Po tym, zo dyrbješe Němska pasus wo prawach narodnych mjeńšin podpisać, swjećeše Serbski narodny wuběrk swój wuspěch. Wo njewotwisnosći hižo nichtó njepisaše. Za to so předstawy wo organizaciji narodneho žiwjenja w nowej Němskej konkretizowachu.
Serbske Nowiny, 05.07.1919
Wo rozrěčenju w Sakskim sejmje wo nowym šulskim zakonju pisa farar Dobrucky:
A němsko-narodna strona praji [...]: »My so wjeselimy, zo chceće Serbam něšto dać« [...], ale božedla nic tak wjele, zo je woprawdźe Serbam pomhane. Přetož Serbja njesmědźa so swojeje narodnosće wjeselić, předewšěm njesmědźa za tym přińć zo su Słowjenjo, a kóždy wobchad jeneho wučeneho Serba z druhimi Słowjanami so hnydom jako strašna přerada wukładuje […]. A tehodla dyrbja so wjednicy serbskeho hibanja nješkódni sčinić, tehodla njesmě sakska wyšnosć přewjele lubosće Serbam wopokazać. [...] Wšoněmski són, serbski lud do rowa storčić a serbske wašnje jenož w muzejach hajić, je so do hromadki sypnył a z nim wšoněmska krasnosć. Njech naš serbski lud jenož nětko swojich starych wšoněmskich přećelow wottřasy a so zjednoći mjez sobu sylnje a twjerdźe a zwisk pyta ze swojimi druhimi słowjanskimi bratrami, kiž nětko politisku swobodu maju a ženje swojeho najmjeńšeho bratra njewopušća. [...] Božidar Dobrucky.