W ramiku »Tyźenja Europskich mjeńšynowych rěcow«, organizěrowanego wót Instituta za sorabistiku Lipšćańskeje uniwersity a pśewjeźonego wót 3. junija do 7. junija 2024 w Lipsku a Budyšynje, jo se ako gósć na fachowych rozgronach a drugich wědomnostnych zarědowanjach mjazy drugimi wobźělił dr. Hywel Glyn Lewis wót University of Wales Trinity Saint David. Do programa tyźenja jo pśinosował ze swójeju ekspertizu wó sociolinguistiskej situaciji we Waliziskej a wó tuchylnych strategijach k rewitalizěrowanju waliziskeje rěcy.

Srjodu, 5. junija, jo se w rumnosćach Serbskego domu w Budyšynje wótměło fachowe rozgrono mjazy sobuźěłaśerjami Serbskego instituta (dr. Lutz Laschewski, dr. Fabian Jacobs, Sophie Rädel, Julija Běrinkowa, Susann Vogel) a sobuźěłaśerjami a doktorandami Instituta za sorabistiku (prof. dr. Edward Wórnaŕ, prof. dr. Sabine Asmus, Lena Krochmann, Emma Power).

Rozgronoju pśizamknuło jo se pśechójźowanje wobźělnikow pó měsće ze zgromadnym wobjedom. Zeger dweju jo było kazane na pśednosk Hywela Lewisa we Serbskem instituśe z titlom »Aspects of Language Planning in Wales«. Mjazy pśisłucharjami su byli sobuźěłaśerje Serbskego instituta a Instituta za sorabistiku kaž teke eksterne sorabisty a druge zajmce. Dalšny pśednosk wó aspektach rěcnego planowanja we Waliziskej jo Lewis źaržał w ramiku slěźaŕskego seminara Instituta za sorabistiku pód nawjedowanim prof. dr. Sabine­ Asmus 6. junija w Lipsku. Wobej pśednoska stej byłej hybridnej. Toś su teke luźe wótwenka mógli pśedno­skoma digitalnje slědowaś. Samyma pśednoskoma stej slědowałej wobšyrnej diskusiji, źož su se wubrane aspekty pśednoskowu dalej problematizěrowali, pśedewšym glědajucy na sociolingu­istiske pšašanja kołowokoło šulow ze serbskorěcnymi wucbnymi póbitowanjami.

Za UNESCO wotwisuje skala wohroženja rěčow wot stability jich daledaća w swójbje a w zhromadnosći.

»Zawěsćena« rěč definuje so tuž jako wužiwana we wšitkich generacijach, jako charakterizowana z njemylenej mjezygeneraciskej transmisiju.

»Wohrožena« rěč wužiwa so dale wot młodych ludźi, ale wona wobmjezuje so na někotre domeny.

»Rozsudnje wohrožena« rěč je tajka, kotruž dźěći jako prěnju rěč doma wjace njepřipóznawaja.

»Chutnje wohrožena« rěč nałožuje so jeničce wot generacije dźědow a wowkow, mjeztym zo generacija staršich rěč hišće pasiwnje znaje, ale ju dźěćom wjace dale njedawa.

»Kritisce wohroženu« rěč wužiwaja jeničce najstarši ludźo, a to tež jenož w někotrych situacijach. Hdyž takle na eksistowace rěče hladamy, potom móžemy konkluziju sćahnyć, zo je jenički puć k jich rewitalizaciji wobnowjenje mjezygeneraciskeje transmisije – nawróćenje jich daledaća w swójbach a to w funkciji prěnjeje rěče.

Tak hladaše hišće w 90tych lětach 20. lětstotka na »zawróćenje rěčneje změny« Joshua A. Fishman, wótc a załožer slědźenjow wo rewitalizaciji wohroženych rěčow. Fishman spózna zwisk mjez rěču a identitu jako njerozdźělny poćah, kiž so na koncept etniskosće zepěra, w kotrymž pochad a krejne zwjazki přisłušnosć k skupinje předpokładuja. Z tuteje perspektiwy dyrbi »maćerna rěč« zdźědźena być – potajkim dźěćom doma přez staršich posrědkowana.

Tole prašenje móže čłowjekej do hłowy přińć, hdyž dopomina so, zo woswjeći so w tutym lěće 650. jubilej prěnjeho naspomnjenja mjena gmejny – kotrejež mjeno znajmjeńša w Hornjej Łužicy chětro znate je – w jednym dychu z klinčacym, tróšku zwjeselacym rymom.

