Wo wuznamje ludźi, kotřiž jenož njemóžeja, ale kotřiž chcedźa tež mjeńšinowu rěč wužiwać – hač maćernorěčni abo noworěčnicy –, je so hižo wjele pisało, tež w konteksće Hornjeje Łužicy.

Prašenje, kak móže so něchtó z noworěčnikom stać, bě hižo we wědomostnych slědźenjach kaž tež w popularnych tekstach rozjimane; jich zaměr běše, čitarjam tutón klučowy problem za rěčnu rewitalizaciju přibližić. Z wědomostnych studijow bych chcyła knihu »Upper Sorbian Language Policy in Education. Bringing the Language Back, or Bringing It Forward?« (»Hornjoserbska rěčna politika w kubłanju – Rěč wróćo abo doprědka přinjesć?«; 2023) naspomnić, kotruž sym na zakładźe zhromadnych přepytowanjow z Cordulu Ratajczakowej­ w Budyskim Serbskim gymnaziju w lětach 2017–2019 napisała. Tuta nastupa situaciju šulerjow z njeserbskich swójbow, kiž mějachu w šuli serbšćinu nawuknyć a při tym aktiwnu dwurěčnosć docpěć.

Kaž w mjenowanej monografiji pokazujemoj, je to jara komplikowany nadawk – a to nic jenož tohodla, dokelž njeje lochko, němskorěčnych ludźi w słowjanskich rěčach wuwučować (kaž w tutym padźe w hornjoserbšćinje). Mjez druhim pak zawinuja tutón zjaw tež towaršnostne a kulturelne struktury, w kotrychž su Hornjoserbja a Němcy přez lětstotki dołho žiwi. Jich dla je přełamanje rěčneje barjery a serbska rozmołwa z čłonami němskorěčnych domow wulke wužadanje, nic jenož za młodych Serbow, ale tež za cyły šulski system.

Nowe dopóznaśa k žywjenju Marjany Domaškojc

Kóńc septembra 2024 jo se cesna tofla za dolnoserbsku basnikaŕku Marjanu Domaškojc (1872–1946) w Cazowje blisko Chóśebuza wóswěśiła. Jo to wobstatk serije informaciskich toflow pód znamjenim »FrauenOrte« za wuznamnych žeńskich w kraju Bramborska. Južo pśed wěcej ako 10 lětami jo se taka tofla za dolnoserbsku žurnalistku a basnikaŕku Minu Witkojc (1893–1975) pśi domje zmakanja w dolnołužyskich Bórkowach zjawnosći pśepódała. Doněnta su to pśisamem 50 toflow w cełem kraju: Nic mało z nich su za žeńskich, kenž su narostli a statkowali pód zamóžnymi poměrami. To za wobeju Dolnoserbowkowu jadnorje njepśitrjefijo. Cogodla něnt take cesćenje?

Marjana Domaškojc jo se, se wě, južo do 1989 cesćiła: 30. junija 1951 jo jeje row barwojtu kśicu ze cysto dolnoserbskim nadpismom dostał, kenž jo dešański blidaŕ Herman Jahn pó idejach Měto Nowaka-Njechorńskego stwórił. Jo se to stało we wobłuku prědnego wšoserbskego kulturnego zmakanja w dolnołužyskich Bórkowach.

W lěśe 1963 jo se jadnora drjewjana tofla pśi jeje domcyku pśicyniła, kótaraž jo se pó rozpaźe twaŕskeje substance schowało a jo wobstatk chóśebuskego Serbskego muzeuma. 1974 jo tamnjejša Serbska rozšyrjona wuša šula cesne mě Marjany Domaškojc dostała, kenž jo šula pó pśewrośenju zasej wótpołožyła. Samski wótběg pótrjefijo źěłowy kolektiw w tekstilnem kombinaśe abo źiśownju w Radušu, slědna pak jeje mě wót lěta 2003 zasej cesćijo.

