Žiwjenje we wobrazach, móhł rjec, hdyž sy wustajeńcu přeběžał. Ale ně, tam njeje jenož jedne, ale wjacore. A tak njepřitomny, kaž so fotograf zwjetša w swojich twórbach zda – wšako za kameru steji – tak jara je tola dźěl swojich wobrazow. Pola Jürgena Maćija je to wosebje napadne. Kak hewak bychu so žony we wjesnym wobchodźe, sćerpliwje čakajo, fotografować dali, cyle jednorje tak, bjez toho, zo bychu pozěrowałe? Najpozdźišo při wobrazu, kaž tutym, so wujasni: Tu zapopadnje něchtó wobrazy, kotryž njeje cuzy.
Wón słuša tak jara k tomu, zo ma swobodu wolić, što z toho čini.
Tohodla móže fotografije žonow a muži w jich ateljejach pokazać, wote wobstarneje wuměłče w starowni hač k ludźom na krajnej dróze.