Wotmołwa zda so być jednora: Rymowaše so runje tak.

Znajmjeńša čitamy pola zasłužbnych starych mištrow mjenowědy1, zo woni Zemicy wot wosoboweho mjena *Zemja wotwodźuja a Tumicy wot wosoboweho mjena *Tumo/*Tuma, Thum, potajkim předpokładujo prěnjotne (wuchadne) starohornjoserbske formy *Zemici ›potomcy Zemini‹ respektiwnje *Tumici ›potomcy Tumini abo Tumowi‹ – tuž: *-mici || *-mici. Dwójne mjeno gmejny Zemicy-Tumicy ma swój němski wotpowědnik w tohorunja rymowacej dwójce Demitz-Thumitz. W padźe Demitz stejachu starši a tež nowši mištrojo před problemom, zo so Dem- derje k Zem- serbskeje mjenoweje formy njehodźi. Na rozdźěl wot pora Zemicy/Demitz pola Tumicy/Thumitz tajki dodatny problem njewustupuje.

Tu stej dokładaj mjenow:2

Zemicy/Demitz, wjes wuchodnje wot Biskopic:

Němsce: 1374/82 Sdemicz, Semicz; 1413 Demitcz; 1486 a 15. lětst. Dhemicz, Demicz; 1580 Sdemnitz; wok. 1600 Demitz; 1721 Themitz; 1746 Dämitz3; 1791 Demitz … . – Narěčnje [te:mts], [tæ:mts], [tæ:mts]4.

W měrcu 2022 wozjewi so w Rozhledźe přinošk rěčespytnika Tadeusza Lewaszkiewicza pod nadpismom »Antropologiske (rasowe) slědźenja prof. Wójćecha Kóčki w zwisku z rasowymi slědźenjemi němskich wědomostnikow w lětach wot 1929 do 1938« (Rz. 3/2022, s. 18–22). K tutej temje běch samsnemu časopisej w oktobrje 2019 interview dał (Rz. 10/2019, s. 16–21). Lewaszkiewicz wěnuje prě­nju połojcu swojich wu­łožowanjow tutomu inter­viewej, prjedy hač přizamknu so w druhim dźělu swójske mysle. Wopodstatni swój artikl z tym, zo wužaduja moje »chětro njepozitiwne hódnoćenja rasowědnych slědźenjow němskich antropologow a zastupnikow druhich wědomosćow« (s. 19) znapřećiwjenje. Dokelž formuluje při tym rjad hódnoćenjow a konkluzijow, kotrež njedźělu, chcu tule swoju poziciju na zakładźe aktual­nych slědźenjow1 rozkłasć.

W mjenowanym interviewje z te­hdomnišej šefredaktorku Saru Mičkec dźěše wo »rasowědne« přepytowanja, kotrež so w 1920tych a 1930tych lětach wot němskeje strony we wubranych wsach dwurěčneje Łužicy přewjedźechu. Interview skićeše mi składnosć, dotal­ny staw historiskeho slědźenja rozkłasć. Přičina za rozmołwu běše wosebita wustajeńca »Kontext & Kontroverse« w Muzeju Budyšin (2019), hdźež běchu mjez druhim twórby tworjaceje wu­měł­če Iris Brankačkoweje pod titulom »vermessen« widźeć, z kotrymiž so wona z (antiserbskim) rasizmom w nacionalsocialistiskim času a dźensa rozestaja.

