Połne měsački dótknu so dnja,
nócny posoł přimny do wohenja
a samotna hałza zaknyskota,
jako drjechmo ćmy wuměra.
Zawisć kiwa do njebja,
ćernjowa hwězda winowca.
Ani powěsć na tebje nječaka a
twojeho wobliča měsac so wzda.
Ćěmne porsty za njej chwataja,
sony stanu so krej pućowarja -
štóž sej w sćinje šćežki wusnje,
z błudnosće do młodeje šije kusnje?
Čerpawki stonaju ze sylzojteje ćeže,
sleposć wunosy kamjeń runeje mjezy.
Masajo tule bjezkrejnosć njehoju,
so na woblizance ćmowiny zadušu.
HAŃŽKA WJESELIC