Jeho nastaće a rozšěrjenje

W Rozhledźe 2022/5 wozjewich přinošk »Serbska narodna hymna. Jeje nastaće a jeje změny«. Jednaše wo pěsni Handrija Zejlerja »Rjana Łužica«, kotraž přesadźi so w 20. lětstotku jako serbska narodna hymna. W 19. lětstotku trjebaše so při najwšelakorišich składnosćach druhi, bóle bojowniski spěw Zejlerja, jako serbska hymna – pěseń »Hišće Serbstwo njezhubjene« (ZSZ I, 89). Što wo njej wěmy?

Prěni raz naspomni so spěw w rozprawje wo kóždolětnym zeńdźenju Budyskeho gymnazialneho towarstwa 1845. Na nim wobdźěli so wjac duchownych a wučerjow hač prjedy a na nim so wobzamkny, załožić Maćicu Serbsku a wuhotować prěni serbski spěwanski swjedźeń. Wotběh bě podobny kaž do toho: Wotewrjenje přez předsydu, spěwanje spěwa »Njech kćěje naše towarstwo« (ZSZ II, 18, z lěta 1839), patriotiska narěč gymnaziasta Pfula a po tym »spěwaše so wot zhromadźizny tón wótčinski spěw: Hišće Serbstwo njezhubjene / swój škit we nas ma, / nowy duch to wosłabnjene / z mocu pozběha; atd.«.1 Spěw bě, kaž předchadźacy, wobdźělnikam hižo znaty.

Cyły woćišćał je so w samsnym lěće we »Wěncu serbskich spěwow«, programowym zešiwku prěnjeho serbskeho spěwanskeho swjedźenja 17. oktobra 1845.

Sobotu před 4. adwentnej njedźelu, dnja 21.12.2013, bu adwentny koncert chóra 1. serbskeje kulturneje brigady pod nawodom Friedemanna Böhme w Michałskej cyrkwi w Budyšinje nahraty. W slědowacym lěće je cejdejka pod titulom »To krasne słowo je« wušła. Spěchowana bu edicija wot Załožby za serbski lud kaž tež Sabiny a Axela Arltec z Budyšina, wobsahujo 13 čisłow předewšěm serbskeje adwentneje hudźby.

Předležeše pak hižo za serbski gymnazialny chór wot Drježdźanskeho hudźbnika Berta Handricka spisana »Adwentna kantata«, do kotrejež su tež tři kěrluše Jana Kiliana zapřijate. Započatk prěnjeho kěrluša kantaty spožča titulej cejdejki mjeno. Nimo tuteje wobšěrnišeje twórby jewi so w programje tohorunja »Serbski Magnificat« cyrkwinskeho hudźbnika Feliksa Brojera. Na chwalospěw swj. Marije, kiž namakaš zeserbšćeny we wosadniku, napisa komponist chórowu twórbu swojotneho razu, kiž so gregorianskemu originalej zaměrnje wotchila. Tekst kěrluša »Kak powitam ja tebje« pak je z pjera němskeho fararja a basnika Paula Gerhardta, skutkowaceho w braniborskim Choduwinje (Mittenwalde), a serbski přełožk je hižo ze starych spěwarskich znaty. Melodiju spisa sobu najwuznamniši poreformaciski kěrlušer Jan Krygaŕ, kiž wuznawaše so jako kantor w Berlinje swojemu serbskemu pochadej. Komponist wjacehłósneje sadźby je něhdyši nawoda Drježdźanskeho Křižneho chóra Rudolf Mauersberger.

