Lětsa, dźeń po ptačim kwasu připoł­dnju, słyšach w delnjoserbskim rozhłosu znowa Pilkowe wobdźěłanje ludo­weje pěsnje »Zrudny kwas«, nahrawany wot Choćebuskeho dźiwadłoweho orchestra. Bohužel wšak jedna so při tutym nahrawanju wo torso woprawdźiteje Pilkoweje twórby. Njepobrachuje dźě tu jenož jedyn instrument, ale wosebje tež cyły spěwny part, wšako jedna so w originalu wo wobdźěłanje za chór z přewodom orchestra. A tak zasłyši tučas­nje słuchar při radiju dźiwnu monotonu hudźbu bjez někajkeho stopnjowanja a spóznajomneje dynamiki. Přewodny orchester pak stanje so tu z jeničkim nošerjom pozdatnje tak wotpohladaneje wuměłskeje twórby. Znajer serbskeje ludoweje hudźby spóznaje znajmjeńša zakładny, originalny ludowy hłós.

Něchtó bě zhotowił z notoweho mate­riala, chowacy so w Pilkowym zawostajenstwje w Serbskim kulturnym archiwje (SKA) pod signaturu ZM XXXIII 4F, partituru – tež tam pod 4A č. 4. Hižo při hłosach 4F pak namaka so přispomnjenje, zo jedna so wo »Njedospołny orchestrowy material, rkp. Pilka«. Nastupajo »Zrudny kwas« pobrachuje drje jenož hłós flety – na rozdźěl dalšeju tam składowaneju čisłow: »Złe myto« a »Spojšłej stej dwa młoźeńca«. Hišće bóle pak ćerpi material tutych třoch čisłow pod tym, zo faluje wšudźe spěwny part. Wšako wěmy z wot Zbigniewa Kościówa spisaneje biogra­fije Jurja­ Pilka kaž tež z načasnych nowinskich wozjewjenjow a recensijow, zo jedna so při tutych titulach wo dźěl čisłow koncerta składnostnje poswjećenja Serbskeho (Maćičneho) doma dnja 9. septembra 1904 w Budyskej »Krónje«. Namakanje zbytneho materiala a rekonstrukcija, wudaće a zhotowjenje hrajneho notoweho materiala poradźi so mi na wuwróće lěttysaca. Wšitke tehdom­ kaž tež wone na wulkim koncerće we wobłuku sławneje Drježdźanskeje Wustajeńcy sakskeho rjemjesła a wuměłskeho přemysła lěta 1896 za­nošowane, a někotre za mjeńšu hudźbnu formaciju wobdźěłane, zaklinčachu skónčnje po wjac hač 80 lětach znowa, składnostnje wot města Budyšina zarjadowaneho serbskeho koncerta we wobłuku Łužiskeho hudźbneho lěća dnja 8. julija 2012 na žurli Němsko-Serbskeho ludoweho dźiwadła. Běše so mi po intensiwnym slědźenju poradźiło, wšitke čisła dospołnje zrekonstruować, noty zestajeć a titule wudać.

W rjedźe »Stysk za dalinu« zwoprawdźi so w minjenych lětach­ zhromadne dźěło mjez serbskimi hudźbnikami a komponistami kaž tež interpretami w Rostocku a druhich hudźbnych regionach Němskeje. Sakski hudźbny zwjazk ze sydłom w Lipsku kaž tež dalše zjednoćenstwa a institucije, mjez nimi Załožba za serbski lud, tute akti­wity podpěrowachu. Nimo koncertnych rjadow pak so tež druhe aktiwity přewjeduja, w kotrychž so hudźba Serbow na respektabelne wašnje pě­stu­je. Tak wotmě so po dlěšim plano­wanju 4. winowca na žurli Serbskeho muzeja w Budyšinje komorny koncert z interpre­to­maj, kotraž staj w serbskich hudźbnych kruhach dołho zna­tej­. Wiolinist a komponist Malte­ Hübner z Rostocka koncer­to­wa­še na klasiskich kaž tež wulkich serbskich huslach a Martin Flade, kiž je solowy bračist w orchestrje Komiskeje opery w Berlinje, hudźeše na swojim in­strumenće. Jako čłon ansambla UNITED BERLIN běše wón tohorunja aktiwnje na zapřijeću kompozicijow serbskich hudźbnikow do relewantnych pro­gra­mow wobdźěleny. Ze sobu­skut­kowanjom serbskeje dźiwadźelnicy Lizy Čornakowej pak dósta koncert pod hesłom »Pućowanje po hudźbnym swěće Serbow« přidatnu barbu.

