nas.

Oktober – wrjos how wěcej njekwiśo.

Pśedstajam se purpurowe žwały.

Bratš mójeje starkeje tśeśego naroda,

kenž njejo se nigdy zas wrośił do Łužyce,

na domacnu žywnosć w Žylowje.

Twójo woblico znajom wót starego fota,

take rědne, pśijazne, młode woblico.

Twója prědna rěc jo była serbska,

sy wótrosł w tšašnem casu.

Do cogo sy wěrił? Co sy se žycył