W zachadnem lěśe jo se nowe słowo pó Serbach rozlěgało. ZORJA kśě etablěrowaś rěcny imersiski program za dorosćonych. Ideja, až jaden team se zagórjecych luźi cełe lěto połnocasnje dolnoserbsku rěc wuknjo, jo padnuła na płodnu zemju. Smy w casu, źož wěcej a wěcej z nas pśeznanjenje zdobywa, až musy se zasadnje něco změniś pśi procowanju wó wóžywjenje našeje rěcy. Strukturna změna nam tu móžnosć něnto dajo. Serby dostanu swój późěl na milionach, kenž w pśi­ducych lětach w ramiku strukturneje změny do Łužyce běže. W Bramborskej jo se pśizwólił paket napšawow (18,9 mi­lionow euro do lěta 2030) z master­planom k rewitalizaciji dolnoserbšćiny a ZORJAMI ako modelowe pśedewześe. To nowe, hyšći młode lěto buźo rozsudne za naš program. Dostanjomy w lěśu referenta, ak głownoamtski zachopijo na rěcnem planowanju źěłaś. Comy wu­wijaś­ curriculum za našo »rěcne drogo­wanje«. Zgónijomy wěcej wó imer­siskich metodach, wěžomy kontakty z tre­narjami a trenaŕkami, mentorkami a mentorami, spěchowaŕkami a spěchowarjami a potencielnymi wobźělnikami. Lěto pózdźej, w nazymje 2023, dej prědna runda startowaś. Cil jo jasny: Dolnoserbšćina ma pśichod, wóna dej zasej wordowaś wšedny komunikaciski srědk za wjele luźi­ w Dolnej Łužycy, powědana a słyšana nic jano w šulach, serbskich institucijach a muzejach, ale w loźe, na drogach, w měsće, na jsach a wósebnje doma w familijach.

Kontakty do »nawječorneje« Němskeje a postrowy z Pólskeje

Pjeć pohladnicow ze spočatka šěsćdźesatych lět mam před sobu ležo. Jedna z nich, poprawom fotografija we wotpowědnej wulkosći, pokazuje kwasny ćah w Njebjelčicach ducy z wěrowanja. Tuta je serbsce spisana z někotrymi němskimi, čerwjene podatymi wotpowědnikami nad wotpowědnym słowje, kotrež drje su wot přijimarki. Dopisnicy su wot Michała Nawki na Luise Leonhard do Lübecka, dalša na Fritza Jöde do Hamburga.

Luise Leonhard dźěłaše wot lěta 1953 wusko hromadźe z wuznamnym němskim hudźbnym pedagogom Fritzom Jödu (1887–1970). Sama zajimowaše so z časa Druheje swětoweje wójny wosebje za słowjanske ludowe spěwy, kotrež hromadźeše. Wot šěsćdźesatych lět minjeneho lětstotka poča Luise Leonhard tute zbližić němskim zajimcam, a to přez zešiwki z notami, originalnym tekstom a wot njeje zhotowjenym spěwajomnym němskim přełožkom. W Serbach dopisowaše sej wosebje z Michałom Nawku, Jurjom Wowčerjom a Ceciliju Nawkec.1 Přez nju dósta drje tež Michał Nawka kontakt k profesorej Jödźe. Tón pósła jemu swoju knihu »Die Volksmusikinstrumente und die Jugend«.2 Lěta 1963 dźakuje so Nawka za připósłanej čisle wot Jöde wudateho časopisa »Pro Musica«. Dźěło Luisy Leonhard sej Michał Nawka wažeše, štož njepokaza jenož jej serbsce spisana pohladnica, ale tež hódnoćenje jeje wudawaćelskeho a přełožowarskeho dźěła: »Die Lieder und ihre Bearbeitung gefallen mir sehr, namentlich auch Ihre Übersetzungen aus dem Jugoslawischen.« Pohladnicy nawróćichu so drje po přewróće 1989/90 do Łužicy.

K 100. jubilejej hornjoserbskeho wudaća »Odyseje« a »Ilijady« Ho­mera

Zajim Serbow za mytologiju, za antiku scyła, móžemy wot spočatka eksistency serbskeju literarneju rěčow a swětneho pismowstwa, to rěka wot srjedź 19. lětstotka, wobkedźbować. Wuraz toho je zawěsće wudaće »Odyseje« (Budyšin 1921) a »Ilijady« (Budyšin 1922) wot Homera w přełožkomaj Mateja Urbana (1846–1931). Běše to chutne předewzaće, za kotrež bě pjenježna zběrka trěbna. Přełožowarjej so poradźi zezběrać 24.017,50 hriwnow, mjez darićelemi njeběchu jenož Serbja, ale tež Němcy a Słowjenjo (mj. dr. čěski statny prezident Tomáš Garrigue Masaryk, kotryž da wjace hač 3.000 hr).1 Urban započa swoje dźěło w lěće 1908 na nastork Oty Wićaza. Za swój zaměr nałožowaše wjele prócy a napinanja, jeho přełožkaj buštej entuziastisce přiwzatej. Dźensa, z časoweje distancy, stej hódnoćenej jako přejara posłownej a parowacej wuměłski błyšć. Zda so pak, zo měješe přełožowar dokładny cil: Wón chcyše pokazać funkcionalne móžnosće rěče a jej na tute wašnje něšto kaž pomnik stajić.2 Wo tym swědči bjezdwěla namołwa, kotraž je na titulnej stronje »Odyseje« wotćišćana: »Serbja, namrětu rěč sej hajmy maćernu swěru! Chcemy-li njesmjertni być, horliwje pěstujmy rěč!« A w »Ilijadźe« namołwja wudawaćel: »Serbja, wojujmy wo swój přichod, kaž něhdy před Troju kmanosć a wutrajnosć sej dobyłej njesmjertnosć stej!« Je potajkim widźeć, zo jednaše přełožowar tohorunja, a snano předewšěm, z patriotiskeho pohona.

