»Druhdy wobžaruju, zo serbšćinu tak derje njewobknježu, zo móhł w tutej rěči­ sonić«

Rozmołwa z etnologom dr. Robertom Lorencom wo pochadźe, krajinje dźěćatstwa a dwurěčnosći

Wy sće we Wuježku wotrostł, potom wjele lět w Berlinje bydlił, potom zaso we Wuježku a nětko w Zhorjelcu. Čehodla sće so za tute město rozsudźił?

Rozsud za Zhorjelc měješe hłownje swójbne přičiny. Wotnajimane bydlenje při Čornobohu bu přewuske a běchmy tež pytnyli, zo so to z cyle zanjesenej wjesku tohorunja stajnje njehodźi. Potom bě jasne, zo ma to tola měšćanska kónčina być, hdźež móžeš lóšo kontakt k druhim ludźom nawjazać. A Zhorjelc bě za nas najzajimawši. Mamy pak we Wuježku hišće zahrodu z dowolnosću za twarjenje, njebě to potajkim doskónčne rozžohnowanje.

Jako sće so do Wuježka nawróćił, běše to hišće samsna wjes, kaž sće ju ze swojeho dźěćatstwa znał?

Mějach tam rjane dźěćatstwo. Husto słyšiš, zo chcedźa ludźo preč do města a žiwjensku staciju za sobu wostajić, dokeIž jim druzy na čuwy du. To wšak su zwučene naratiwy. Pola mje to tak njebě. Dźěch studija dla a njejsym zwisk k nakrajnej kónčinje abo do Wuježka přetorhnył. Mějach pozitiwne začuća za wjesku a mam je přeco hišće. Tež swoje magisterske dźěło sym wo Łužicy pisał. Bě přeco jasne, zo mje tema kónčiny dale zaběra.