Přeměnjenje a přewinjenje krizy stej zakładnej motiwaj basnjow w tutej kedźbyhódnej zběrce, nastatej w běhu lětdźesatka, w kotrymž basnica basnistwo pječa jenož za sebje wotkrywa (»pisam za sebje«, »wotkrywam přećelku poeziju«, str. 5). Titul – Mosty přez morjo. Na prěni pohlad oksymoron, wěc njemóžnosće, napřećiwk. Morjo njeda so bjeze wšeho přeprěčić.

Zběrka wotewri so z poetiskim wuznaćom. Dokelž słowo tekst roztworja a pod nim wjerše wotwodźěwa, wotkrywa basnica za sebje a za nas jako móst nowe basnjenje, nowu poetiku. Digitalne basnjenje kaž algoritmus, kaž pytanska mašina. Alfabet a leksikon, potajkim je cyły swět pytanske polo. Zapodaće rěka: Baseń z pismikami O P W K pisać, tema wuchadźa ze zhusćacych so asociacijow w běhu pytanja. Najprjedy započnješ z O: »oksymoron / oksiděruje / oktawu wyše« (str. 8). Potom slěduje prěni oksymoron »čornota běłeho dnja« a tak so pytanje pola P dale wjedźe. Šěry wšědny dźeń je wšitko pisane (»orient«) spóžrěł – podobnje kaž w basni »Přijeće«: »šěry dźeń / šlaha zelenu pisanosć« (str. 22). A z tym mamy zakładny motiw a wobrazowe žórło – orient. Dospołnje přirodnje nastawaja z toho palma, pusćina, karawana, oaza, tawb a wóń korjeninow. Oktawu pozdźišo we wosmej lince slěduje druhi oksiděrowany oksymoron – pusćina wosrjedź morja. Orient a tež wšitke druhe tu performatiwnje stworjene rumy (pusćina, karawana, oaza) su namjezne, přechodne a transitoriske rumy z młowojtymi wobrysami a zdobom z mutnymi wobrazami, schowanymi klučemi, kotrež wjacezmyslnosć wuprudźeja. Karawana steji potom za ćěkańcu, jězbu, pasažu. Oaza je refugium, wuchowaca kupa w pěskowym morju, štož je jenož wobroćenje »pusćiny wosrjedź morja«. Tuž pokazuje tute cyle komprimowane basnistwo žiwjenje w pohibje, žiwjenje w mjezotach, nomadiske žiwjenje pytajo za sobu samym (»po puću namakach sebje / buch sćerpna / buch wutrajna / z mozlemi pokryta«, str. 12). Krajiny su mobilne, njeje kruteho zaměstnjenja, žiwjenske naćiski a woznamy su njestabilne a přepušćliwe. Subjekt přewinje krizu (womora, str. 8), z tym zo znowa wotkryty poetiski kosmos w ruce dźerži.

Njedawno sym přećahnył. Nowe město, nowe bydlenje, nowi ludźo. Napadnyło mi je, zo smy poprawom w kistach a kartonach žiwi. Smjeć so přez tute wobkedźbowanje njemóžu.

Wěrne wone je.

Pominajće so, kak je waše žiwjenje spočinało: W kolebce. To wšak je tež w najdalšim zmysle kista. Potom dale: Změnimy-li bydlenje spakujemy naše zmachi do... kartonow. Při tym dyrbimy stajnje wotwažować, što sebi do noweho dyrdomdeja sobu wozmjemy. Čapor wjacorych lět abo samo lětdźesatkow mamy tak kompensować, zo hodźi so do wonych papjercowych kašćow. Ruma za dopomnjenki w nich njeje. Te dyrbimy druhdźe składować – w našim pomjatku.

Ale tež tam, to napadnje mi po cyłymaj dwěmaj lětdźesatkomaj na tutej zemi, dyrbimy hdys a hdys raz porjadk dźěłać. Wšojedne hač dopomnjenki na podawki, dyrdomdeje, zrudne chwile abo čłowjekow – wšo so raz pozhubi. Nó haj, snano nic na kóždy pad, ale tola, zabyće je normalny wobstatk našeho žiworjenja. Druhdy je to lěk, druhdy jěd. To wotwisuje cyle wot našeho nastajenja na minjenje časa.