W času zakazanych socialnych kontaktow sym priwilegowany. Hačrunjež so z techniku za internet njewuznaju, móžu swoje mysle do zjawnosće trubić. Mam so tomu dźakować, zo sym Serb, kiž móže serbsce rěčeć a pisać. A mam zbožo, zo so serbske medije přez wabjenje financować njedyrbja. To pokazuje so mjez druhim w tym, zo smědźa politiske abo wědomostne přinoški w serbskim rozhłosu dlěje hač dwě mjeńšinje trać. To je w Němskej jenož kulturnym sćelakam dowolene, kiž su wot GEZ-popłatka žiwe. Wone hraja tež kompozicije Měrćina Weclicha abo Mozarta, hačrunjež wobaj masu ludźi njenarěča. Tohodla maja tajke wusyłanja jara wobmjezowanu ličbu připosłucharjow. Tež jako wuměłc sym priwilegowany, dokelž njejsym financielnje jenož wot wustupow wotwisny, ale dóstanu za w serbskich medijach wozjewjene artikle honorar a mam serbski minijob. Kraj Braniborska je mi samo korona-pjenjezy přepokazał, zo bych sej nowu gitaru kupić móhł, byrnjež so lětsa ani na jenički koncert nadźijeć njemóžu. Njejsym jenički, kotrehož podpěruja, hdźež nje­wědźa, što a kak wón dźěła. Dokelž mam nimo toho měch wirtuelnych pjenjez na lutowarni, trjebam hakle wot hodownika wot renty mojeje žony žiwy być. Mjeztym pomha rjad mojich kolegow hižo buram na hromakowych polach. Delnjoserbske přisłowo dźě praji: »Tón móže wjace hač na huslach hrać.« Nětko wuknu, što prawe dźěło rěka. Raku­ski kulturny wědomostnik S. D. Sauerbier pisaše w lěće 1986: »Wuměłc je najnjetrjebawši subjekt w našej towaršnosći, cyle na kromje stejaca postawa, kotruž nichtó njetrjeba.«1

Město wustajeńcy z realnymi wobrazami, kotrež móžeš ze wšěmi zmysłami zaznawać, dyrbi so Žitawska galerija »Kunstlade« tutón króć z hladanjom zdaloka spokojeć. Ale znajmjeńša měło so poselstwo słownych wobrazow molerki Isy Bryccyneje z Kubšic prezentować.

Wšo bě spřihotowane a po zdaću so tomu ničo njespřećiwješe, ale realita nas dosćahny: Dźeń do natwara wustajeńcy, so hižo na wernisažu 20. měrca wjeselo, dosćahny nas, wuměłču, lawdatorku, Budysku basnicu Róžu Domašcynu kaž tež hudźbnych přewodnikow wječora, klasiski gitarowy trijo Teresa Heinrich, Debora Knieser a Christina Große, warnowanje před wirusowej katastrofu z mjenom korona. Nětko je naš škleńčany »kašćik« na Lipowej dróze prózdny, nichtó njewě, kak dołho hišće.

Powěsć wobrazow Isy Brycyneje njeje jednora. Jich wuprajenja su wobrazliwe a rozdwojene kaž wuprajenja orakla. A sami so tež we wěšćenju pospytachmy, kak daloko abo wusko maja so oficielnje doporučene naprawy k prewenciji přećiwo korona-infekciji wukładować. Běchmy połni nadźije ze zapozdźenjom abo bjez wernisaže wustajeńcu přiwšěm pokazać, wšako so nam wěrnosć wobrazow nětko ćim bóle wuwědomja.

