Zo by so Mukowe dźěło šěršej wědomostnej a powšitkownej zjawnosći we Łužicy a zwonka njeje přistupniło, je etnologa Robert Lorenc twórbu přełožił a kritisce hódnoćace předsłowo napisał. Přidał je Mukowe dodawki z lět 1896 a 1900, kotrež wudospołnjeja wopisowanja někotrych delnjo- a hornjołužiskich wosadow, a jeho kartu serbskeho rěčneho teritorija.

2018 móžeše so Serbski muzej zaso přez mnohe dary wjeselić. Dekoratiwnje wjazanej serbskej ewangelskej spěwnikaj z lětow 1907 a 1920 z inicialemi konfirmandow přiwzachu so do bibliofilneje zběrki muzeja.

W 1960tych lětach wuwi­wachu so ručnje pomolowane nasćěnowe talerje z motiwami bajkow, powěsćow a narodnych drastow jako wudźěłki wuměłskeho přemysła. Johannes Schlaffke wudźěła nasćěnowe talerje w swojich Kamjenskich dźěłarnjach po přikładźe serbskeho wuměłca Měrćina Nowaka-Njechorńskeho. Tři talerje z tuteje zběrki přepodachu so muzejej. Talerjej srjedźneje wulkosće pokazujetej serbskej powěsćowej postawje Krabata a Pumpota, tamny rejowacy por w Slepjanskej drasće.

Wuměłc Steffen Lange wěnowaše so w 1980tych a 1990­tych lětach zaškleńčnemu molerstwu. Tuta technika je wu­žadanje za kóždeho wuměłca. Wšitke motiwy a napisma maja so nawopak molować, spoči­najo z konturami, strafurami, chłód­kami, napismami a detailemi, naposledk wumoluja so motiwy a pozadk. Muzejej přepodata zaškleńčna mólba ma titul »Swjaty Měrćin«, kotraž nasta 1994 składnostnje 65. narodnin stawiznarja a něhdyšeho direktora Serbskeho instituta Měrćina Kašpora. Na zadnjej stronje mólby je wěnowanje wuměłcow, mandźelskeju Wórše a Steffena Langi, widźeć.

Wót 22. do 24. oktobra 2019 jo se w měsće Oldenburg/Starigard (Holsteinska) wótměło mjaztym pěte zmakanje słowjańskich muzejow Nimskeje. Něźi 30 wobźělnikow jo dožywiło wurědnje organizěrowane zarědowanje. Mjazy nimi jo była kupka »Wendenfreunde« z Wendlanda, kótaraž jo take zmakanja pśed tśimi lětami póstarcyła. Z Łužyce su se wobźělili Andrea Pawlikowa ze Serbskego muzeja w Budyšynje, Torben Schmeiduch z Domowniskego muzeja w Dešnje a Werner Měškank z chóśebuskego Serbskego muzeja. Śěžyšćo zmakanja jo była archeologija srjejźowěka. Na to jo wusměrjona wětšyna fachowych pśednoskow na tych zmakanjach. Dr. Matthias Maluck wót Archeologiskego krajnego zastojnstwa Schleswig-Holstein jo pśednosował wó wurywanjach w muzejowej jsy Wikingow w Haithabu, kótaraž jo dostała 2018 pśipóznaśe ako swětowe kulturne derbstwo UNESCO. Dr. Sönke Hartz, zagronity za dokumentowy archiw Muzeja za archeologiju w groźe Gottorf, jo pśedstajił nejnowše slěźeńske wunoski wó tak pomjenjonej Oldenburgskej grobli. Direktor Muzeja za archeologiju w groźe Gottorf, dr. Ralf Bleile, jo zgromadnje z wědomnostneju radu Załožby oldenburgskego groźišća pśewjadł workshop na temu »Mjazy wědomnostnym pominanim a muzealnym pósrědnjenim. Kak zwěžomy wědomnosć a nosarjow muzealnych institucijow?«

Haida su lud Indianarjow z pódpołnocneje Ameriki, by­dlecych pśi brjogu Kanadiskich kupow Haida Gwaii a British Columbia a teke we wokolinje granicujucej z pódpołdnjom Alaski. Za cas prědnych zmakanjow z běłymi luźimi su Haida licyli až do 15.000 dušow, z tym su byli w pśirownanju z drugimi rodami Indianarjow z pśi­brjoga pódpołnocnego Pacifika w kuždem nastupanju bźezkonkurencna móc.

