Zo bě so w lěće 1920 Serbski Sokoł załožił, na tym mějachu čěske­ zjednoćenstwa a wosobiny wuznamny podźěl. A zo bratrow­ska pomoc hač do wot nacionalsocialistow nanuzo­waneho rozpušćenja serbskeho sportoweho towarstwa w lěće 1933 traješe, wo tym swědča mnohe přikłady. Wo někotrych »kmótřiskich darach« w slědowacym pisam.

Profesor Josef Páta a druzy

Mjeztym zo ze serbskeje strony wosebje Marko Smoler w nowinach a časopisach po 1918 za załoženje serbskeho ćěłozwučowanskeho towarstwa wabješe, podpěraše jeho z čěskeje strony předewšěm Josef Páta. Za VI. wšosokołski zlět 1907 w Praze spyta wobdźělnikow dobyć. Napisa tohodla do časopisa Łužica nastawk »Lětuše słowjanske swjedźenje w čěskej Prazy«. W rukopisnym dodawku k swojej knižce »Sokolstvo a Slovanstvo« (Sokołstwo a Słowjanstwo) k tomu doda: »Hižo w lěće 1911 sym sčinił pospyt, zo by so sokołska myslička k Łužiskim Serbam dóstała, napisał sym tehdy tež nastawk ›Łužiscy Serbja a sokołska ideja‹ ... ale bjez wuspěcha.«1

»W lětomaj 1919/1920 přeswědči Josef Páta Hermana Šlecu (z Droždźija), Jana Cyža (ze Žuric), Jurja Wićaza (ze Špitla) a Hańžu Kubašec (z Chasowa) w Sokole zwučować«.2

Tule podaty přinošk bazuje na přednošku składnostnje hłowneje zhromadźizny Maćicy Serbskeje 26. septembra 2020 a bu za wozjewjenje wobdźěłany.

»By tohodla jara wužitna wěc za wědomosć była, hdy bychu so raz wučeni Serbjo zebrali, cyłe mjezy wobeju Łužicow wobpućowali a awtentisku kartu a statistiku zhotowili ...«1

Tute linki napisa w lěće 1876 młody Lipšćanski student slawistiki a serbski aktiwist Arnošt Muka w swojej pućowanskej rozprawje wo Delnjej Łužicy »Pućowanje po Delnjej Łužicy«. Šěsćdźělnu rozprawu wozjewi Muka hromadźe z přećelom a komilitonom Janom Arnoštom Holanom w časopisu Łužica. Holan běše tež přewodnik Muki na jězbje. Na zakładźe swojeho slědźenja kritizowaše Muka tehdy eksistowace karty serbskeho rěčneho ruma we Łužicy. Jemu so zdaše, zo běchu podobnje tež oficielne ličby serbskorěčneje ludnosće wopačne. A zo by wěstosć docpěł, bu Muka sam aktiwny. 1884 předpołoži prěni dźěl swojeje »Statistiki łužiskich Serbow« wo Delnjej Łužicy w Časopisu Maćicy Serbskeje, 1885 slědowaše druhi dźěl wo pruskej a 1886 třeći dźěl wo sakskej Hornjej Łužicy. Młody třiadwacećilětny ze swójby zamóžiteho serbskeho ryćerkublerja we Wulkim Wosyku pochadźacy student naćisny 1876 w dwěmaj linkomaj kompletny slědźerski projekt. Zbytk su dźensa serbske wědomostne stawizny.

