Tekst a kontekst serbskeho pokěrluša
Z Koćiny
Jěł je Bóh wjeršeń do městačka
na swojim zelenym wozyčku,
... haj, wozyčku.
Do pół je městačka njepřišoł,
wosrjedźa městačka pozastał,
... haj, pozastał.
Nichtón tam k njemu won njepřińdźe,
štož jenož jedyn stary měšnik,
... haj, stary měšnik.
»Čohodla płačeš, ty syno Boži?«
»Kaha ja płakaći njedyrbju,
... haj, njedyrbju?
Wóše tóh’ městačka wulke znamjo,
wulke mi znamjo, haj, krawy mječ,
... haj, krawy mječ.
Na jednym boku je krawy mječ,
na druhim boku je čorny křiž,
... haj, čorny křiž.«
»Na čo tón krawy mječ pokazuje?«
»Pokaže, pokaže wulku wójnu,
haj, wulku wójnu.«
»Na čo tón čorny křiž pokazuje?«
»Pokaže, pokaže wulki mór,
haj, wulki hłód.
Zo budźa maćerje dźěći jěsć,
hišćen je njebudźa we měri jěsć,
... haj, we měri jěsć.
Budźe so zebrać tón mały knajb,
hišćen je budźe jim z rukow wudrěć,
... haj, z rukow wudrěć.«
Nimo tam ćehnjechu wojacy,
z cuzeho kraja mi wojacy,
... haj, wojacy.
Hdyž so pak za městačkom wohladnychu,
ničo tam wjace njesłyšachu,
... haj, njesłyšachu,
štož starych ludźi wulki hołk,
małych tych dźěći wulki křik,
... haj, wulki křik.
Nimo tam jědźichu fórmani,
z cuzeho kraja mi fórmani,