Ludwig Alwin Ryćer a Marija, rodźena Wernichec

Foto: Priwatne

Hnydom na spočatku mojich rešeršow wo serbskich chowancach Krajnostawskeho wučerskeho seminara w Budyšinje zbudźichu Ryćerjec bratřa z Hodźija mój zajim. Wšitcy štyrjo synojo chudeho tkalca stachu so z wučerjom. Hdyž zhonich, zo zjewi so w přichodnej generaciji farar, kotryž běše w Serbskej prědarskej konferency aktiwny, běše to za mnje wuběrny přikład za wuspěšne stawizny serbskeje swójby.1

Mjeztym wuslědźich hišće wjele wjace wo tutej swójbje. Wopokaza so, zo spušćichu jeje přisłušnicy zdźěla hižo w prěnjej, najpozdźišo pak w třećej generaciji swoju serbsku identitu. Na zakładźe někotrych biogramow ma so tute wuwiće předstajić. Při tym wobkedźbuja so jenož potomnicy Pětra, Jana a Jakuba Ryćerja. Najmłódši bratr Handrij zemrě nježenjeny a bjez dźěći.

Potomnicy Pětra Ryćerja

Najstaršemu z Ryćerjec bratrow njeběše so wučerske powołanje na žane wašnje do kolebki połožiło. Tola jeho nan, tkalc a chěžkar Jan Bohumił Ryćer, přizasłuži sej něšto pjenjez jako herc. Nanowy hudźbny talent, jedne wuměnjenje za słužbu cyrkwinošulskeho wučerja, je so na njeho zawěsće přenjesł. Dokelž njewobsteješe tehdom w Sakskej hišće wučerski seminar, bu Pětr Ryćer wot swojeho šulskeho wučerja wukubłany.2 W lěće 1811 mjenowachu 19lětneho dźěćaceho wučerja we Weickersdorfje.3

Ideje reformatorow wokoło dr. Mjertyna Luthera su namakali dobru włogu we Łužycy. Smólne słowa Luthera za blidom: »Sed pessima omnium natio est die Wenden, da vns Gott eingeworffen hatt.«1 njejsu wóttšašyli młogego Serba wót studiuma pla reformatora. Wittenberg źe njejo daloko wót serbskich stronow. Snaź su zatajili swój póchad z rědnučkim łatyńskim abo pśenimconym mjenim.

Z matrikle uniwersity wěmy, až radna licba serbskich młoźeńcow jo studěrowała w měsće nad Łobjom. Z reformatoriskego pśedstajenja wót mjeršnikojstwa wšyknych wěrjecych slědujo, až kuždy dej měś direktny pśistup k Bóžemu słowoju. Toś jo Lutheroju nałožowanje mamineje rěcy w Bóžej słužbje pśeliš wažne było.

Lutherowy pśełožk Biblije do nimskeje rěcy jo pógónjował proces kubłanja a dał rozmach duchno–kulturelnemu žywjenju. Nimska Biblija Luthera jo teke dała póstark na pśestajenje duchownych tekstow do serbskeje rěcy. Fararje su byli na sebje pokazane, aby zmóžnili serbskej wejsańskej ludnosći we Łužycy wucbu katechizma, dušepastyŕstwo a namše w maminej rěcy. W tom casu se namakaju zachopjeńki regularnego serbskego pismojstwa.

Samsne mjeno městnosće, w dźensa trochu hinašej podobje, namakamy w Delnjej Łužicy: Wótšowaš (del­njoserbsce)/němsce Atterwasch (pola Gubin­a/Guben):

– Delnjoserbske dokłady: 1843 WWyrtšowaš = Watšowaš45; 1880 Wótřowskeje wosady Muka ČMS 1884, str. 149; 1928 Wótšowaš.

– Němske: (1294) [drje 16. lětstotk] Hogerus de Atterbasch46; 1318 Oterwatsch; 1370 Oterwasch; 1405 Atterwaß­; 15. Jh. Atirwasch; 1416/26 Atirwasch; 1495 Atterwasch; 1517 Atterwasch; 1517 Alterwasch; 1527 AAtterwasch; 1547 Atterbasch; 1550 Aderwasch; 1562 Atterbasch; 1612 Aterbasch, Aterwasch; 1667 Otterwasch.