Wo dóńće katolskeho fararja w Pólskej

Před 75 lětami wotměwachu so prěnje a wobsažne wuhnaća němskeho wobydlerstwa z mjezow dźensnišich hranicow Čěskeje, Słowakskeje a Pólskeje republiki. Za Hornju Łužicu potrjechi to dźěl Žitawskeho hejtmanstwa, kotryž ležeše wuchodnje Nysy. Po wobsadźenju kraja přez pólske a sowjetske wójsko a sćěhowacym poněčimnym dwójnym knjejstwje wobeju frakcijow wuhnachu so wobydlerjo tutoho pasma 22. junija 1945. Stawizny wuhnaća, sćěhi za potrjechenych a dóńt wuhnatych po tym wopisujetaj Lars-Arne Dannenberg a Matthias Donath w knize »Do hoan uns die Polen nausgetriebm«, kotraž je loni wušła.1

Mjez tutymi wuhnatymi běše tež Jurij Brusk, wot lěta 1940 farar w Königshainje, pozdźišim Działoszynje. Tež wón bu, byrnjež na swoju serbsku narodnosć pokazał, wuhnaty a nawróći so hakle 29. januara 1946. W mjenowanej knize rozestaja so awtorstwo kritisce z njepřitomnosću Bruska. Předležacy list Bruska na Wójćecha Kóčku wot 17. februara 1947 je w tutym zwisku zajimawy, dokelž so z nim situacija Bruska lěto po swojim nawróće a hižo połdra lěta po wuhnaću rysuje a někotre wotewrjene prašenja znajmjeńša podźělnje (tendencielnje) rozrisaja.2

Wuměłc-architekt Arnold von Westfalen jako inowatiwny gotiski­ twarski mišter hroda Albrechtsburg a jeho architektoniske­ herbstwo

Za architekturu je 15. lětstotk wosebity čas, dokelž hodźi so jara zajimawe wuwiće wobkedźbować, kotrež wustupuje po cyłej Europje, wosebje tež w Sakskej a we Łužicy. Jako w Italskej dawno hižo renesansowy stil z cyle hinašimi konceptami a strukturami knježeše a swójba Medici Florenz k wuměłskemu centrumej wutwari, jako Leonardo da Vinci swoju Mona Lisu molowaše a Michelangelo jasne klasiske formy w architekturje naćisny, wuwi so w krajach sewjernje Alpow wosebje wirtuozna forma pózdnjeje gotiki.

Tuta wirtuozna formowa rěč gotiskich strukturow a ornamentow je so wosebje we wuchodnych regionach hač do dźensnišeho zdźeržała. Najjasniši přikład za to namaka so w njedaloko wot Drježdźan na skale ležacym hrodźe Albrechtsburg. Hižo zdaloka wuhladaš wysoko nad Łobjom trónowacy hród w Mišnu. Horjeka na hrodowej horje wita će jako prěnje gotiska katedrala, kotruž mnozy ze swjatym Benom zwjazuja, kiž je tam pohrjebany.

Na lěwym boku cyrkwje, směr sewjer, přizamknje so hród z jeho sławnym a charakteristiskim witym schodom. Twarski mišter Arnold von Westfalen započa 1471 z twarom hroda, kotryž běše prěnjotnje jako rezidenca za Wettinskeju bratrow kurwjercha Ernsta a wójwody Albrechta mysleny.

9. nowembra 1920 bu w Budyšinje prěnja jednota Serbskeho Sokoła załožena. Hač do lěta 1930 nasta cyłkownje 21 jednotow. Po nastupje nacijow dyrbješe sportowe towarstwo 9. apryla 1933 swoju dosć wuspěšnu dźěławosć skónčić. Po Druhej swětowej wójnje wožiwjenje móžne njebě, to poradźi so hakle po znowazjednoćenju Němskeje. 27. decembra 1993 bu w Hórkach Serbski Sokoł znowa załoženy. Někotre přičiny dołheho přihota w slědowacym podam.