Někotryžkuli paruje zašłe časy, dobre časy, kajkež je stajnje zaso w powědkach wowki, ćety, wuja abo nana nadeńdu. Čehodla wisaja woni tak na zašłym? Je nostalgija jenički puć žiwjenje w turbulentnych časach přetrać?

Rainer Maria Rilke

Žiwy sym w rosćacych rynkach,

šěrjace so po wěcach.

Poslednju snadź njedocpěju,

ale spytać to (ja) chcu.

Wjerću so wokoło Boha,

wo prastaru wěžu,

a wjerću so lěttysacy;

a tola njewěm: sym sokoł,

sym wichor,

abo sym wulki spěw.

Jako to pišu, je meteorologiska nazyma bliska a tohodla mi přeco zaso baseń Rilki (1875-1926) do hłowy přińdźe. Tutu zwjazam z dožiwjenjom: Před něšto lětami z basnicu w korčmje sedźachmy. Wona běše před tym našemu towarstwu přednošowała. Storčichmy w rozmołwje někak na Rainera Mariu Rilkeho a wona rjekny: »Tón sej něšto zwěri – baseń započinać ze słowami: Knježe, je na času, lěćo běše jara wulke, złož swój sćin na słónčne časniki … «

Tale baseń je we wěstym nastupanju typiska za Rilkeho. Wón pisa wo poprawom cyle profanych wěcach kaž tu wo započatku nazymy, ale wón namaka za wopisanje přirody a štož so w njej stawa tajke lyriske słowa a krasne wobroty, z kotrymiž zdobom žiwjenske wěrnosće wopisuje: »Štóž nětkle nima dom, sej hižom žadyn njenatwari, štóž je nětkle sam, to dołho wostawa … «.

W basni »Nazymski dźeń« dźe wo zmysł čło­wjeskeho žiwjenja a wo Bohu. Wona steji na druhim městnje knihi, kotraž ma němske mjeno »Das Stundenbuch«. Tak rěka kniha paćerjow, kotruž katolscy duchowni a mniša wšědnje wužiwaja, my znajemy ju jako »brewěr« z dźewjeć modlerskimi hodźinami. Zběrka Rilkeho wopřijima tři dźěle, našu baseń nańdźemy we wotrězku »Wo mnišim žiwjenju«. Wona je w lěće 1899 nastała, z njej sta so basnik znaty. Rilke wopisuje w třoch štučkach, što jeho pohnuwa, što jeho ćěri a kak so čuje. »Hodźina so nachila a so mje dótka … mi třepotaju zmysły …«, a potom slědujetej tutej štučce, kiž chcył tu nětko wukładować.

Młodźina – njejsmy ženje mučni wo njej rěčeć, na nju zhladować, ju zrozumić spytać. Kotry wuznam ma přichodna generacija? Tajka horda, zapleńčena – z tójšto žadanjemi a na kóncu jenož błudnymi myslemi, nic? Gen Z – wot digitalneho swěta wotwisna, wobwliwujomna – kak maš ju chutnje brać? Mysle to, kotrež su kóždemu hižo raz přez hłowu čampali. Bjermy so na kedźbu, zo so tam njewusydnu, hórje hišće: w (pod)wědomju tčacy njewostanu.

Młodźina njeje zhubjena a tež nic jeno produkt wobswěta. Sym přeswědčena, zo tuta generacija kóždemu na wutrobje leži. Jedna so zawěsće wo starobnu skupinu z tójšto ekstremami a njewěs- tosćemi. Tola dyrbimy wuknyć, potencial generacije spóznać a podpěrać. Hdyž na młódšich dale z paternalistiskim, wothódnoćacym widom zhladujemy, budźemy so do ruina kopać. Starych w našej towaršnosći bywa dale a wjace a z tym tež hórkosć a bjeznadźijnosć přiběra, tak zo so skónčnje energija, inowatiwnosć, diwersita a wćipnota cyłeho čłowjestwa podusy.

Składnostnje lětušeho braniborskeho Swjedźenja Noweje hudźby, »intersonanzen«, zaklinči we wobłuku koncerta w »Museum Potsdam« 3. junija – na narodninach komponista – němske prapředstajenje kompozicije »Pax optima rerum – Pokój jest najlepszy« Jana Cyža, za wioloncello a klawěr (2024).