Čitar njebudźe překwapjeny, hdyž zhoni, zo »za tole mjeno dotal spokojace wuswětlenje njeeksistuje«47. Tukaše so, zo hodźi so mjeno z pomocu němčiny (Otter ›wudra‹ a wasch- ›myć‹) rozłožować. Naposledk samo H. Schuster-Šewc zajimawe a wažne přemyslenja wo delnjoserbskej stronje mjena přinošuje a na móžnosć spomina, zo by móhł prěni čłon *Otrě- [!]48 być.

Wažny je Šewcowy pokiw hladajo na to, zo so po wšěm zdaću (po Mukowym wobswědčenju) srjedź 19. lětstotka na městnje zdźěla hišće serbowaše. A to tohodla, dokelž Smolerjowy dokład formy mjena (w lěće 1843) z Wyrtšowaš zawěsće z erta wobydlerstwa městnosće pochadźa. W tym zmysle ma so jeho dokład (z lěta 1843)49 chutnje brać. W ludowej formje spóznaješ derje kontinuantu dźensa płaćaceje mjenoweje formy Wótšowaš. Wurjekowanje skepsanki Wyrtšowaš bě tomu zawěsće blisko50 a njeje jenož kumštny wutwor Arnošta Muki. Smoler njeje po zdaću rozumnu serbsku etymologiju spóznał, ale jenož mjeno korigował, kotrež běše po jeho zdaću na kóždy pad njeprawe resp. njespisowne. Watšowaš drje běše woprawdźe jeho kumštny wutwor, jedna so tu wo rekonstrukciju wučenca po němskim Atterwasch. Muka pak je formu *Wótšowaš prawje zrekonstruował a kanonizował. Ta drje je zawěsće prawidłownje nastała z *Wótrowaš. Storčimy na dalši zajimawy fakt, zo dźeržeše so w městnej narěči rjad fonemow -/str/- dlěje hač druhdźe (kaž wěmy to wot Šewca z »Wótšowašskeho rukopisa« Arnošta­ Muki z lěta 1915). *Wótrowaš nima prosće ničo zhromadneho z *wótšow ← *wóstrow, kaž je to Muka měnił.

Co jo sinrin-yoku?

Lěsne kupjele1, znate teke ako sinrin-yoku, su forma wobswětoweje terapije, kótaraž póchada z Japańskeje.

Moda lěsnych kupjelow jo se zachopiła w Japańskej w 1980ych lětach, ako jo japańske ministaŕstwo za gólnistwo a rybaŕstwo ju zawjadło ako źěl narodnego strowotnistwowego programa2.

W zajźonych lětach jo trend teke Europu dojśpił, źož jo ako metoda pólěpšenja duchneje a śělneje strowosći źeńk a wěcej woblubowany. Wjele europskich městow ako Waršawa3, Barliń, Paris a London su zachopili, lěsne kupjele w parkach a měsćańskich gólach organizěrowaś, aby strowy stil žywjenja spěchowali. Zapśimjeśe jo pó słowje »zanurjenje do atmosfery lěsa« a wóznamjenijo, až pśebywaš w lěsu, aby pólěpšył śělne a dušyne derjeměśe.

Trend ku gólnemu kupanju jo teke w Nimskej źeńk a wěcej woblubowany, źož jo se załožył rěd organizacijow k spěchowanju teje terapije.

Jaden z nejwěcej znatych aktiwistow a popularizowarjow zwězanosći pśirody jo Peter Wohlleben4, nimski gólnik a awtor młogich knigłow ako wó pótajmnem žywjenju bomow a dušynem žywjenju zwěrjetow. W swójich wózjawjenjach wuzwigujo derjeměśe a wuznam kontakta z pśirodu za našo strowje a derjeměśe.