Rapper Jakub Gruhl bě na wotewrjenju wustajeńcy na serbsku roztorhanosć pokazał: »A abo B«. Elektroniska hudźba a delnjoserbski hiphop, k tomu symboliska reja Marthy Howitz z naddimensionalnym płatnom demonstracije »Fridays for future«, kiž bu z empory žurle pušćene, tworještej zazběh za SORBIAN STREET STYLE (22.9.2019–1.3.2020) Budyskeho Serbskeho muzeja.

Kak so wotewrěć nowemu časej, młodźinje generacije »Z«, kiž je we wšěm kusk hinaša, hač generacije do toho? Hudźba, grafiti, lifestyle, kiž jewi so we wosebitej drasće. Je SORBIAN STREET STYLE serbska moda z dróhi? W 1980tych lětach w USA wužiwane zapřijeće za subkulturu z ležernej modu njehodźi so cyle za Serbow, abo snadź tola bóle, hač sej myslimy.

Łužiskoserbska moda za wšěch, za Serbow a za Němcow, kiž wottwari hranicy předsudkow. Rjenje by było, tuž čehodla nic započeć? Tak bě wubědźowanje SORBIAN STREET STYLE Serbskeho muzeja, Ludoweje banki Drježdźany-Budyšin a KREATIWNEJE SAKSKEJE pytanje za tym typiskim we Łužicy, z čimž móhł so kóždy identifikować. Tohodla bu po wšej Němskej a samo w euroregionje Nysa wupisane, dokelž pomha wid wotwonka jasnišej poziciji wotnutřka. Ale wězo smy wšitcy designerojo swojeje přitomnosće a tak běchu tež na zbožo serbscy wobdźělnicy na wubědźowanju. Starobna hranica 18–35 bě někotrych wuzamknyła kaž tež definicija designer a wuměłc. Přiwšěm je to, štož bě so wot jednotliwcow a teamow wotedało, hódne, zo so do produkcije zawjedźe. Tak bě wustajeńca tež wabjenski forum za designerow.

(1)

Sćěhowace bě so mi 7. nowembra w Choćebuzu stało a rysowach podawk hnydom na to w mejlce nadawkida­wa­rjej:

Krotko pó zeger 8:00 som šła k listo­wemu kašćkoju pśi ABC, aby jen pro­zniła, Tam jo był hyšći roznosowaŕ wót LR z kólasom.

Roznosowaŕ: »Hier, die könn’se auch noch kriegen!« (Jo mě napśeśiwo tyknuł dwa/tśi eksemplary Nowego Casnika.)

Ja: »Ich brauche nicht mehr Zeitungen, nur die, die wir bestellt haben.«

R: »Die sind übrig, was soll ich mit denen.«

Ja: »Ich brauche sie nicht.« A som listo­wy kašćik wócyniła, tam su byli wšykne casniki nutśi: pózdźej librowany a tej dwa aktualnej.

R: »Nehm’se die auch noch. Sie beschweren sich doch immer, dass ich zu wenig liefere.«

Ja: »Nicht zu wenig, sondern wenn, dann gar nicht.«

R: »Was soll ich mit denen?« Jo casniki roztergnuł a pśi tom, až jo šeł na tamny bok drogi, aby roztergnjone casniki do tuny za wótpadanki chyśił, jo mě pśiwołał: »Serska riś.«

Ja: »Ach, daher weht der Wind.«

R: (ducy wót tuny): »Wissen Sie was das heißt? Arschloch.«

Ja: »Ah, serbski teke hyšći rozmějośo a samo powědaśo.«

Na to jo se roznosowaŕ na kólaso sednuł a wótjěł.

Wót dalšnych juristiskich kšacow wótglě­dajom, gaž se toś ten pad politiski motiwěrowanego zranjenja/skśiwźenja wót źěłodawarja z roznosowarjom wu­gód­­nośijo a wón kaž teke źěłodawaŕ se pśi mnjo zagronijotej.

»To je krótczé, to je dłudżé, to kaszëbskô stolëca« – to su prědne słowa drje nejwěcej znatego ludowego spiwa Kašubow. Jano w Kašubskej? Ně, w cełej Pólskej znaju ga »kašubski alfabet« (kašubski Kaszëbsczé nótë, pólski Alfabet kaszubski abo Kaszubskie nuty). Ale co to ma na se, w kraju, źož njepłaśe Kašuby až do źinsajšnego ako pśipóznata etniska abo narodna mjeńšyna?