Wot Cracow Dua z Pólskeje – staj to Jan Kalinowski na wioloncellu a Marek Szlezer na klawěrje – wuběrnje interpretowany kruch, běše so w samsnym wobsadźenju hižo 25. apryla w Krakowje prěni króć předstajił.

Woznamjenjace njeje woznamjenjene a to je wulka ćeža za zrozumjenje woprawdźe moderneje hudźby.

Nahrawanje oratorija »Serbski kwas – Wobraz ze žiwjenja«, zwoprawdźi so z podpěru Załožby za serbski lud w oktobrje 1997 w Chróšćanskej wjacezaměrowej hali »Jednota«.

Pod nawodom kapałneje mišterki Judit Kubicec, zaspěwachu sopranistka Sabine Groß, mecosopranistka Tanja Donatec, tenoraj Frieder Aurich a Handrij Henčl, baritonaj Stefan Baumgärtel a Šćěpan Nowak, basaj Marek Rzepka a Michał Janca kaž tež Serbski muski chór Delany, chór Budyšin a chór Serbskeho ludoweho ansambla.

Instrumentalny dźěl hraješe orchester SLA. Cyłkownje tři dźěle oratorija, z pjera załožerja serbskeje artificielneje hudźby Korle Awgusta Kocora na poetiski tekst Handrija Zejlerja, su na dwěmaj CDjomaj rozdźělene. Přewzali su orchestraciju Huberta Krossa.

»Serbski kwas« je prěni z oratorijow K. A. Kocora. Tehdy 26lětny wučer w Stróži, swoje dźěło na prěnjej wersiji 9. julija 1847 zakónči. Prapředstajenje swojeje prěnički we wulkej hudźbnej formje přewjedźe so pod nawodom komponista składnostnje 4. serbskeho spěwneho swjedźenja, dnja 8. oktobra 1847 w Budyšinje. W chórje spěwachu tehdy 100 spěwarjow, ale jenož 18 spěwarkow. Oratorij wopodstatni so w dobje wozrodźenja ludow jako skutkowny a do přichoda sahacy narodny epos.

1 »Znowa namakany přećel« – Holanski (2024, str.26).

»Reunion« (Der wiedergefundene Freund) rěka jendźelska nowela Freda Uhlmana z lěta 1971, kotraž wuzwoli so mjez druhim 1997 wot Němskeje akademije za dźěćacu a młodźinsku literaturu jako kniha měsaca. Nětko přełoži Martin Holanski kapsnu knihu pod titulom »Znowa namakany přećel« do hornjoserbšćiny. To běše wosebity powabk, sej ju bliže wobhladać.

Wudało je knihu nakładnistwo Veles z Lipska, kotrež je před dwěmaj lětomaj Hajdukec swójba, Lubiny, Dušana a syna Branka, załožiła. Nakładnistwo njeje jenož wusměrjene na přełožki dźěćacych a młodźinskich knihow do hornjoserbšćiny, ale tež na wjacerěčne wudaća swójskich tekstow.

Hladajo na předležacu lekturu je z lěpšinu, sej skrótka biografiski pozadk awtora wuwědomić. Uhlman je so w lěće 1901 w srjedźnostawskej židowskej swójbje w Stuttgarće narodźił. W lěće 1927 sta so z prawiznikom. Zdobom bě aktiwny čłon SPD a z Kurtom Schumacherom spřećeleny. Doba nacionalsocializma bě žiwjenje Uhlmana wosebje hladajo na jeho politiske aktiwity a židowski pozadk enormnje wobwliwowała. Tak poda so wón w lěće 1933 do eksila. W slědowacych lětach skutkowaše w Francoskej, Španiskej a Jendźelskej. Tam sej wosebity renomej jako moler a spisowaćel zasłuži.

Jako postrow so za holčim mjenom prašeć? – Jara serbske to wašnje. Serbski być, dźě tež woznamjenja: Pokazać, zo sy horda na to. Tak horda, zo z tutym prašenčkom na to plunješ, swójbne poměry sej wujasnjejo. To rěka, zo sy sej swojeje hódnoty wědoma a zo powšitkowny kode za to znaješ, što ma so hajić a kak a hdźe. Při čimž bych »hajić« skerje ze »škitać« narunać chcyła, dokelž wo to dźě dźe.

Praj mi: Čeja sy?