Epidemije jim njeznatych chórosćow, kaž poki, su zdeciměrowali populaciju Indianarjow w 19. stolěšu na pór stow. Tuchylu powěda rada ludu Haida wó něźi 2.500 pśisłušnikach. Haida maju swójsku rěc, kótaraž jo źinsa pśipisana do kupki izolěrowanych rěcow a njejo ze žedneju drugeju rěcu pśiswójźbna. Njejo śěžko wugódaś, až stej kolonizacija a christianizacija wjadłej do spěšnego wóteměranja rěcy a kultury Haidow dla dominance engelšćiny. Licba aktiwnych powě­darjow rěcy haida fluktuěrujo źinsa wót 30 do 50 luźi pó wšakich žrědłach. Rěc haida stoj na cerwjenej lisćinje wobgrozonych rěcow, kaž tuder dolnoserbšćina.

Haida wobstoje z dweju rodo­wu: wronow a hodlarjow. Spomnjeśa gódne jo, až manźelstwa su byli móžne jano mj­a­zy­ kupkoma, nic pak w sams­kej kupce. Druga typiska kakosć Haidow jo tak pomjenjony dłuj­­ki dom, wótergi ga jo 40 do 50 luźi w takem domje bydliło, a charakteriske su teke wusoke totemy prědk tych domow.

Zachopjeńk decembra 2019 jo w Barlinju do nimjernosći wujšeł Měto Pernak, luź, ako jo z njewšednym angažementom se zasłužył nejwušu cesćownosć a toś su jogo w casnikach a casopisach južo słušnje wopomnjeli. Pśi tom su znosyli radnu licbu kamuškow do mozaika žywjenja, kótarež jo se zachopiło 1938 a jo wóstało do kóńca połne dožywjenjow a njewomucnego źěła. Kśěł tomu wobrazoju dodaś někotare wósobinske dopomnjeśa.

Zamrěty pak njejo se zaběrał jano z kulturu a stawiznami, ale teke z rěcu. Swóju wědu wó serbšćinje, wósebnje wó tej pódwjacornej, błotojskej, jo mjazy drugim ako pśedsedaŕ Maśice Serbskeje, cłonk źěłoweje kupki »Serbske perikopy« a Dolnoserbskeje rěcneje komisije dalej dawał. Ako źinsajšny powědaŕ togo slědnego gremiuma som jomu za to z cełeju wutšobu źěkowny. Pódla teoretiskego źěła z rěcu pak jo Měto Pernak, laureat myta Ćišinskego, lubował kreatiwne wobchadanje z njeju. 1966 jo chapjał swětowu poeziju do dolnoserbšćiny pśestajaś: Rutebeufoju a Baudelairoju jo rowno tak ako Žukowskemu a Puškinoju serbski jězyk pśispórał. A kaki ten jo był lasny, wiselny a chytšy! Wó tom znanje młoge wudaśa casnikow a casopisow a wót Kita Lorenca zestajony zešywk rěda Serbska poezija.

3. STRONA WOBALKI:

Gerald Große – »Nachtschicht« (»Nócna změna«) 1978; »... es bewegt sich ...« (»... pohibuje so ...«) 1974

Nejwuspěšnjejšy dolnoserbski chor wobstoj mjaztym dlej ako 25 lět. Duo »Słowjańske barwy«, to stej dirigentka chora »Łužyca« Lubina Žurec-Pukačowa a Jaroslav Pukač. Ako duo stej měłej swóje prědne wustupy pśed 15 lětami. Na folklornych festiwalach, koncertach a wšakorakich zarědowanjach grajotej a spiwatej wobźěłane dolno- a górnoserbske, słowakske a druge słowjańske pěsni. Jeju swójorazne instrumenty su słowakska pastyŕska flejta fujara, dudlawka, brumejza a mimo togo fidle a dudy.

Zwjazk wotzamknje rjad přepytowanjow, kotryž wopřija zwjazki »Namen und Geschichte« (2014), »Slawen in Deutschland« (2015) a »Die slawische Frühgeschichte Sachsens im Licht der Namen« (2017).

▶ Michałej Lorencej k wosomdźesaćinam

K česći serbskeho dźiwadźelnika, režisera a awtora Michała Lorenca, kiž swjećeše 18. septembra swoje wosomdźesaćiny, bě prěnje zarjadowanje w 17. sezonje rjada »Łužiske literarne dopołdnja« w Budyskim Dźiwadle na hrodźe dnja 27. oktobra jemu wěnowane. Nimo awtora samoho čitachu intendant Lutz Hillmann a dźiwadźelnicy Marian Bulank, Měrko Brankačk, Gabriele Rothmann, Erik Dolata a Torsten Šlosar dotal njewozjewjene teksty Lorenca.