Bźez cwiblowanja jo, až Kašuby južo dłujko wěcej njejsu mógali ze swójeju kulturneju identitu we takej lichośe žywe byś, ako pó padnjenju zeleznego zapowjeska w lěśe 1989. Móžomy samo wó «kašubskem wózroźenju« powědaś. Pšawniski wiźone se Kašuby jano na bazy jich rěcy šćitaju – powěda se wó »regionalnej rěcy«. Fokus stakim na rěcy lažy a to hyšći pśed woplěwanim kulturnych nałogow. Dajo wšak jaden element, z kótarymž móžomy wobej faktora šykownje ze sobu zwězaś: muziku. Wóna tak a tak jo kšuty wobstatk kašubskeje identity a jo se wopšawdu kontinuěrujucy celebrěrowała. Ironiski jo, až jo tomu tyła wobstojnosć, až jo komunistiska ludowa republika Pólska kašubsku rěc na dialekt zdegraděrowała. Su se w bogatej licbje wózjawili słowniki a publikacije wó »kašubskem dialekśe«. Dokulaž su w komunizmje folkloru pódpěrowali a propagěrowali, su se rowno dialekty mógali w spiwnej formje na jawišćach Pólskeje prezentěrowaś. Źinsa jo stojnišćo kašubskego ako dialekt wětšy źěl passé. Wucynki su pak weto hyšći do wěsteje měry dłymoko zakórjenjone – teke w kašubskej zgromadnosći samej. Pśedewšym młodej generaciji su bóžko to »kašubske byśe« z wjelikim wuspěchom zagnali. Pśeśiwo tomu slědne dwaźasća lět aktiwnje wójuju. Etablěrowanje šulskego systema wubuźujo wjeliki zajm, tak až licba źiśi, kótarež wuknu w šuli kašubski, sega pśecej bližej 20.000. Tendenca stupa lěto wob lěto! Za rewitalizaciju kultury a rěcy jo wšak jeje witalita wažna, howac grozy tšach, až se Kašuby ako wěsty part atrakcije a žywy muzej pód gołym njebjom pśenjeroźiju.

Čitajo wospjet basnje Petera Handkeho nańdźech jednu, pod titlom »Nowe nazhonjenja« (original hlej »Leben ohne Poesie« – »Žiwjenje bjez poezije«, přeł. R. D., str. 9–14), kotraž ma dźělne napismo »1952«. Zezda so mi, zo wopi­suje tam situaciju po pohrjebje mojeje wowki. Widźach čorny wóz, před kotrymž bě wuj čornakaj zapřahnył, ze Šunowa do Ralbic jěć. Widźach sebje, krótko do wot­chada w našej dobrej stwě stejacu, po tym zo běchu kašć na wóz­ stajili. Basnik pisa wo smjertnym strachu, kiž ma, po swójbnym praje­nju w Korutanskej, čłowjekej huškanje po chribjeće słać. A prajidmo sej wospjetujo je so hólčec w stwě, hdźež bě wowka na marach stała, prěni raz dožiwjeneho smjertneho stracha dowobarać zamóhł.

Štó je basnik, kiž tole wě? Basnik z Korutanskeje. Něchtó, kiž je zdobom doma a cuzy w ródnej kónčinje. Basnik, přisłušacy słowjenskej mjeńšinje w Rakuskej, hdźež bydli jeje wjetšina blisko. Zamyslu so do słowa »mjeńšina«: mjeńšich, mjeńša, na mjeńšich maće kedź­bować, jich wobwarnować, z mjeńšimi ma so chlěb dźělić, dajće mjeńšim doprědka stupić, zo bychu lěpje widźeli, štóž so pomjeńši, budźe powyšeny.

To a hišće wjele wjace móže mi serbšćina poskićić. A němčina? »Minderheit« měni we słowje tež minder. Min­der­ bemittelt, minderwertig, minder zurech­nungsfähig. To a hišće wjace ze słowa wučitam.