Něchtóžkuli sej nětko snano mysli, zo tute prašenje k přinoškej wo nětčišich diskusijach za wjelki abo přećiwo nim wjedźe, hdyž tele zwěrjata, kaž hižo před tysac lětami, znowa po lěsach a holach Łužicy ćahaja a so z jara rozdźělnymi měnjenjemi a začućemi ludźi zetkawaja. Nochcu pak so z historiskim přirunowanjom do tuteje tematiki zanurić. Pytam wotmołwu na swoje prašenje.

Dać pak móža ju jenož městnostne mjena we Łužicy. Sprawnje při­znawam, zo sym njedawno hakle spó­znał, zo woznam wěstych městnostnych mjenow z wjelkami zwisuje. To je wězo typiski přikład za to, zo tež w onomastice (wědomosći wo woznamje mjenow) łaćonska mudrosć errare humanum est –mylić so je čłowjeske – płaći. Je tomu hakle wosom lět, zo sym nowe, hłubše wuswětlenje rjaneho, ale trochu hódančkojteho mjena městnosće Publik/Publick1 namakał. Je to pomjenowanje bywšeje wsy južnje Běłeje Wody.

Tu su dokłady:

hornjoserbsce: 1835 Publik; 1843 Publik; 1886 Publik. – w narěči [publik].

němsce: [wok. 1400] de Publicksdorff; 1505 Puplick; 1572 Pupplingk; 1581 Puplick; 1603 Pupligk, Publigk; 1625 Bublick; 1704 Puplick; 1791 Publick; 1936-1947 Wildfelde2. – dialektalnje [puplik].3

W ramiku »Tyźenja Europskich mjeńšynowych rěcow«, organizěrowanego wót Instituta za sorabistiku Lipšćańskeje uniwersity a pśewjeźonego wót 3. junija do 7. junija 2024 w Lipsku a Budyšynje, jo se ako gósć na fachowych rozgronach a drugich wědomnostnych zarědowanjach mjazy drugimi wobźělił dr. Hywel Glyn Lewis wót University of Wales Trinity Saint David. Do programa tyźenja jo pśinosował ze swójeju ekspertizu wó sociolinguistiskej situaciji we Waliziskej a wó tuchylnych strategijach k rewitalizěrowanju waliziskeje rěcy.

Srjodu, 5. junija, jo se w rumnosćach Serbskego domu w Budyšynje wótměło fachowe rozgrono mjazy sobuźěłaśerjami Serbskego instituta (dr. Lutz Laschewski, dr. Fabian Jacobs, Sophie Rädel, Julija Běrinkowa, Susann Vogel) a sobuźěłaśerjami a doktorandami Instituta za sorabistiku (prof. dr. Edward Wórnaŕ, prof. dr. Sabine Asmus, Lena Krochmann, Emma Power).

Rozgronoju pśizamknuło jo se pśechójźowanje wobźělnikow pó měsće ze zgromadnym wobjedom. Zeger dweju jo było kazane na pśednosk Hywela Lewisa we Serbskem instituśe z titlom »Aspects of Language Planning in Wales«. Mjazy pśisłucharjami su byli sobuźěłaśerje Serbskego instituta a Instituta za sorabistiku kaž teke eksterne sorabisty a druge zajmce. Dalšny pśednosk wó aspektach rěcnego planowanja we Waliziskej jo Lewis źaržał w ramiku slěźaŕskego seminara Instituta za sorabistiku pód nawjedowanim prof. dr. Sabine­ Asmus 6. junija w Lipsku. Wobej pśednoska stej byłej hybridnej. Toś su teke luźe wótwenka mógli pśedno­skoma digitalnje slědowaś. Samyma pśednoskoma stej slědowałej wobšyrnej diskusiji, źož su se wubrane aspekty pśednoskowu dalej problematizěrowali, pśedewšym glědajucy na sociolingu­istiske pšašanja kołowokoło šulow ze serbskorěcnymi wucbnymi póbitowanjami.