Nastork z Čěskeje

16. februara 1862 bu w Praze prěnja jednota Sokoła w Čěskej załožena: W přitomnosći 75 wosobow bu dr. Jindřich Fügner za starostu wuzwoleny, Miroslav Tyrš za městostarostu. Pod hesłom »Tužme se!« (Krućmy so!) dźěše wo to, w času narodneho wozrodźenja ćělne a duchowne mocy młodych ludźi rozwiwać, złožujo so na hesło starych Grjekow »W strowym ćěle strowy duch«. W meji 1862 přewza Miroslav Tyrš načolnistwo jednoty, kotraž nošeše oficialnje mjeno »Sokol – Pražská tělocvičná jednota«. W běhu lěta nastachu w dalšich dźewjeć čěskich městach jednoty Sokoła. Miroslav Tyrš spisa w lěće 1870 wuznamny program »Náš úkol, směr a cíl« (Naš nadawk, směr a zaměr), kotryž bu potom lěto pozdźišo jako zawodny nastawk w prěnim čisle časopisa »Sokol« wozjewjeny. Sokołska myslička rozšěri so po čěskim nastorku tež w druhich słowjanskich ludach – najprjedy w lěće 1863 w Słowjenskej. Prěni hłós k nastaću sokołskich jednotow tež pola nas w Serbach pochadźa z lěta 1882, jako přewjedźe so prěni zlět čěskeho Sokoła w Praze. Zarjadowanje dožiwi serbski student Jan Ćěsla. Bě wot wobsaha zarjadowanja tak zahorjeny, zo wozjewi w časopisu Łužica namjet, »tež tajke towarstwo zawjesć, zo snadź bychu klětu tež serbske młode Sokoły wulětowałe a serbsku rěč a narodnosć mjez sobu hajiłe a posylniłe».1 (W Nowych Boranecach w lěće 1840 rodźeny Jan Ćěsla studowaše pozdźišo w Praze a skutkowaše wot 1871 jako lěkar w Neveklovje blisko stolicy. Tam zemrě w lěće 1915.)

Prócowanja Jana Bjedricha Tešnarja wo zjawnu prezencu delnjo­serbšćiny

Njedźelu, 28. oktobra 1860, poswjećichu w Chmjelowje pola Choćebuza nowe šulske twarjenje. Jeho wosebitosć bě, zo bě nad zachodom připrawjeny serbski napis, wuwjedźeny w tehdyšim frakturnym pismje: »Dajſcho tym Żiſchetkam ku Mn˙o pſchiſch a n˙ehoborajſcho˙ jim, pſchėto takich jo to Kralejſtwo Boże. Markus 10,14.« Wo natwarje noweje šule a wo poswjećenskim zarjadowanju Bramborski Serski Casnik 21. nowembra nadrobnje rozprawješe:

Dokelž bě jich dotalna šula přemała a dodźeržana, běchu Chmjelowčenjo w lěće 1857 twar noweho šulskeho doma wobzamknyli. Na to kupi gmejna kóžde lěto něšto drjewa a kamjenjow, zo by financielnu ćežu rozdźěliła. Nalěto 1860 stary šulski dom srjedź wsy wottorhachu a nowy murjowany twarić započachu. Hdyž bě nazymu »nowa, rědna, pyšna šula« dotwarjena, ju na 21. njedźeli po swjatej Trojicy, potajkim 28. oktobra, poswjećichu. Na swjatočnosć zeńdźechu so wjesnjenjo we wupyšenej šuli. Po zhromadnym kěrlušu měješe niši farar Choćebuskeje serbskeje wosady Jan Bjedrich Tešnaŕ prědowanje wo 103. psalmje, w kotrymž so Bohu za dokónčeny twar dźakowaše a wo žohnowanje za dźěło wučerja prošeše. Staršich napominaše, dźěći nic wot wučby wotdźeržować, ale je swěru do šule słać. Tež měli sej wučerja wažić a jeho podpěrować, dokelž je jeho dźěło »na roli tych hutšobow« hišće ćeše a sprócniwiše hač dźěło bura na polu. Napominanje indirektnje pokaza, z kotrymi ćežemi mějachu so wučerjo na serbskich wsach tehdy bědźić. Po požohnowanju twara přepoda Tešnaŕ najlěpšim šulerjam – třom hólcam a třom holcam – serbske knihi. Najlěpšej dóstaštaj Nowy testament, tamni štyrjo pak knižku »Pojż k’Jeſußu!«. Po tym zo běchu šulske dźěći pod nawodom wučerja Hänicke kěrluš zanjesli, so swjatočnosć ze zhromadnym kěrlušom skónči.