W Serbskej kulturnej informaciji LODKA w Choćebuskim Serbskim domje je poskitk dobry a poradźowanje přećelne a serbske, jelizo chceš so serbsce posłužować dać. Wjace městna za spisane a spěwane słowo a za wjetši poskitk dalšich wudźěłkow by za kupcow kaž tež za tu dźěłacych lěpje było. Delni Serbja w Choćebuzu měli tola zasadnje přibližnje telko kaž w Budyšinje Horni Serbja dóstać. Ale tole njeje problem, kiž by sej něchtó z wodźacych srjedźodobnje na blido sćahnył, dołhož dźěło pod skromnišimi wuměnjenjemi někak běži. Mi so zda a tež njelubi, zo so přez lěta nimale jenož hišće wo kubłanskich problemach rěči a pisa. Kaž zo njebychmy měli tež hdys a hdys na druhe pohórški a brachi pohladać, wo změnach a polěpšenjach přemyslować a skónčnje znajmjeńša někotre z hrubych zmylkow poprawić.

Hdyž chcu sej w delnjoserbskej »Lodce« literaturu w hornjoserbskej rěči kupić, mam ju husto hakle skazać. Pódla delnjoserbskeho wšak dosć městna za cyłkowny poskitk LND njeje. Najskerje so w Delnjej Łužicy hornjoserbska kniha hižo lědma kupuje. Njewudani so wšitko poskićeć, štož w Budyšinje maja. Hornich Serbow je w Delnjej Łužicy jenož hišće mało. Z tych něhdźe 90 hornjoserbskich wučerjow a kubłarjow, kotřiž su w času NDR tule dele přišli, a jich swójbow je jenož mała horstka serbsce rěčacych potomnikow wušła abo tu w Delnjej Łužicy wostała. Kaž by čas wotběžał. Powójnski spagat mjez tudyšimi třomi rěčemi znaje dotal stajnje jenož jednoho dobyćerja: němčinu.

Serbski institut (SI) so dynamisce wuwiwa, jeho dźěławosć so rozšěrja. Na při­kład je trjeba, zo su Serbja na strukturnu změnu přihotowani. Wona dźě změje daloko sahace wuskutki na nje­ličomne wobłuki žiwjenja we Łužicy. SI je so w tutym kon­teksće jako partner politiskich, hospodarskich a towaršnostnych akterow etablěrował, štož skići Serbam składnosć, swój wid zaplesć a cyłkowne wuwiće wob­wliwować. Zakład za tajku dynamiku je derje a mnohostronsce wukubłany per­sonal. A tež stajnje zaso nowy personal, kotryž tak a tak hižo šěroki spektrum disci­plinow w SI wudospołnja a nowe widy a zhladowanja sobu přinjese. Tójšto wot­myslenych dźěłow wusměrja so tuž interdisciplinarnje, přiběrajcy tež w projektach z třećich srědkow. Tak nasta­wace slědźerske skupiny su heterogene: Wobsteja z ludźi wšelakeho pochada, ko­třiž maja rozdźělne perspektiwy na přepytowanu problematiku.

Přiběrajcy njeje móžno, kóžde projektowe a zdźěla planowe městno ze zwo­prědka serbskorěčnym fachowcom wobsadźić. Za dźěło slědźerskeje sku­piny je eksistencielne, zo sej specialisća mysle a nazhonjenja wuměnjeja. Team ma swoju temu wědomostnje korektnje wobdźěłać a projekt w předpodatym času­ zakónčić. Za to by najjednorišo było, komunikaciju w skupinje zasadnje němsce abo jendźelsce organizować.

Póžywamy politiski cas, w kótaremž serbska mjeńšyna wěcej njejo diskriminěrowana abo samo pódtłocona, ale jo wažony źěl našeje towarišnosći. Až rowno něnto smy tak blisko k zgubjenju naše­je rědneje dolnoserbšćiny, jo jadnorje tragiski. Ewaluacija dolnoserbskich zakładnych šulow nas njejo pśechwatała, ale nam tužnu wěrnosć carnu na běłem pokazała. Njesmějomy se pak daś zdušyś dla togo, ale dejmy to wiźeś ako slědnu móžnosć našu drogu skóńcnje změniś. Imersiwna, dolnoserbska zakładna šula jo za mójim zdaśim jadnučke zmysłapołne rozwězanje za dłujkodobnu rewitalizaciju rěcy a jo se na pśikłaźe drugich mjeńšynow (na pś. Manx na Isle of Man) ako wuspěšne pokazało. W slědujucem cu někotare swójich myslow a idejow k takej potencielnej šuli rozkładowaś, kótarež bazěruju na mójich nazgónjenjach a zewšym njedeje byś wědomnostne fakty. Ako něgajšne WITAJ-góle wiźim słabosći, ako zadoraju dojśpiśeju pópšawnego zaměra rewitalizacije: wótkubłanje nowych »quasimaminarjow«.