Zjawy historiskego pódtłocowanja rěcy a kultury Drjewjanarjow

Ale zasej slědk k drjewjańšćinje: Lětźasetki pó tom, až su słowniki, gramatika, rěcywědne publikacije wujšli, njejo se we Wendlanźe wjele na tom pólu rěcy stało, to groni pśisamem zewšym nic. Jano w kulojcowem muzeju w Lübelnje jo ze jsy Süthen do muzejoweje jsy pśenjasony dom Jana Paruma Schultze, a we njom w jadnom rožku pitśku něco wó drjewjańskej rěcy zgónijoš. Głos profesora Reinholda Olescha recitěrujo z paska ten Wóścenaš w drjewjańšćinje. To jo wšo. Razka ten jadnučki zachowany ludowy spiw »Katü mes Ninka bayt?« njamóžoš tam słyšaś.

Rěc jo poměrnje derje wuslěźona, co něnto dalej?

Pśi mimo cwiblowanja wjelgin zasłužbnem wědomnostnem slěźenju a wobźěłanju rěcneje maśizny njejo se nejskerjej na to mysliło, až by mógała se na zakłaźe nagromaźoneje wědy wuwijaś wucba drjewjańšćiny za zajmowanych luźi. Woglědajo-li Słowjan do Wendlanda, ga co tež rady wěźeś, kaka jo drjewjańšćina była a lěc by ju sam rozměł abo nic, kake wósebnosći jo měła a co jo wót njeje snaź zwóstało. Tež praktiske wužywanje smějomy how a tam a pśichodnje wócakowaś. Za to su ze zajźonych tśich lětźasetkow žedne drobne pśikłady znate. Powšyknje póbrachuju wšak kontinuita a zaměrnjejše statkowanje a spěchowanje. Ale toś te pśikłady pokazuju, až wužywanje drjewjańskeje rěcy a zmysłapołna zaběra z njeju njejstej wótwisnej wót licby luźi, kótarež ju rozměju abo wuměju. Wó tom som pśeznanjony. Cu je howko raz nalicyś, dalokož mě znate su:

1994 wótwórjony Serbski muzej w Chóśebuzu jo w swójej prědnej stawnej, až do 31. decembra 2015 prezentěrowanej wustajeńcy měł mały wótrězk, kótaryž jo był pósćony Obodritam a Hannoverskemu Wendlandoju, we njom jo była mała pokazka teke na drjewjańsku rěc. Pśi tom jo šło wó to, woglědarjam znate cyniś, až to słowjańske w Nimskej njejo, abo něga njejo było, wobgranicowane na serbsku Łužycu, ale jo se wupśestrěło pśez nanejmjenjej tśeśinu teritorija źinsajšneje Zwězkoweje republiki Nimskeje. Spomnjejom se na woglěd kupki žeńskich z Wendlanda krotko pó wótwórjenju Serbskego muzeja, kenž su byli zaźiwane a zwjaselone, wu nas teke něco z dolnosakskeje domownje namakaś. Ako se jich wopšašach, lěc su drjewjańšćinu gdy raz sami słyšali, ga njeběchu. Su pak byli śim wěcej pśechwatane, až su to w Chóśebuzu mógali. Som jim ned z głowy nawuknjonu módlitwu »Wóścenaš« w drjewjańšćinje pśednjasł. Toś to bjatowanje słuša k pórědkim, w 17. stolěśu zapisanym a zachowanym drjewjańskim tekstam, źěkowano procowanjam wuconego G. W. Leibniza w lěśe 1691, wó tom buźo hyšći grono. Mjaztym eksistěrujo nacasna wudopołnjona wersija.

