Janej Skali 1889–1945
DO SKAŁY BIJ
wubiwaj z njej’
skalne pismo
bij z mocu
do skludźenych žedźbow
módriny časow roztřěskaj
bajki a spěwy
modlitwow slědy
nět maš
dušiny pokoj
wěčny raj:
daj
zabyć nam stonanje
maćerje zemje
hdźež pomniki mrěja
a mrěja bjez winy
bjez hrěcha
njesmjertny Sisyfus
z kamjenjom rejujo
přewodźa pochod naš
do zabyća
bij tuž bij
do skały bij
z mocu wubiwaj z njej’
skalne pismo KRUĆIŠO
SERBSKEJE ZEMJE SO PŘIMŃ*
prjedy hač njeskamjeni
(w kraju zbóžnych sonow)
hordy twój ptak
slěborny posoł
we wšědnosći
njewšědnoh mrěća
*Citat z basnje Jana Skale: Njezahiń kwětaško (1911)
TOMASZ NAWKA
W juliju tutoho lěta wuńdźe w hudźbnym nakładnistwje »LUMIR« cyłkowna partitura »Smjertnica – Serbska ludowa opereta w jednym jednanju« wot Jurja Pilka. Wudał je ju Měrko Šołta, kaž do toho hižo wšě tamne dźěła Jurja Pilka z přewodom orchestra.
Něhdyši hudźbny direktor Hugo Raithel, kotryž dirigowaše »Smjertnicu« při dospołnej premjerje (z uwertiru) w lěće 1965 w NSLDź hišće z rukopisa, praji tehdy, zo měła so tuta partitura ze złotym rjećazom přizamknyć, zo njeby so zhubiła.
»Smjertnica«, a někotre dalše kaž na př. »Cyklus Kocorowych spěwow za sola, muski chór a orchester« abo jeničkej ryzy orchestralnej twórbje mištra »Elegie« a »Serbska Rhapsodija« nakładuje hudźbne nakładnistwo »LUMIR«. Njenakładowane dźěła hodźa so tež w bibliotece Budyskeho Serbskeho instituta studować. Docyła skića profesionalnje zdźěłane a wudate partitury hakle serioznu móžnosć, so hłubšo do serbskeje wuměłskeje hudźbneje kultury zanurić.
Trěbny material za koncertantne wuwjedźenje wšitkich wudatych titulow hodźi so pola mjenowaneho nakładnistwa skazać a wupožčić.
TOMASZ NAWKA
kotru horu
kajke rozwaliny
přećelo sy widźał
kóždy čas ma swoje
wuspěšne premjery
Łužica je wuměrjena
přeworana rozrězana
tysac króć tysac
w běłej płachće
čornych dźěrow
a hora njebě hora
dźěra njebě dźěra
proch złoty wudobyty
mortwych njetłóči
a cuze rany nichtó
njepomni
marche funèbre
pišćele stonachu
podarmo šěre powědki
zo žiwe so zhubi
a zhubjene so wróći
woclowa kula
so dawno smiliwši
zmjeće do křinje
slědy kaž wotpadki
za časy přichodne
TOMASZ NAWKA
z: Wobkopanki, basnje 1972–1986, Budyšin 1987