Tola při najlěpšej woli: Za škitom tute borkanje njeklinči. Skerje za nadpadom, wšako witanje/posydń so/chceš něšto pić?/sy dźensa hižo wolerjej AfD dialog poskićiła? a podobne naruna.

Prašenje wutřěli – a to hnydom jako prěnje – a krótko prjedy hač će do wutrobna trjechi, zastanje. Što potom, hdyž njewotmołwju? Hač mortwa wokoło padnu? Abo mje do serbskeho kruha njepušća? Dokelž mje do wěsteje swójby zarjadować a z tym jeje charakterej, jeje nahladnosći abo jeje rozkoram přirjadować njemóža. Wot kotreho časa je tak lochko, někoho zeznać?

Zady -owa?

Hač sym wudata/zmandźelena/ženjena? Swjaty patriarcho! Što dźě móžeš sej w lěće 2024 z wotmołwy na tute prašenje wučitać? A čemu ma to w rozmołwje mjez cuzymaj scyła wušne być?

Mały rjad Serbskeho instituta Budyšin, zešiwk 36, měrc 2024, 140 stron, němski přełožk Božena Braumannowa; redakcija Lubina Malinkowa, Theresa Jacobsowa; lektorat Karin Damaschke

W lěće 1993 wuda Dom za serbsku ludowu kulturu w Budyšinje knihu wo serbskich dudach, kotraž je hač do dźensnišeho standardne dźěło wo tutym instrumenće. Awtor běše Josef Režný (1924-2012), renoměrowany čěski dudák, hudźbny etnologa a załožer mjezynarodneho dudoweho festiwala w južnočěskich Strakonicach. W nalěću 2024 wuńdźe w »Małym rjedźe Serbskeho instituta« zešiwk pod titulom »Sorbische Geigen. Serbske husle«.

Tak předleži nětko standardne dźěło wo dwěmaj dalšimaj awtochtonymaj serbskimaj ludowymaj instrumentomaj. Wobě knize stej po wobjimje přirunajomnej: 140 resp. 160 stron. Po wuhotowanju je Kalinowa publikacija skromniša (brošura město kruteje wjazby, mjeńši format), za to móžeja ju zajimcy z webstrony Serbskeho instituta bjezpłatnje downloadować. A to so wupłaći!

Lětsa w juniju je wušła kniha »Mała wjera« Otfrieda Preußlera w hornjoserbskej rěči, přełožena wot Lubiny Hajduk-Veljkovićoweje po tekstowej wersiji wosebiteho wudaća z lěta 2023.

Otfried Preußler (1923-2013) narodźi so w Reichenbergu, w dźensnišim Liberecu w Čěskej. Jeho staršej dźěłaštaj jako wučerjej a wozjewještaj literarne, wučbne a ludowědne teksty. Sudetscy Němcy dyrbjachu 1945 swoju domiznu wopušćić a z tym tež Syrowatkec swójbni, kotřiž mjenowachu so wot lěta 1941 Preußler. Swójba přesydli so do kónčiny wokoło bayerskeho Rosenheima. Nan Josef Preußler je wusydlenja dla swój přez lětdźesatki nastaty archiw ludowědnych a domizniskich slědźenjow zhubił. Mjez tutymi bě wobšěrny material ludoweho basnistwa kaž powěsće, bajki, tryski, mytologija a nałožki. Preußlerec synaj staj z knihami a tradiciju powědanja wotrostłoj.

Pśed krotkim som starcyła na CD-słuchograśe »Konferenca zwěrjetow« pó źiśecych knigłach Ericha Kästnera. Nejpjerwjej som kśěła CD pśi rěšenju bydlenja pśipódla běžaś daś. Ale dłujko njejo trało, až som rěšeński rěd na bok scyniła a se sednuła. To tšojenje som musała se wobglědniwje wótsłuchaś!

No jo, buźośo se snaź mysliś – to ga jo wěcka za źiśi. Jo, se wě, ale Erich Kästner jo znaty za to, až jogo zazdaśim źiśece teksty cesto teke dorosćonym něco groniś maju. A z wulicowanymi tšojenjami w »Konferency zwěrjetow« pokazujo z palcom na zazdaśim mudrych a zdrjałych dorosćonych. Pśeto njejźo wó nic wažnjejšego ako wumóženje swěta a cło­wjeka pśed takimi dorosćonymi, ako za mócu póžedaju, tšašne wójny naškaraju a wobswět skóńcuju. A tomu kśě zwěrjeta zadoraś, aby źiśam dobre cynili. Chto ga by kśěł wót wěrnosći groniś, až wšykne dorosćone su mu­drjejše ako źiśi! Mě zyma póběgujo, gaž se mě pśi słuchanju togo tšojenja wobstawnje mysli k źinsajšnej pśibytnosći swěta a cłowjestwa wuběguju. Źiśece knigły su wujšli w lěśe 1949.