W juliju 2021 planujo se tśeśi raz jaden »Wendentag« w kuloj­cowem­ muzeju w Lübelnje, źož ma se na słowjaństwo we Wendlanźe spominaś. To jo witana góźba se w seriji bližej z drjewjańšćinu zaběraś.

Dajo se źinsa zwenka linguistiki hyšći něco zachopiś z rěcu, kótaraž jo pśisamem tśi stolěśa njaboga?

Pód titlom »Proces reaktywacji języka połabskiego oraz słowiańskich tradycji i folkloru w Wendlandzie. Wyzwania i perspektywy« jo se w decembrje 2020 na uniwersiśe w Lublinje pśednjasł referat we wobłuku mjazynarodneje wědomnostneje konference »Folk – Folklor – Folkloryzm«. We njom jo se wobtwarźił žywy zajm za drjewjańšćinu a za pśikłady wobgranicowanego, ale zmysłapołnego nałožowanja teje rěcy w zajźonych lětach.

Až do 18. stolěśa jo se we Wendlanźe w Dolnej Sakskej powědała awtochtona pódwjacornosłowjańska rěc. 1756 jo w měsće Wustrowje pśi rěce Jeetzel wumrěła 88-lětna wudowa, Emerentz Schultze (1668–1756) ze jsy Dolgen, ako slědna, kótaraž jo drjewjańšćinu ako maminu rěc wobkněžyła. Wó njej jo w zastojnskich aktach zapisane: »Toś ta stara wudowa jo slědna z tych, kótarež su perfektnje wuměli drjewjański wulicowaś a spiwaś, togodla jo derbjała tež pśiś pśed jogo kralojsku majestosć našogo nejgnadnjejšego krajnego kněza do Göhrde, aby wón toś tu rěc słyšał ze jeje wust.«1

I. Słowjenski přećel Serbow

Kontakty Serbow do słowjanskeho wukraja pohłubšichu a rozšěrjachu so wot prěnjeje połojcy 19. lětstotka. Přiběracy zajim susodow zbudźi a powjetši přeco bóle wćipnosć młodoserbskeho hibanja wokoło Smolerja. Wjedźeše to k wotewrjenju młodeje inteligency napřećo idejam a wuwiću słowjanskeho swěta a k pozitiwnemu nastajenju napřećo wopytowarjam z tutych kónčin. Tute wuwiće zesylni a rozšěri so na najwšelakoriše styki a wliwy hač do nacistiskeho časa, hdźež dyrbjachu so ze stron Serbow tajke kontakty dale bóle schować do priwatneho. Tež po wójnje so situacija jara njezměni, hač na krótki čas druheje połojcy štyrcetych lět. Kontakty běchu nětko dwoje – oficialne, institucionalizowane po liniji NDRskich wyšnosćow, a priwatne, přez kotrež pak njehodźeštej so hižo přewulke skutkowanje a wliw na serbske wuwiće wukonjeć. Hakle přewrót lěta 1989 wunjese znowa zjawne zasadźenje słowjanskeho wukraja na dobro Serbow a wuskutkowaše so tež pozitiwnje w Serbach samych. Priwatna korespondenca cyłeje tuteje doby swědči wo tajkich kontaktach a špiheluje wšelakore wuwiće.

