Jědźemoj z Trjebinskim towaršom ze Slepoho přez železniski přechod nimo Lejnikoc wile a noweho busoweho dwórnišća w směrje na Miłoraz. Pjeć, šěsć kilometrow ćehnje so puć z našeje do susodneje, někak zanjeseneje wjeski přez Mužakowsku holu. Samón Miłoraz leži srjedź tuteje hole, na kromje tak mjenowaneho Zwěrjenca. Sławny hrabja von Pückler měješe tam swój hońtwjerski rewěr a hońtwjerski hrodźik; prastary lěs ze zasonjenymi hatami skićeše hoberskim štomam, wonjacym zelam a wšelakorej zwěrinje schow a cyrobu. Krajina kaž z bajki. A zdawna bydlachu a bydla tule tež Serbja, žiwjo so ćežko na pěskojtej pódźe tu a na włóžnych łukach tam. Takle mam to z dźěćatstwa a młodych lět w pomjatku, takle so to powěda w našich bajkach a spěwa so w našich pěsnjach. Wobkuzłaca idylka a dračina wo wšědny chlěb, wyskaca radosć a tłóčaca starosć kaž njedźělomnaj dwójnikaj pódla sebje.

Naju kolesy šwórčitej nimo poslednich mjeńšich statokow na kromje Slepoho a nimo za žiwicu wonjaceho hajka z nahladnymi zróstnymi chójnami. Fifolenje a ćičolenje ptačiny naju přewodźa. Ale nadobo za chójnami – wómmm ... – dyri mi surowa woprawdźitosć kaž wulka drjewjana heja wo čoło. Towarš wšak běše mje warnował, swakowa samo wotradźała prajo: »Ty to njeznjeseš! Nichtó z nas to njeznjese!«