Dla politiskego njeraźenja zagronitych organizěruju zastupniki wšyknych zwěrjetow zemje paralelnje ku konferency luźi swóju konferencu, aby wobradowali, kak mógał se měr na swěśe zawěsćiś a šćitaś. K swójej konferency zwěrjeta pśepšosyju wót kuždego kontinenta jadno góle, pśeto zwěrjeta maju źiśi za njewinowate na problemach luźi. Wóni kśě ideje a plany źiśi k pólěpšenju swěta zapśěgnuś. Slědkoju dojźo k tomu, až wšykne wjedniki statow pódpišu dogrono, kenž póstajijo, až wšykne granice su wótpórane. Kaka źiśeca ideja! Utopija? Knigły »Konferenca zwěrjetow« wšak su wudane ako źiśece, ale wóni njejsu bajka. Knigłam jo pśipis Kästnera pśidany: »knigły za źiśi a wěcywuznatych«. Toś naźejamy se, až jo dosć wěcywuznatych mjazy »wjelikimi«, dorosćonymi, kenž spšawnje a napšawdu, gromaźe ze wšyknymi luźimi, wjelikimi a małymi, wšykne wójny wšuźi na swěśe dokóńcnje a jasnje wótpokazuju.

»Weil es um Sachsen geht«, steji na wólbnym plakaće. Elaine Jentsch, ach ně wodajće – Jenčec – je tež namolowana. Tróšku dlěje na zeleno-běłe wono hladam a woprawdźe, tam steji tež čwak serbskeho teksta: »A wo dwurěčnosć«. Wězo, wo čo by hewak šło ... Hdyž tutón tekst wuńdźe, potom su wólbne wuslědki w Sakskej runje dźeń stare. Tekst pisajo su wone hišće hudźba z poměrnje zdaleneho přichoda. Fakty hišće narodźene njejsu, ale tam je strach, kotryž zdawa so mać wšěch rozmołwow w tutym kraju do wólbow być, kotrež móhli rozsudne za naš přichod być. Chcyjo nochcyjo je wólbny wuslědk dar abo brěmjo do přichoda. Nó haj, skerje jenož brěmjo, wšako njejsu wuhlady za nas Serbow tak abo znak pře dobre. Zo běše a je CDU jenož wjelk we wowčim kožuchu, to je so mi nanajpozdźišo wuwědomiło, jako nazhonich njeznatu ignorancu serbskich CDU-politikarjow hladajo na Radworsku šulu. Hdźe da woni wšitcy běchu, kiž so hewak w medijach tak rjenje za serbske zajimy zasadźuja? Njehodźi so fatalna realita do rjaneho wobraza stajnje spokojnych Serbow? Tak so mi zda. A aroganca swědči tež wo samozrozumliwosći serbskeje podpěry za wonu stronu, kotraž je, móhłrjec, ludowa strona Serbow. W přirunanju z druhimi stronami wšak je wona – pozdatnje křesćanska strona – tež mjenje zła, tola prašenje za alternatiwu wostanje. Jednu tajku hižo mamy. Wo tej tu pisać nochcu, abo, snano, tola. Dyrbju wo njej pisać­: Wóndano mějachmy w redakciji zajimawu diskusiju

»Me ne frego!« – »Mje njestara!« Tuta prowokatiwna fraza słužeše fašistiskim čornym košlam pod Mussolinijom jako mantra.

Symbolizuje arogantnu ignorancu přećiwo bědźe druhich, »dale tak« njehladajo wšitkich konsekwencow. Tute stejišćo wusprawnjowaše surowe skutki a wjedźeše towaršnosć runjewon do tyranstwa. »Me ne frego« wołachu po dróhach, jako buchu přeco wjace opozicionelnych zamordowani. »Me ne frego«, doniž njeběše přepozdźe.