W zajźenju wšych wěcow se nama­kajotej žałosne sćerpnjenje a wěrna rědnosć. My sami pak rozsuźijomy, lěc k njebju glědajucy cakamy abo pśetrajomy bóli­ póroźenja a znowego stawamy. Ow njeśerp, ale zakwiś ze žoratkow, ty naša rědna, woprějuca serbska rěc!

Zo je Martin Luther ze swojim přełožkom biblije wuznamnje přinošował k nastaću dźensnišeje spisowneje němčiny, słuša k powšitkownej wědźe. Ale tež w mnohich druhich rěčach je pře­łožowanje Swjateho pisma měło wažnu kulturnu funkciju.

To zwuraznja so tež w pólskej knize pod titulom »Nowy testament w stawi­znach a kulturje Europy – 450. róčnica přełožka Noweho testamenta přez Mikławša Jakubicu do delnjołužiskeje rěče«.1 Kniha je rozprawa wo wědomostnej konferency uniwersity w Zielonej Górje, kotraž wotmě so 25. a 26. septembra 1998, potajkim před wjace hač 20 lětami w Ochli na kromje uniwer­sitneho města. Na njej wobdźělichu so, kaž so w předsłowje pisa, »stawiznarjo, rěčespytnicy a biblisća z Kanady, Pólskeje a Němskeje, mjez nimi tež jedyn Łužičan«. Tutón Łužičan běch ja – dr. Měrćin Völkel bě mje pósłał – a dźeržach jenički serbski referat konferency pod titulom »Rozprawa z dźěłarnje přełožowarja biblije«.

Rozprawjach tam wo přełožowanju Swjateho pisma, kiž smy někak w času mjez 1957 a 1976 jako studenća teolo­gije a młodźi duchowni zdźěla w ko­lektiwje zdokonjeli a wo našich impulsach. Mjenuju teologiski, narodny, wědomostny a »rewolucionarny« impuls. A pod nadpismom »Što so dale sta« praji so, zo so w lěće 1966 wušły Nowy zakoń přez katolske wosady rozšěrjo­waše, w swójbach čitaše a »tak so naš misionariski a narodny impuls dopjelni: Ludźo čitachu Bože słowo a woni čitachu to w modernej serbskej rěči.«

»Jedne z najwoblubowanišich zawjese­lenjow Serbow je rejowanje ... woni su tuto­mu tak jara poddani, zo wuwjedu je při kóždeježkuli přiležnosći.« Tak pisa lěta­ 1782 serbski wučenc Jan Hórčanski. Mało tehdy runja wjetšinje pozdźišo wob­lubowanych serbskich ludowych re­jow­ je so w našim ludźe wobchowało. Tohodla stajich sej nadawk, tute, dalokož móžno, tak dokumentować a spřistupnić, zo hodźa so zaso wožiwić a zno­wa do našeje kultury zakótwić. Mjeztym nasta film, kotryž ma tutomu zaměrej słužić.

Prěni nastork k projektej saha do lěta 1989, jako so mje Jan Domaška před po­slednim Festiwalom serbskeje kultury wopraša, hač njemóhł za Komorowsku rejowansku skupinu, kotraž tehdy zhromadnje ze Sprjewjanami program přihotowaše, ludowu hudźbu wobdźěłać. K tomu da mi kasety z originalnymi nahrawanjemi serbskich spěwow a rejow. Ani wosnje njeběch so tehdy nadźał, zo taj­ke něšto eksistuje. Z toho časa­ počach so intensiwnišo ze serbskej ludowej hudźbu zaběrać. Pozdźišo, jako dźěłachmoj hromadźe z Janom w dramaturgiji Serbskeho ludoweho ansambla, so časćišo wo problemach pěstowanja serbskich ludowych rejow rozmołwjachmoj. Wón pokaza wosebje na brachi, kotrež so w SLA a rejowanskich sku­pinach nastupajo awtentiskosć rejow jewjachu. Mje zaso zajimowaštej bóle awtentiska rejowanska hudźba a sound.

