»Serbska rěč je mi při pisanju bóle domizna hač němska«

Rozmołwa ze spisowaćelku Měrku Mětowej wo Budyšinje a literaturje jako domizna

Wy sće čas žiwjenja wosrjedź Łužicy bydliła. Što je domizna za Was?

Cyle spontanje bych prajiła, zo je to město Budyšin. Lubuju je a sym tajke prawe Budyske dźěćo. Sym přeco z městom zwjazana była. Narodźiła sym so na zapadźe, w nowym měsće. Potom smy wjace hač dwaceći lět w starym měsće bydlili a nětko, trochu do wuměnkoweho časa, smy takrjec do wuchodneho dźěla města ćahnyli. Cyły Budyšin je za mnje domizna. Lubuju tohorunja Łužiske hory. Tohodla so wjeselu, zo w nowym bydlenju tute hory widźimy, kaž Čornobóh abo Pichow. Hdyž tam pućuju, mam začuće, zo sym w domiznje po puću. A pućowanje tam mje tež za nowe spisowaćelske ideje inspirěruje. A potom mamy hišće zahrodu w Smochćicach, kotraž je tež tajke něšto kaž doma za mnje, dokelž sym tam jako dźěćo wotrostła. Mój nan je ju za swój čas kupił a wobhospodarił. Lubuju tež wid z Mosta měra. Jeli z dowola abo zwotkel tež přeco přijědu, přez móst jědu a nalěwo Budyske wěže widźu, mam hłuboke začuće domizny. Domizna je za mnje na kóždy pad geografisce wjazana. To je jedyn dźěl domizny.