Přez třista lět trajace samostatne wu­wiće staroserbskich kmjenow w rumje mjez Bobrom/Kwisu a Solawu kónčeše so w 10. lětstotku. W hraničnym pasmje podłu Solawy mjez wuchodofrankskim mócnarstwom a připućowanymi Słowjanami, kotrež bě so wot spočatka 7. lětstotka wutworiło, knježeše bórze měrne susodstwo, bórze dochadźeše k wojerskim konfliktam. K zawěsćenju swojeje wuchodneje hranicy započachu Frankojo pod Korlu Wulkim po lěće 800 hraničnu marku zarjadować a tak mjenowany Limes Sorabicus z wěstej ličbu hrodow twarić, kotrež stejachu pod wjednistwom markhrabjow. Mjezsobne wójnske wuprawy w 9. lětstotku zapusćowachu kraj a žadachu wulke krejne wopory, předewšěm pola Słowjanow. Surbi a Talaminzi – tak rěkaštej najwjetšej zapadnje Łobja sydlacej słowjanskej kmjenaj w Bayerskim geografje – wužiwachu zhromadnje z čěskimi jednotkami přez nadpady Normanow zawinowanu słabosć frankskeho mócnarstwa, zadobychu so 880 do Durinskeje a wurubichu a wupalichu wobšěrne kónčiny. Hdyž wjedźeše frankski markhrabja w lěće 892 napřećiwny bój, poćerpi wón ćežku poražku. Rozsudźacy přewrót sta so pod sakskim wójwodu a pozdźišim němskim kralom Heinrichom I., kotrehož rozestajenja z Dalemincami drje 905/06 njewuspěšne wostachu, kotremuž pak so lěta 929 na dalšej wójnskej wuprawje poradźi jich twjerdźiznu Gana zdobyć. Na to sćěhowace załoženje hrodu Mišno zawěsći jemu knjejstwo nad wobydlerjemi tuteje najwjetšeje słowjanskeje župy, kotraž po dopóznaćach mjenowědy wjace hač 10.000 ludźi ličeše­. Po tym zo bě němski kral 932 do Del­njeje Łužicy zaćahnył, podćisny sej tež Budyski kraj. Z tym dóstachu so wšitke staroserbske sydlenske kónčiny pod němske nadknjejstwo. Po germanskim prawje słušeše zdobyty kraj kralej, w zastupnistwje za njeho jón markhrabjojo wobknježachu. Woni zepěrachu so při wukonjenju knjejstwa na wobrónjene mocy, kotrež běchu zasadźene w hrodowych městnach. Wottam zastarachu wotpowědny hrodowski wobwod, nuzowachu wjesnjanow k wotedawkam a słužbam. Pod škitom hrodowych městnow natwarichu so prěnje cyrkwje, wottud započinaše so christianizowanje »pohanskich Wendow«.

Nimo rólnistwa, skotarstwa, rybarstwa a hońtwy hraješe w hospodarskim žiwjenju starych Słowjanow lěsne pčo­łarstwo wažnu rólu. Tute ma so wot pozdźišo nastawaceho domjaceho a zahrodneho pčołarstwa w njeposrědnjej bliskosći ludźacych bydlenjow rozeznawać, hdźež běchu pčołki w schownjach z drjewa, skory abo wjerby zaměstnjene. Při lěsnym pčołarstwje wostachu pčołki w swojej přirodnej wokolinje. Čłowjek wšak skićeše jim za čas rojenja přihotowane prózdnicy we wulkich štomach, kotrež ležachu něhdźe pjeć do šěsć metrow­ nad zemju. Do lěsnych štomow zabiwachu so swójstwowe znamješka, wěste kruchi lěsa za jednotliwych pčołarjow so wotmjezowachu. Tuta naprawa wotbłyšćuje so, připódla prajene, w městnym mjenje Treblitzsch, jw. Belgern, hlej dale deleka.1 Na tute wašnje škitachu so woznamjenjene štomy před wurubjerjemi a paduchami kaž tež před zničenjom. Přeńdźenja so po tehdom płaćiwym prawje kruće chłostachu.2

Předstawy wo rozměrje a wunoš­kach lěsneho pčołarstwa kaž tež wo jeho­ wuznamje za tehdomnišu ludnosć po­srědkuja po němskim zdobyću w mnohich zapisach zdźeržane podaća wo mje­dowej dani. Nimo mnoholičbnych dalšich wotedawkow – kaž na přikład kože, rybow, žita abo skotu, pozdźišo tež pjenjez – mějachu podćisnjeni Słowjenjo němskim feudalnym knježkam kaž tež cyrkwi a klóštram tajki prašany produkt kaž měd wotedawać. Měd njeběše tehdom jenož jenički znaty srědk k wosłódčenju, ale tworješe tež zakład za wopojenski napoj, mjenujcy mjedowe wino. Zdobom wudospołnjowaše wón ze swojimi wuhlowymi hydratami bytostnje cyrobizny čłowjeka, spěchowaše jeho strowotu a płaćeše nic naposledk swojeho dobreho słodu dla jako prěnjorjadne žiwidło. Při doby­wanju mjedu nastawaše jako wažny pó­dlanski produkt hišće wósk. Tutón trjebachu hižo w zažnym srjedźowěku za leće bronzy, pozdźišo w medicinje k zhotowjenju žałbow a pod., předewšěm pak w cyrkwi za swěčki. Bože słužby, křćeńcy, fir­mo­wanja, poslednje wolijowanje, měš­niske abo biskopske swjećizny njeběchu bjez swětła swěčkow předstajomne.

