Sym Sakskim Nowinam za zło wzał, zo mi ćišćane wudaće wjace rano zahe do domu njepřinjesu, ale hakle dopołdnja z listonošom. Jako alternatiwu poskićuja mi nowinu w elektroniskej formje. Mi pak so při snědani na šmóratko abo laptop wukać nochce. Najebać to dyrbju přiznać, zo běch so hižo ze swojim prěnim přistupom do interneta srjedź dźewjećdźesatych lět do syće »globalneje wjeski« zahladał. Tež tohodla, dokelž su blogowarjo a nic naposledk masy wužiwarjow tak mjenowanych socialnych syćow hižo bórze »gatekeeping«-mocam tradicionelnych medijow zadźěwali. Wo čimž so lud informuje, njerozsudźeja hižo jednotliwi žurnalisća. A to je derje tak.

Štóž so z načasnym serbskim nowinarstwom zaběra, njech na jeho korjenje njezabudźe. Handrij Zejler, na kotrehož smy 2022 w »Lěće Zejlerja a Kocora« spominali, běše 1842 prěni redaktor »Tydźenskeje Nowiny«. Z njeje su 1854 »Serbske Nowiny« wurostli, kotrež wot lěta 1921 jako dźenik wuchadźeja. Hdyž zakitowaše Tydźenska Nowina »byrgarsko-demokratiske prawa serbskeho ludu napřećo nadpadam« (Měrćin Völkel, Serbske nowiny a časopisy w zašłosći a přitomnosći, LND 1984, citowany na Wikipediji), so prašamy, što to woznamjenja, tónle zaměr do našeho časa transformować. Rěč jako system rozjimanja swěta je w kóždej dobje najwažniše kulturne kubło, a tohodla je nałožowanje rjaneje spisowneje serbšćiny w zwisku ze wšěmi relewantnymi temami wšědny dźeń najwažniši nadawk Serbskich Nowin. W tutym zmysle mamy so jako redakcija spochi dale wukmanjeć. A z prawom je runoprawosć serbšćiny we Łužicy centralna narodnopolitiska naležnosć, kotruž maja Serbske Nowiny podpěrować – wšako je bytostne znamjo luda jeho rěč.