Přewzaće mocy Mussolinija w Italskej čita so kaž napominanski spis Orwella abo Brechta, kiž chce nas před wjetšim złom warnować. Wone pokazuje, kak daloko so čłowjek na wulku njeprawdu zwučić móže, doniž jeho na kóncu wjace njestara a naposledk nješlapnje.

Čehodla wo tym rěču?

Spočatk apryla widejo wo mni w syći kursěrowaše, w kotrymž na jewišću Budyskeho »Dźěłań dźeń« stejo, wo staroznatym problemje rěčach – nadpady prawicarskich ekstremistow na Serbow. Mjez mnoho pozitiwnymi reakcijemi pak slědowace dožiwich, štož mje chutnje zatraši, mjenujcy kak husto mi Serbja prajachu: »Nó haj, to emt tak je« abo »Što da dyrbimy činić?«.

Je jedyn z tych temow, kotryž nas mjeztym hižo lětdźesatki dołho zaběra. Lěto wob lěto wo tym słyšimy, kaž šerjenje leža nadpady nad nami.

Njewěm so dopomnić, hdy sym wo tym rozmyslować započała: Z kotreje přičiny su bajowe postawy Serbow tak husto ze złymi kajkosćemi charakterizowane? Čehodla jich ludźo wobšudźa abo za nós wodźa? To sej wuswětlić njewěm. Njewěm sej tež předstajić, zo su ludźo same něhdy złe byli – tež hdyž njejsu swět hišće tak zrozumili, kaž my to dźensa znajemy. A tež nam njeje wšitko zwoprědka jasne, ale mamy wotmołwy na prašenja pytać a namakać. To pak so přeco njeporadźi. A tak je to tež z wotmołwu na moje prašenje: Z kotreje přičiny je Připołdnica zła? Ja ju za tajku nimam. Mi je wona skerje žel, dokelž nadawamy jej, zo přinjese smjerć, kotruž scyła přinjesć nochce. Připołdnica so čłowjekej jenož warnujo bliži – tak znajmjeńša to wěcywustojni ludowědnicy praja. Z kotreje přičiny warnowanje? Zwjetša je tomu tak, zo čłowjek hinje, ručež jemu abo jej Připołdnica před woči stupi.

Ja měnju, zo nima wona scyła za zmysłapołne, zo so čłowjek w připołdnišej horcoće na polu drěje. Tuž wšak wona tež runje tym před woči stupi, kotřiž kaznju – něhdy wšak chudźi wotročcy sej husto připołdniši měr popřeć njemóžachu – njedodźeržachu. Tohodla wona bjezdwěla hižo we womorje ležacym před duchowne wóčko stupi a so jich za tym praša, lěpje kaza, zo maja jej wo tym powědać, štož runje dźěłaja – a to cyłu hodźinu. Wšako ma so na přikład len runje w najhorcyšim času lěća wobdźěłać a žnjeć. Spore dźěło to, kotrež žada sej wulku prócu. Tež młynskim kaza Připołdnica přestawku z tym, zo da jim nadawk, so z karana napić – bjez toho, zo bychu so kromy sudobja dótknyli. A tež tykanc smědźa jěsć, tola jenož tak, zo kromu njewobškodźa. Štóž so po jeje přeću ma, tón je wumóženy. Připołdnica so zminje a wostaji serp, znamjo smjerće, ležo. Ju pak njewobkedźbowacy skorži wo sylnym hłowybolenju abo zhubi samo žiwjenje. Wěmy dźensa, zo je Připołdnica pokazka na wopar (Hitzschlag), kotryž čłowjek w horcoće poćerpi. Přěhrali su potajkim ći, kotřiž sej přestawku njepopřeja. Jim, tak powědki praja, Připołdnica – potajkim duch, žonišćo a podobnje pomjenowana mytiska bytosć ze serpom – hłowu wotrubnje. Druhdy je wona tež kaž Smjerć z kosu zwobraznjena. Bjezdwěla bychu ju wuměłcy tež z druhim dźěłanskim gratom předstajić móhli. Serp znajmjeńša so błyšći, ručež wona jón do słónca dźerži. Pokazka to na słónco, kotrež w ceniće steji a čłowjekej škodźi – tomu kiž je bjez škita, bjez přestawki. Na druhim boku pak hodźi so tež z wotewrjenym wěncom přirunować, čłowjeka krónowaceho.