Wurědna publikacija wó žywjenju dolnoserbskego procowarja

Skóńcnje som je docytał: Tłuste, ale mimo měry zajmawe knigły »Christian Schwela. Wendischer Lehrer, Kantor und Redakteur. Eine Biografie« z rownogódnym serbskim titlom »Kito Šwjela. Serbski šulaŕ, kantor a redaktor. Biografija«. Mógu napšawdu wjelgin pórucyś, wósebnje wšak wucabnikam, duchownym, žurnalistam, stawiznarjam, což jo z Kamjenice póchadajucy nimski publicist Dietmar Schulze (*1947) na 540 bokach z wěcywuznaśim, ze sympatiju za Serbow a tež howacej derje naźěłał. Knigły se daju derje cytaś. Wón staja žywjenje a statkowanje Kita Šwjele (1836–1922) do zwiska z regionalnymi wobstojnosćami kaž tež z nimskimi a tam a zas ze swětowymi stawiznami, źož lěpšemu rozměśu słužy.

Pó tom, až su wósadne w Skjarbošcu w lěśe 2018 – z naglědneju pódpěru dalšnych luźi, zastojnstwow a towaristwow – swójomu kantoroju a wucabnikoju stajili z betonowego kamjenja stwórjony pomnik z jogo bistu (tśasaŕ Hans-Georg Wagner z Chóśebuza, *1962), su nastali knigły, kótarež su pśisamem něco kaž serbski stawizniski roman w nimskej rěcy. Kaka gluka, až su se dnjownikowe zapiski Kita Šwjele a jogo syna Bogumiła (1873–1948) zachowali, z kótarychž jo awtor mógał teliko awtentiskich faktow póceraś. Pśez to cytaju se žedne wótrězki, kaž by tej łužyskej procowarja žedne tšojenja tomu biografoju samej do pisańskeje mašiny wulicowałej.

Jako młody student a wědomy Serb je (pozdźiši prof. dr.) Arnošt Muka (1854–1932) po Hornjej a Delnjej Łužicy pućujo wšo serbske zapisował. Měješe nadobny zaměr, móhłrjec cyłemu swětej dopokazać wulkosć serbskeho naroda a kraja a bohatosć serbskeje rěče. Wšě připóznaća, kotrež so jemu w Serbach a druhdźe za to dawaja, su tuž woprawnjene.

Tola žadyn čłowjek njeje njezmylny kaž žadyn ćerń bjez kałača. Z dwěmaj přikładomaj je so serbski ludowědnik a rěčespytnik Muka mylił. To stej ležownostne mjeno »Kobjel« w Sernjanach a wjesne mjeno »Sernjany« same. Z ležownostnym mjenom »Kobjele« sym so před lětami w delanskej Gmejnskej nowinje rozestajał. Tule wěnuju so našemu wjesnemu mjenu.

Jan Meškank-Kanečanski (1905–1972) bě po Druhej swětowej wójnje znaty a připóznaty serbski domiznowědnik mjez Wotrowom a Konjecami. Hdźež je móhł, je Meškank wězo na Muku nawjazował. Na Mukowym wułožowanju mjena Sernjany je wón dwělował. Ale Meškank njebě powołanski wědomostnik a slědźer. Tež dźensa znate wědomostne žórła jemu tehdy hišće přistupne njeběchu.

Pozdźiše wobšěrne slědźenje

Wjacori, w słowjanskich rěčach derje wukubłani němscy mjenowědnicy su so po skónčenju Druheje swětoweje wójny wobšěrnje a dokładnje ze słowjanskimi mjenami w srjedźnej a na wuchodnej Němskej zaběrali. Su woznam mjenow přepytowali a ze susodnymi słowjanskimi rěčemi přirunowali.