W Serbskej debaće »Štó chcemy być – indigen, awtochtone abo něšto druhe«, wubudźi tež prašenje kolonializma wšelake rozdźělne nahlady. Tema redukuje so rady na kolonialne praktiki europskich mócnarstwow w Africe, Łaćonskej Americe abo Aziji, wosebje w času 19. lětstotka.

Powšitkownje pak jedna so wo wobknježenje a potłóčowanje druhich ludow přez cuze mócnarstwa. W přirunanju z pozdatnje »mjenjehódnymi« ludami abo kulturami wobhladowachu so zapadno-europske imperije jako bóle doprědkarske – ciwilizowaniše – a chcychu tuž swětej swoje prawidła a žiwjenske wašnja nanuzować. Jich kolonialny system mějachu za něšto přirodne. Tak namaka tež jich »ciwilizaciska misija« mjez intelektualnymi elitami a wobydlerstwom moraliske připóznaće.

Dźensa so nadutosć a dominanca tutoho myslenja a z nim zwjazany eurocentrizm sylnje kritizuje. Kritika měri so wosebje na něhdyšu logiku, ludźi jako mjenjehódnych wobhladować, kotrež pječa narokam zapadneho swěta njewotpowědowachu.

Tež Serbja płaćachu jako »njezrałe« abo »primitiwne«. Jich kultura a rěč so jako mjenjehódnej wobhladowaštej. W podwědomju knježa zdźěla dźensa hišće tajke a hinaše nahlady, husto bjez wědomja za to, zo bazuja na rasistiskich rasterach. Zwjazkowy prezident Frank-Walter Steinmeier wuzběhny w lěće 2021, při wotewrjenju etnologiskich zběrkow Aziskeho muzeja w Humboldtowym forumje, zo je »němska kolonialna móc ludźi potłóčowała, wuklukowała, wurubiła a moriła«. Wón žadaše, wjace »swětła do tuteje ćmy přinjesć«, dokelž je »dźensa w našim kraju dosć slepych blakow, kotrež maja so předźěłać, nic naposledk rasizm, diskriminacija, ponižowanje kaž tež nadpady a namóc.«. Indirektnje to rěka, zo njeje kolonializm dawno hišće někajka wotzamknjena doba.

Před něšto časom dosćehnje mje próstwa, hač njebych so z přinoškom »August Gottlieb Spangenberg a Serbja« na mjezynarodnym zběrniku wo Ochranowskim biskopje Spangenbergu wobdźěliła. Wotmołwich jendźelskimaj wudawaćelomaj, zo drje je jenož mało materiala a zo sej wotpowědny přinošk tak prawje předstajić njemóžu. Napisaštaj pak, zo je tež to wuslědk a pozbudźištaj mje do pisanja. Dach so tuž do dźěła a běch bórze wo swojich wotkryćach překwapjena.

August Gottlieb Spangenberg běše po smjerći załožićela Ochranowa, Nikolausa Ludwiga von Zinzendorfa w lěće 1760, bratrowsku jednotu přez nimale tři lětdźesatki nawjedował. Ze swojim organizaciskim talentom, mjezynarodnymi nazhonjenjemi a wurunowacym wašnjom je bytostnje k dalewobstaću jednoty po smjerći załožićela přinošował. Swojeho wulkeho wuznama dla, mjenuje so tež druhi załožićel jednoty. Jeho cyrkej a zhromadnosć twarjace skutkowanje fascinuje slědźerjow mjez druhim wosebje tohodla, dokelž běše Spangenberg w młodych lětach separatistiskim kruham přiwisował, kiž cyrkwinske struktury wotpokazachu. We wěstym zmysle špiheluje Spangenbergowe žiwjenje wuwiće bratrowskeje jednoty wot radikalneho pietizma k institucionalizowanej a připóznatej organizaciji. W tutym procesu institucionalizowanja jednoty, hraješe Spangenberg sam wažnu rólu.