W poslednich tydźenjach mějach móžnosć, so jara intensiwnje ze swojej identitu zaběrać. Při tym mi napadny, zo to ženje hišće tak prawje činił njejsym.

Zo sym Serb, to bě za mnje samozrozumliwe. Dwaceći lět dołho běch w pucherju rjaneho serbskeho swěta žiwy. Rěčnych rumow mějach stajnje dosć a tež strach, jako běch w zjawnosći serbował, ženje njezačuwach.

Tola časy su so změnili – za mnje znajmjeńša. Wjesołu naiwitu sym wotpołožił. Ma to dwě přičinje:

Prěnju stworichu čorne kapy a plěchi w jich wustupowanju, kotrež je nam Serbam napřećo stajnje a hórše. Druha leži w dźiwadłowym kruchu »Klub potajnych Serbow«.

Tuta je za mnje wažniša. Režiserej krucha Georgej Genouxej je so poradźiło, mje ze swojej kompletnej njewědu wo Serbach wo tym přeswědčić, zo měł so snano tola raz kritisce ze swojim pochadom rozestajeć. W dołhich rozmołwach smój, zhromadnje z druhimi akterami, kruch wuwiwałoj. Při tym běše wón mi přeco zaso prašenja stajił, kotrež sej sam do toho ženje tak stajił njejsym:

Što su moje strachi?

Čehodla sym Serb?

Što naš narod wučini?

Nastorki to do přemyslowanja. Nastorki do rozestajenja. Na prašenje, čehodla sym Serb, njewědźach spontanje žanu wotmołwu. Nětko to wěm: Sym Serb, dokelž sym hordy na to, być něšto wosebiteho, něšto jónkrótneho. Rjanu sadu sym w kruchu Genouxa namakał: »Smy kaž małe klanki we wulkej hrě wulkich mocow.«