Zawodne mysle

Hižo přeco chcych ležownostne mjena Trjebina znosyć, zo njebychu so zhubili. Přewulki pak bě respekt před wobšěrnym dźěłom mjena dokładnje zběrać, so ludźi prašeć, kotřiž su hišće starši hač ja, a w archiwach slědźić. Dźěłowy plan Trjebinskeje Domowinskeje skupiny 2017/2018 je mje trochu do dźěła honił. Tak buchu Trjebinscy Domowinjenjo w nowembrje 2017 a w aprylu 2018 w dźěłowym planje namołwjeni, jim znate ležownostne a swójbne mjena znosyć. Njetrjebamy so dźiwać, zo bě zajim jara wulki, dokelž so wjes zdźěla wotbagruje a dźěl wjesnjanow bu hižo přesydlene. To přinjese wosebitu brizancu do tematiki: Hižo nětko je ćežko, sej stary wjesny dźěl Zagora předstajić, dokelž rowy, klumpy a wotnjesene statoki deprimowacy wobraz zawostajeja. Bórze so wšitko w hoberskej brunicowej jamje zhubi.

Ležownostne mjena

Njewobsydlena přiroda rozdźěli so na přestrjenje, za kotrež je wěste wužiwanje předwidźane. Ležownostne mjena dźěla krajinu a słuža orientaciji a identifikaciji. Tute geografiske mjena su wobydlerjo tworili a buchu bjez pisomneho fiksěrowanja do lokalneje rěče přiwzate. Wone su jenož we wěstej wjesce abo wěstym měsće znate a słuža tomu, połoženje ležownosće jasnje identifikować a rjadować. To je wažne za kataster, wobsydstwowe poměry abo wužiwanje přestrjenje a zaměr wužiwanja (jako polo, łuka, lěs abo hat).

200 lět serbske misionske towarstwa

Rewolucionarnej lěće 1848/49 so w serbskim stawiznopisu husto jako započatk towarstwoweho žiwjenja na serbskich wsach charakterizujetej.1 W tutym nastawku chcu pak pokazać, zo směmy započatki šěrokeho towarstwoweho skutkowanja na serbskich wsach bjezmała wo 30 lět doprědka datěrować. Wot 1820 do 1834 załoži so w ewangelskich Serbach znajmjeńša 14 misionskich towarstwow, kotrež běchu rum, w kotrymž móžachu so čłonojo politisce, nabožnje a narodnje angažować a za dalše towaršnostne dźěło wukmanjeć.

Jeničke serbske wopomnišćo bitwy pola Sedana před 150 lětami

Na zapadnej kromje stareho kěrchowa, kiž so wokoło Slepjanskeje cyrkwje wupřestrěwa, stejitej pomnikaj, kiž dopominatej na Němsko-francosku wójnu w lětomaj 1870/71. Napohlad dominuje na štyri metry wysoki obelisk z pěskowca, kotryž bě zhotowił kamjenjećesar Bruno Modrack ze Słomjenja pola Grodka. Pomnik je z třomi mjedźanymi wudźěłkami wozdobjeny: deleka z medaljonom z podobiznu kejžora Wilhelma I., srjedźa ze Železnym křižom a horjeka je krónowany z worjołom. We wulkim złotym pismje steji na obelisku w němskej rěči, zo je poswjećeny dopomnjeću gloriozneju lět 1870/1871 a zo bu postajeny składnostnje 25. jubileja załoženja Slepjanskeho wojerskeho towarstwa 14. julija 1912. Z nowinskeje rozprawy wo tutym podawku wěmy, zo běštaj hrabja Arnim z Mužakowa a kejžorstwosejmski zapósłanc dr. Hegenscheidt twar pomnika spěchowałoj a zo bě jón Slepjanski farar Matej Handrik we wobłuku schadźowanja zapósłancow delnjošlesko-łužiskeho wokrjesneho wojerskeho zwjazka w přitomnosći 40 wojerskich towarstwow a mnohich wysokich hosći poswjećił.1 Zda so, zo bě runja pomnikowemu napisej tež poswjećenska swjatočnosć přezcyłnje němska.