Kak woraš polo, kiž su druzy hižo prěki a podłu přeworali? Wo Milčanach a Łužičanach mějachmy hižo w susodnych němskich muzejach wjacore zajimawe archeologiske wustajeńcy. Měł so Serbski muzej w Budyšinje tohorunja tajkej temje wěnować, hačrunjež archeologu nima? Je wid Serbow na swójske stawizny trochu hinaši hač tón z němskeje strony? Kak docpěješ dźěći a młodźinu?

Ideja, so zmužić na zhromadny kooperaciski projekt z Dešnjanskim muzejom a jeho spěchowanskim towarstwom, při wšěch wobmyslenjach zrawješe. W Dešnje bě w lěće 2013 nastała słowjanska wjes z aktualnym knowhowom wo starosłowjanskim času. Pedagoga Pětš Kornelius Kuš, jeho mać, tekstilna specialistka Petra Kušowa, a dalšej čłonaj dźěłoweje skupiny »Stary lud« wuměłča a wuhotowarka Maxie Heiner a fachowc za drjewo Kai Jensen podpěrowachu Serbski muzej při jeho wustajenskim projekće wot 4. nowembra 2018 do 3. měrca 2019. 1000lětny jubilej Budyskeho měra spočatk lěta 2018 bě dobry zazběh za přihoty. Z mnohimi přednoškami Budyšin na to spominaše, zo bě ležownosć Budyskeho hrodu a dźensnišeho Serbskeho muzeja něhdy městno za historiski měrowy akt mjez němskim kejžorom Heinrichom II. a pólskim wjerchom, pozdźišim kralom Bolesławom Chrobłym. Telko europskeje kedźbnosće we łužiskej prowincy nam wuwědomi, zo běchmy hižo před 1000 lětami wosrjedź europskich stawiznow, kotrež su stawizny přichada a wotchada, změšenja a zachowanja. Njeměło so we wustajeńcy na to skedźbnić, zo njejsu potomnicy wonych Milčanow a Łužičanow jenož horstka Serbow, ale tež mnozy tu bydlacy Němcy?

Zjednoćene narody (UNO) su lěto 2019 jako lěto indigenych rěčow pomjenowali. W běhu tutoho lěta su wšelake aktiwity a předewzaća planowane, kiž dyrbja wědomje wo situaciji awtochtonych rěčow powyšić a wuchadźišćo za wutworjenje syće za mjeńšinowe aktiwity w přichodźe być. 28. januara zahaji so tute lěto oficialnje w domje UNESCO w Parisu. Dźeń běše do dweju dźělow dźěleny, dopołdnja bě diskusija a popołdnju oficialna ceremonija. Poskići so simultane tołmačenje do jendźelšćiny, rušćiny, francošćiny, španišćiny a arabšćiny.

Reprezentanća z Ruskeje, USA, Kanady, Francoskeje, Šwedskeje, Marokka a druhich krajow diskutowachu wo wažnosći, powyšić kedźbnosć na temy awtochtonych a mjeńšinowych rěčow, a pokazachu, kotre móžnosće za wabjenje steja pola kotrych mjeńšin k dispoziciji. Chcu mysle někotrych rěčnikow podać.

Alexey Tsykarev, čłon Ekspertoweho gremija UNO za prawa indigenych ludow (Expert Mechanism of the Rights of Indigenous Peoples, EMRIP), měnješe, zo knježi w swěće tuchwilu wěsty pesimizm wo róli a móžnosćach rewitalizacije awtochtonych rěčow. Wěnowanje lěta 2019 awtochtonym rěčam dyrbi tutu perspektiwu na optimistisku změnić. Optimizm móže implementaciju progresiwneho rěčneho planowanja a rěčneje politiki dodatnje spěchować.