▶ Wo žiwjenju w industrijowych krajinach

W Leopolda Hoeschowym muzeju města Düren w Sewjerorynsko-Westfalskej bu 27. oktobra fotowa wustajeńca »Wo žiwjenju w industrijowych krajinach« wotewrjena, kotraž budźe tam hač do 16. februara 2020 přistupna. Muzej kooperuje při tym z Braniborskim krajnym muzejom za moderne wuměłstwo w Choćebuzu. Regionaj stej wot strukturneje změny brunicy dla wosebje potrjechenej. We wustajeńcy wopisuja so nazhonjenja z industrijowymi krajinami na wsy, identifikacija, distanca abo kritika žiwjenskich rumow. Mjez 14 fotografami a widejowymi wuměłcami su klasikarjo kaž August Sander, Albert Renger-Patzsch a Bernd a Hilla Becher zastupjeni. Nimo toho je mjez 1985 a 1990 nastaty cyklus fotografa Jürgena Maćija wo wotbagrowanju serbskeje wsy Liškowka widźeć.

Nad wuspěšnym rozwićom serbskich rozhłosowych medijow móžemy so wjeselić. Kak pak wupada na polu wizuelnych medijow? Dowolće mi k tomu hišće někotre mysle.

Dawno hižo dokładu wě­domostne přepytowanja a statistiki razantnu změnu při wužiwanju medialnych poskitkow, wosebje w młodej generaciji. Tež wulki dźěl serbskich młodostnych a dźěći je aktiwny wuži­war smartfonow a tablet-kompjuterow, njezběra sej swoje­ wšědne informacije wjac z printmedijow abo ›normalneho‹ telewizora abo rozhłosa, ale z mobilnych elektroniskich žórłow, komunikuje a wuměnja so ze swojimi přećelemi a znatymi ze srědkami digitalnych syćow.

RADIJO SATKULA je tež w tutym wobłuku iniciatiwu přewzało, bjez dołhich běrokratiskich wokołopućow. Rozhłosowe přinoški zapletu so běžnje do swójskich instagram- a facebook-stronow, runje tak nawopak temy ze syće do radijoweho programa.

Zwěsćam pak, a to tež jako wuměłc a čłon a předsyda ZSW, zo je poskitk serbskeje wuměłskeje wizuelneje kultury přeco hišće přewšo snadny. Měnju z tym přinoški, kotrež překroča charakter spontaneje abo dokumentowaceje informacije, kaž wuměłske krótkofilmy, hudźbne clipy, reportaže abo studijowe produkcije z publikumom abo politiskich rozmołwow.

W Budyšinje wotrosćeny a nětko w Berlinje skutkowacy spěwar Ronald Hein je so w zašłosći dosć zaměrnje tež hudźbje Serbow wěnował. W poslednich lětach pak dožiwimy jeho bohužel jenož hišće hdys a hdys na žurli Budyskeho Serbskeho muzeja, hdźež wón za dosć wulki kruh lubowarjow swo­jeho interpretaciskeho wuměłstwa na swójsku iniciatiwu koncert wuhotuje. Sakski wukubłanski a wupruwowanski ka­nal (SAEK) koncerty z wotpowědnym zaměrom natočuje.

Njedźelu, 17. nowembra, bu woblubowany koncertny rjad na tež tónraz derje wobsa­dźenej žurli Serbskeho muzeja dale wjedźeny. Mjeztym zo přewodźeše w zašłosći wosebje Liana Bertók Heina na křidle, je w poslednim času w Drježdźanach skutkowacy japanski pianist a wjele prašany partner na polu komorneje hudźby Hiro­to Saigusa jeho instrumentalny přewodnik. A běše to zaso dobra hudźbna hodźina. Na programje steještej předewšěm spěwnej kruhaj Roberta Schumanna opus 24 na basnje Heinricha Heiny kaž tež opus 39 na bas­nje Josepha von Eichendorffa.