Što su wuměnjenja a wuslědki serbskeho stawiznopisa w druhej połojcy 20. lět­stot­ka? Mały rjad přinoškow zaběra so z nastaćom štyrizwjazkowych »Stawiznow Serbow« a ze stawiznopisom w šěršim zmysle. Chcemy nowe slědźenske wuslědki předstajić a zdobom přeprošujemy ke kri­tiskej debaće wo zakładach načasneje serbskeje kultury.

Zahoritosć za předstawizny a zažne stawi­­zny, wosebje za srjedźowěk, na­­ma­kamy w Němskej w nimale wšěch worštach wobydlerstwa a we wšěch starobnych klasach.

Archeologiske muzeje su jara woblubowane a »srjedźowěkowske wiki« kaž tež zarjadowanja »living history« so prócuja, ludnosći srjedźowěk z pomocu dožiwjenjow zbližić. »Histotainment« je za to hesło. A byrnjež na cyłym terito­ri­ju nowych zwjazkowych krajow a zdźěla zwonka nich wot spočatka zažneho srjedźo­wěka lětstotki dołho kmjeny Sło­wjanow sydlili (t. mj. Germania Slavica), njejsu wone we wědomju a zaznaću wulkeho dźěla worštow wobydlerstwa eksistentne. Wikingojo a ryćerjo popularny wobraz srjedźowěka dominuja. Nimo šulskich knihow a medijow su wosebje muzeje, kiž tutón wobraz produkuja a ludźom předstawu wo stawi­znach jich domizny posrědkuja.

Jürgen Maćij – Na demonstraciji w Klětnom, 6. januara 1990

Moja angažowanosć za wuchowanje Klětnoho w rozsudnych měsacach měrliweje rewolucije – a pozdźišo tež za Rogow pod wuměnjenjemi wobnowjenja demokratije – ma swoje předstawizny. Tute so njehodźa z někotrymi słowami rozjasnić. Njech su tohodla jenož někotre wuchadźišća naspomnjene, kotrež mje pohnuwachu, so Klětnjanam kónc lěta 1989 a Rogowčanam nalěto 1990 w boju wo přichod jich sydlišćow direktnje přizamknyć – a to w zhromadnosći z mnohimi serbskimi spisowaćelemi, dźiwadźelnikami a dalšimi wuměłcami a kulturnikami:

W etnologiskim wuwiću pisanja je městno jednanja prěnjeho pólneho slědźenja wažny měznik, kotryž so w předmjeće nimoměry rady mystifikowaše a nadal mystifikuje. Zo bych we wobrazach profesije wostał: Mamy před sobu iniciaciski ritus. K prěnjemu razej poda so slědźacy subjekt won do »pola«, zo by wupruwował, što je wot profesorow na uniwersiće nawuknył. Bjez kóždeje wěstoty ma nětko wonka (potajkim w dźiwiznje) wobstać. Hakle nětko so woprawdźe wopokaza, hač běše wjacore lěta trajacy studij snano podarmo. Zakładna dźěławosć etnologije je slědźerska praksa, na kotruž móžeš so teoretisce a z njewohroženosće biblioteki jenož na njedosahace wašnje přihotować a za kotruž njejsu někotre probowe slědźenja we wobłuku seminara žadyn woprawdźity chutny pad. Wobsteju »tam wonka« pola »nich«? A jako kajki so nawróću?

Na tutym městnje njech to z mystifikaciju dosaha, wotpowědna literatura a cyły wotběh a jeho teoretiski nadtwar kritiskich dekonstruowacych analyzow pjelni cyłe polcy. Mój měznik w horjeka wopisanym zmysle je Klětnjanska gmejna. Tu mějach napjate wjeselo w jara suchim lěću a nazymu 2003 (Tute měsacy běchu wróćo zhladujo najskerje hižo posoły přez klimowu změnu wusušaceje so Łužicy.) k prěnjemu razej swoje powołanje we wšej hłubokosći w swójskej zamołwitosći wukonjeć. Z toho nasta moje magisterske dźěło w předmjeće europska etnologija a pozdźišo 2008 ćeńka knižka z titulom »›Wir bleiben in Klitten‹. Zur Gegenwart in einem ostdeutschen Dorf.«