Toś ten wołojany cas jo mě na škódu.

Słowa njamógu gójś, abo mógu?

Sebje z nimi gójś, to som wopytała.

Słowna źiwizna wšak jo mě wuplunuła.

Njejo mój swětašk dłymoki dosć

za taku bujnu bogatosć?

Naspjet palc do rany tłocym.

Powědam, powědam, pak nutśikownje mjelcym.

A ty? Maš ty słowa za mnjo, za naju,

ako z dłymi duše su?

Pšosym! Trjebam něnto wótere,

mócne, cele wósebne.

Daś mě do wutšoby trjefje,

daś mě wochłoźiju, daś mě góje.

    ŹILKA