Narěč składnostnje předstajenje knihi »Im Fokus: Korla Awgust Kocor (1822–1904)« w němskim přełožku*

Z njeprawom su Kosćiówe zasłužby wo serbsku hudźbu, hudźbne stawizny a načasnu hudźbu němskemu zajimcej dotal njeznate wostali. W bibliografiji jeho publikacijow w archiwje Serbskeho instituta w Budyšinje je jako prěni nastawk »Skic o lužickiej muzice« (Skicy k serbskej hudźbje) z lěta 1961 zapisany. Jeho dotal posledni přinošk pochadźa z lěta 2019 k Janej Arnoštej Smolerjej. Cyłkownje namakamy w jeho bibliografiji 72 publikacijow, kotrež so předewšěm serbskim hudźbnym stawiznam a načasnej hudźbje wěnuja. Sydom tutych publikacijow je žiwjenju a tworjenju Korle Awgusta Kocora wěnowanych. Zbigniew Kościów narodźi so 1929 w dźensa ukrainskim měsće Brody (něhdźe 90 km sewjerowuchodnje Lwiwa). Mać, wučerka, bě Armenjanka a nan pólski póstownik. Wón wojowaše w Piłsudskim legionje wo njewotwisnosć Pólskeje a bu 1940 wot sowjetskeho NKDW zamordowany.

Město Brody je ze swojej tehdy přewažnje židowskej a tež pólskej, armenskej, rutinskej a němskej ludnosću na wosebite wašnje wuchadźišćo za Kosćiówe pozdźiše tworjenje. Městu, kotrež dožiwi přez lětstotki přewšo měnjate stawizny, je spisowaćel Joseph Roth na kóncu Dunajskeje monarchije přez swoje romany – kaž »Radetzkymarsch« – literarnje trajny pomnik stajił.

Viktor Zakar – Dwór dešańskeje kafejownje Liska njejo jano wót woglědarjow Dešna woblubowany. Teke bóśony maju how swójo gnězdo. Z bronzoweju medalju su Dešno za jogo wejsańske aktiwity na wuběźowanju wó Europske myto k wobnowjenju jsow 2022 pócesćili.

1\"/>

Přednošk na Hłownej zhromadźiznje Maćicy Serbskeje 18. měrca 2023

Stawizny Maćicy Serbskeje su wusko zwjazane ze stawiznami serbskeho pomnikarstwa. W sydom dypkach chcu skrótka pokazać na započatk pomnikoweje dźěławosće Maćicy, nadrobnišo předstajić maja so potom jeje prócowanja a jich wuslědki w minjenych třoch lětdźesatkach.

Inowatiwny započatk w lěće 1867

Prěni pomnik, kotryž Serbja serbskej wosobinje stajichu, bě 1867 kubus na row dobroćela Serbow Jana Michała Budarja w Budestecach. Iniciator bě jurist Herman Ferdinand Wjela, sobustaw Maćicy wot jeje załoženja a spěchowar jeje starožitnych zběrkow. Nošerstwo přewza Maćica, kotraž wutwori za to wuběrk a přewjedźe po Serbach pjenježnu zběrku. Wotkryće pomnika zańdźe do stawiznow jako »prěnja politiske, geografiske, konfesionelne a socialne hranicy přesahowaca zjawna demonstracija jednoty serbskeho naroda«1. Zbytk nahromadźenych pjenjez słužeše hladanju pomnika. Tak zahaji Maćica 1867 z Budarjowym pomnikom tradiciju stworjenja a hladanja serbskich wopomnišćow.

Započatkej w Budestecach sćěhowachu dalše aktiwity. W běhu přichodnych lět wobnowi so rjad narownych pomnikow zasłužbnych duchownych kaž Michała Wałdy w Radworju, Michała Frencela w Budestecach a Mateja Šołty w Ketlicach. Přichodny nowy pomnik serbskej wosobinje postaji so 18 lět po Budarjowym 1885 Bosćanej Tecelinej Mětej w Kukowje. Iniciatorojo tutych naprawow běchu duchowni a Maćicarjo, jich nošerjo pak wosady a cyrkwinske zjednoćenstwa. W dalšich lětdźesatkach přeńdźe pomnikarska iniciatiwa wot Maćicy na tamne towaršnostne skupiny a institucije.

Přičiny a předspomnjenja zaběry z tutej temu

Hačrunjež kubłach nimale swoje cyłe žiwjenje wučerki a kubłarki (43 lět), zajimowachu mje w poslednich lětach wosebje stawizny mojeje ródneje wsy. To ma dwě přičinje: 1. Moja małoratarska serbska swójba mje sylnje wobwliwowaše. Małe ratarstwo bě za mojich prjedownikow srjedźišćo a zakład jich žiwjenja. 2. Wulki respekt začuwam za swojeju staršeju, kotrajž kónc lěta 1959 a spočatk 1960 wulki krok kolektiwizacije ratarstwa w NDR dožiwištaj. Z tematiku ratarstwa je so w poslednim času tež Trjebinska Domowinska skupina zaběrała, kotraž ma na Šusteroc dworje swój wulkotny domicil. Wona zaběra so intensiwnje z ratarstwom něhdy a demonstruje šulerjam Slepjanskeje zakładneje šule plahowanje a žně na př. běrnow a žita. Nimo toho chcedźa woni dźěćom wjesne žiwjenje dźěći a dorosćenych něhdy na wsy zbližić. Při tym hraja tež kultura, žiwjenske wašnje a serbska rěč wuznamnu rólu.

