Połne tři lěta po zběrce »Mlóče« zwjesela nas Ludowe nakładnistwo Domowina (LND) znowa z »Antologiju serbskeje prozy«. Na dobrych 200 stronach namakamy 26 powědančkow, krótke abo krótše, napisane wot 21 awtor(k)ow, žiwych abo zemrětych. Hinak hač zwjetša dotal njejsu mjena pisacych alfabetisce rjadowane, ale – bych prajił: asociatiwnje, po temach. Wudawaćelka Ingrid Juršikowa je tónkróć předspomnjenje přidała (kotrež we »Wobsahu« faluje), w nim cituje wona předewšěm Měrćina Nowaka-Njechorńskeho. Nowak pak jewi so hnydom w prěnjej stawiznje hišće raz, hromadźe ze swojej žonu Martu, a to jako hósć na ležownosći Křesćana Krawca. Tón zaso, naš česćeny Hrubjelčanski prozaist, słuži mi jako swědk za nadpismo tutoho komentara: Krawc wobkruća mjenujcy na pjeć stronach, zo znajemy tež w našej kónčinje lěpšich a hóršich susodow – hač němskich abo serbskich. Hewak rěči cyle mało tekstow noweje knihi direktnje wo susodach, najbóle te wot Bena Budarja, Měrki Mětoweje, Sylwije Šěnoweje abo Dorotheje Šołćineje.
Ale wo čim jedna potom wostatnych 20 powědančkow? Haj, wone wopisuja wšelakore epizody, z kotrychž zdawa so něhdźe połojca ze wčerawšeje abo dźensnišeje woprawdźitosće wubrana. Pola njebohich serbskich awtorow a awtorkow njemóže to zadźiwać, jich přinoški su zamołwići z aktualneho hladanišća wuzwolili. Tole płaći za Marju Krawcec, Marju Młynkowu, Jurja Brězana, Jana Lajnerta, Kita Lorenca a Jana Wornarja. A tež pola načasnych, aktiwnych spisowaćelow njeje konkretny poskitk tematisce wopačny. Přetož kóždy čłowjek je tohorunja susod, tak kaž je wón z wěstosću kupc, kolega abo přećel. Při tym njeje wažne, hač storčimy w tekstach na rozprawy a zetkanja we abo zwonka Łužicy, na psychologiske (kaž Měrana Cušcyna, Jěwa-Marja Čornakec, Benedikt Dyrlich, Měrka Mětowa), na kriminalne stawizny abo samo na sciencefiction (kaž pola Lubiny abo Dušana Hajduk-Veljkovićecow). Někotre twórby hodźa so jako lyriska proza zarjadować (wot Róže Domašcyneje, Marje Krawcec), druhe zaso jako pućowanske skicy (Pětr Dźisławk, Lydija Maćijowa) abo jednorje jako wjesna idyla (Alfons Wićaz).
