Jako započachu hladać přez mikroskop,
woběhowaše jich zyma, a woběhuje do dźensa.
Žiwjenje bě dotal błudne dosć
w swojich rozměrach a formach.
Wutwori móličke stworjenčka,
někotre muški, wački,
ale z hołym čłowječim wóčkom
znajmjeńša spóznajomne.
A tu nadobo, pod škleńcu,
druhe nimale přehnawane
a tak zanjechajomne,
zo móžeš to, štož zabjeru w swětnišću,
jenož ze sobuželnosće rum mjenować.
Škleńca jich ani njepodótka,
pod njej njemylene so podwojeja, roztorhuja,
ze wšej lochkosću, připadnje.
Prajić, zo je jich wjele – je přemało prajene.
Čim sylniši mikroskop,
ćim pilnišo a dokładnišo wjelekróć.
Nimaja ani porjadne črjewa.
Njewědźa, što je splažnosć, dźěćatstwo, staroba.
Njewědźa snano ani, zo su – abo njejsu.
A tola rozsudźa wo žiwjenju a smjerći.
Někotři sprostnu w ćišinje wokomika,
hačrunjež njewěmy, što za nich wokomik je.
Dokelž su tak małke,
móže jich byće
być za nich wotpowědnje roztřěskane.
Próšne zornjatko je za nich meteor,
hłuboko z kosmosa,
a wotćišć porsta – wobšěrny labyrint,
hdźež móža so zhromadźić,
na jich hłuche parady,
jich slepe iliady a upanišady.