Rěčna změna a rěčny konflikt w Lubinje w zažnym nowowěku

»Wuměra naša dolnoserbska rěc?« – Z tutym prašenjom zaběraše so njedawno diskusijne zarjadowanje w Choćebuzu. Bjezdwěla słuša delnjoserbšćina k akutnje wohroženym rěčam w Europje. Zakład dźensnišeje situacije su procesy rěčneje změny, kotrež maja swój započatk we wysokim srjedźowěku a kotrež móžemy žórłoweje situacije dla wosebje w nowowěku rekonstruować. Nastupajo historiske rěčne wuwiće w Delnjej Łužicy stejitej sebi we wědomostnej literaturje dwaj interpretaciskej modelej napřećo. Wosebje němscy etnografojo a historikarjo, mjez nimi Richard Andree a Rudolf Lehmann, zastupowachu w 19. a 20. lětstotku měnjenje, zo je serbstwo »w njezadźeržomnym, přirodnje, same wot so« so wotměwacym procesu z němcowstwom jako »wyše stejacej jednotu« zrostło. Tute stejišćo wotpokazowaše w 1950tych lětach so forměrowaca profesionelna serbska historiografija, předewšěm jeje protagonist Frido Mětšk. Wón zastupowaše poziciju planowaneje a wobstajneje knježerstwoweje germanizacije Serbow wosebje w Delnjej Łužicy, při čimž wosebje Delnjołužiskemu konsistorijej w Lubinje negatiwnu rólu připisowaše. Wuzběhowaše při tym wertikalnje spadowacu móc mjez němskej wyšnosću a serbskimi poddanymi, kotřiž běchu objekt a wopor germanizatoriskich zakazow rěče a druhich předpisow.

Hdyž zrozumimy woznamjenjenje a zapřijeće »powołanje« w najšěršim zmysle jako »nawuknjenu a wukonjanu dźěławosć ze zaměrom zežiwjenja«, potom wopokaza so powołanje ratarja a sko­tarja jako najstarše. Tuta dźěławosć připućowanych Słowjanow, zastupjerjow pózdnjogentilnje-zažnofeudalneje ag­rar­neje towaršnosće, tworješe zakład za eksistencu čłowjeka. Zo by so worak a rólnik, potajkim bur, pomjenował, stejachu w prasłowjanšćinje a w staroserbšćinje wjacore woznamjenjenja k dispoziciji. Najstarše z nich su wotwodźene wot prasł. *orati, ně. pflügen, z toho hs. worać, ds. woraś, pól. orać, čě. orat.1 Korjenje tutoho słowa sahaja wróćo hač do indogermanskeje zakładneje rěče před něhdźe 4000 lětami, přetož słowo ma dokładne wotpowědniki w litawšćinje árti, we łaćonšćinje arāre, w gotišćinje arjan kaž tež w druhich starych rěčach, wšitke z woznamom ›worać‹. Prasł. korjeń *or- twori zakład tajkich słowow kaž hs. starše worak a ds. wórak ›worak, rólnik‹, ds. starše worac, dźensa wóraŕ, k tomu čě. oráč a druhe. Wot samsneho korjenja wotwodźene su prasł. *órtajь a *órdlo, z toho ds. rataj ›ratar, rólnik‹, ds. a hs. radło, to je ›motykowe radło‹, ně. Hakenpflug. Na *ór- załožuja so tež hs. ratar a ds. rataŕ, ně. Landwirt. We wobłuku našeje wulkeje temy zajimuje nas wosebje wotbłyšćowanje tutych słowow w składźe mjenow. Mjeztym zo staroserbske městne mjena lědma tajke pokazki poskićeja, eksistuja mnohe swójbne mjena we Łužicy, kotrež poćahuja so na woraka a rólnika. Najhusćišo mjez nimi wustupuje Rataj, prěni raz 1533 jako Ratey, swójbne mjeno, kotrež namaka so jenož w Delnjej Łužicy. Jenož tam storčimy tež na jara rědku formu Rataŕ, 1636 Rathars Söhnlein. Po­dobne płaći za Worak ze swojimi wotwodźenjemi, 1518 Woragk. Jónkróćne je Worač, 1657 Wuraczsch z Wysokeje s. Kamjenca. Wšě mjena su historisce dokumentowane a kartěrowane.2