Wosebje kedźbyhódny pak bě zazběh koncerta z třomi spěwa­mi Artura Immischa (1902–1949) na teksty wažneju zastupjerjow němskeje romantiki, »Schilflied« wot Nikolausa Lenauwa a »In der Fremde« a »Frühlingsnacht« wot Eichendorffa. Zajimawe je, zo běše wšě tři basnje tež hižo Schumann do swojeju w koncerće předstajeneju opusow 24 a 39 zapřijał. Immisch pak njeje wulkeho mištra napodobnjował, ale jako w druhim stilowym času skutkowacy hinak tworił. Jako jara připóznaty pianist w sakskej hudźbnej stolicy Drježdźanach pak znaješe tohorunja dokładnje kompozicije cyle w romantice tworjaceho Schumanna kaž tež jeho žiwjenske wobstejnosće. Tak sadźi wón jara wědomje w kóždej swojej kompoziciji tež cyle swójske akcenty. Nimo toho płaćeše wón jako wosebje ta­lentowany student pola sławjeneho hudźbneho teoretikarja a komponista Hermanna Grabnera w Lipsku, kiž běše sej kaž wón­ nimo studija juristiki z promociju dokładnu hudźbnoteoretisku wědu w komponowanju a praktiske kmanosće jako pianist přiswojił.

Ze smjerću Hinca Roja, kotryž je po dołhej chorosći w starobje 91 lět njedźelu, 10. nowembra 2019, doma w Klětnom ze žiwjenja wotešoł, je Serbstwo zhubiło wuznamneho a přewšo produktiwneho komponista. Wón załoži 1957 z dalšimi komponistami Koło serbskich wuměłcow a bě pozdźišo tež čłon Zwjazka serbskich wuměłcow, kotryž wón hdys a hdys z přidatnymi srědkami financielnje podpěrowaše. Byrnjež so wjele lět bědźił z ćežkej chorosću, je wón hač do kónca swojeho žiwjenja dale pilnje hudźbnje tworił a tak zawostajił w cyłku 188 sinfoniskich, komornohudźbnych, chórowych a sakralnohudźbnych twórbow. Do tutych je wón často zapřijał motiwy serbskeje hudźbneje folklory, zwuraznjejo z tym swoju krutu serbsku identitu a zwjazanosć ze swojim serbskim ludom.

Syły ludźi, mjez nimi tež skupinka Serbow, přewodźeše sobotu, 16. nowembra 2019, Hinca Roja k rowej na kěrchowje ewangelsko-lutherskeje wosady w Klětnom. Do toho bě na žarowanskej swjatočnosći w cyrkwi skupina hudźbnikow Serbskeho ludoweho ansambla zahrała jednu z jeho twórbow, dźakujo so z tym komponistej za jeho wjelelětne wuske zhromadne dźěło z powołanskim wuměłskim ćělesom. Farar Daniel Jordanow hódnoćeše płódne žiwjenje zemrěteho. W mjenje Zwjazka serbskich wuměłcow počesći naměstnik předsydy Bosćan Nawka z krótkimi a jadriwymi słowami zasłužbne skutkowanje Hinca Roja na dobro serbskeho hudźbneho tworjenja.

▶ Čitanska turneja

Nimo druhich knižnych premje­row před­staji LND we wobłuku nazymskeje čitanskeje turneje tež nowu Protyku a delnjoserbski přełožk knihi Svena Nordqvista »Fin­dus­ a kokot-spiwarik«. Premjera Protyki steješe 21. septembra w Njeswačidle w srjedźišću 25. literarneje kermuše. Na premjerje dźěćaceje knihi čitaše Ma­dlena Norbergowa 23. septembra šulerjam zakładneje šule w Brjazynje a samsny dźeń šulerjam Wětošowskeho horta. Přełožowarka bě knihu ze šwedskeho originala přełožiła. Diana Šołćina bě knihu do hor­njoserbšćiny přełožiła a předstaji ju we Worklečanskej zakładnej šuli. Na dalšich čitanjach zetkachu wopytowarjo awtorow Křesćana Krawca z knihu »Sej statok stajili« w Ralbicach a Trudlu Malinkowu z knihu »Serbske pomniki« w Ra­dworju. W ok­tobrje słyšachu Ra­dworscy šulerjo wot Andreje Chěžcyneje předstajene wurěz­ki z antologije »Hura, prózdniny« a Worklečanscy wurězki z knihi Jěwy-Marje Čornakec »Łójerjo sonow«.

▶ Łužiska protyka

W oktobrje je w Kinsporskim nakładni­stwje Via Regia nowy lětnik protyki »Neues Oberlausitzer Hausbuch« wušoł, kotraž na­slě­duje protyku nakładnistwa Lusatia. Wona wobsahuje mjez druhim přinošk Trudle Malinkoweje wo serbskich slědach w Malešecach a rozmołwu z etnologu Robertom Lorencom wo jeho disertaciji wo »šleskosći« Zhorjelca.