Stawizniske, hospodarske a socialne wuwiće Trjebina

Moja ródna wjeska Trjebin leži w srjedźnej Łužicy a słuša k Slepjanskej wosadźe. Najstarše pisomne naspomnjenje pochadźa z lěta 1328. Tuta lětoličba je relatiwnje wěsta, dokelž ju stawizny Slepjanskeje wosady tež tak mjenuja. Wobydlerjo Trjebina su tak mjenowani holanscy Serbja. A woprawdźe bě naša wjeska z wjele lěsom wobdata. 2021/2022 bu hoberski lěs ze swojej zahrodu wjercha Pücklera wopor brunicy. Čehodla to naspomnju? Jako bu naša kónčina při pućowanju ludow přez słowjanskej kmjenaj Milčanow a Łužičanow wobsydlena, bu trjeba wotpowědny rum za dom, dwór a pola a hona stworić. Móžu sej derje předstajić, zo je trjebjenje lěsa přičina za mjeno mojeje ródneje wjeski. Tola póda, kotruž naši prjedownicy tu nańdźechu, bě pěskojta, zdźěla bahnojta a mało płódna. Woni plahowachu rožku, wows, hejduš, jahły a pozdźišo tež běrny. Běrna so we Łužicy 1789 prěni króć naspomni. Plahowanje praweje rěpki a kolija započa so prjedy. Trjebinjenjo so skromnje wot wunoška swojich małych ratarstwow z přerěznej pódowej hódnotu 23 žiwjachu. Při suchoće a přewysokich spadkach bě nuza wosebje wulka. Rukopisy połbura Hanza Nepile (něhdźe 1761‒1856 ) z Rowneho nam přeradźa, w kajkej bědźe běchu holanscy Serbja tu žiwi. Wón wopisuje surowy hłód, tak zo dyrbještej so łoboda a hlina do jědźe měšeć, zo njeby hłód tak sylnje w žołdku točił.

Moderna serbska literatura njehodźi so hižo bjez rjada »Paternoster« jako pokładownje za teksty młodych awtorow předstajić.

Najnowši zešiwk ze 76 stronami originalnje serbskich basnjow a powědančkow pochadźa ze zašłeho lěta. Dźesać wosobow – šěsć muži a štyri žony – předstajeja tam swoje wupłody z poslednich lět, a to we woběmaj serbskimaj rěčomaj. Přetož, tak wopodstatnja to Choćebuski »awantgardist« Maks Bagańc (lětnik 1996) z lyriskej prozu, serbšćina je sej tole po ćežkich nazhonjenjach zasłužiła: »Gaž śi njewulich´jomy / z wuwězbow tradicije, / padnjoš ze Serbami / do rowa we Łužycy!« Dźesatk awtorow je so potajkim z młodźinskim zapalom zhrabał (narodźeni su woni wšitcy mjez 1985 a 2000), zo by domoródnej rěči, kulturje a identiće njenadźate impulsy spožčił – tak kaž to nic naposledk Załožba za serbski lud wočakuje, kotraž zabjerje w impresumje knižki (kaž we wšěch ćišćach wot někotrych lět) najwjetši rum.

Viktor Zakar – Keluch z lěta 1515 jo nejstaršy a nejdrogotnjejšy wuměłstwowy wuźěłk, kenž se chowa w brylandojskem groźe. Wón jo znank katolicizma w srjejźowěku a tradicije Johanitarjow. Wó tom wěcej zgónijoš we knigłach »Das Modell Friedland« wót Alfreda Rogana a Tobiasa Preßlera.

FOTO NA 2. STRONJE WOBALKI:

Tež naše stawizny

W lětach wot 1984 do 1986 kiwaše mi zbožo a smědźach za publikaciju Srjedźoněmskeho nakładnistwa Halle-Lipsk Lipšćansku sukelnicu fotografować. Přewodny tekst napisa Bernd Weinkauf a kniha wuńdźe 1987. Při tym sym mnoho dožiwił, tež njefotografowanych wěcow.

Na kóncu fotowych dźěłow so sta, zo so hudźbnikaj po wustupje w zapadnym wukraju do NDR njenawróćištaj. Tole pohnu Srjedźoněmske nakładnistwo tule wotćišćany list napisać.

Mi bě napadnyło, zo měješe zarjadnistwo sukelnicy w dobje NDR dobry archiw z dokumentami a wobrazami. Tohodla so dźiwach, jako so moja próstwa wokoło 1992 wotpokaza, zakaz (hlej list a foto) zběhnyć. Mi so zda, zo je to njerjany časowy dokument, za tych, kotřiž su wotešli, a za towaršnosć.

GERALD GROSSE

přełožk: KATRIN ČORNAKEC

Tam hdźež su wužiwarjo mjeńšinoweje rěče dospołnje dwurěčni, mjeztym zo wužiwarjo wjetšinoweje rěče mjeńšinowu rěč scyła njeznaja, je rozsud mjez mjeńšinowej a wjetšinowej rěču wotwisny wot mnohich towaršnostnych a kulturnych normow. Jedna z nich je tak mjenowana »zasada zdwórliwosće« [rule of politeness], po kotrejž čuja so wužiwarjo mjeńšinoweje rěče winowaći, mjeńšinowu rěč nic w přitomnosći ludźi wužiwać, kotřiž słušeja k dominowacej skupinje.1 Tuta zasada je tak sylnje w awtomatiskim rěčnym zadźerženju zakótwjena, zo je jara ćežko, so jej spřećiwjeć. Zo njebychu ludźo sami před ćežkimi rěčnymi rozsudami a towaršnostnymi normami stali: mjez tym kak »měli so« we wotpowědnej situaciji zadźeržeć a mjez přećom mjeńšinowu rěč zachować, je w dwurěčnej kónčinje wědoma rěčna politika trěbna. Tuta politika by měła runočasnje wosoby zapřijeć, kotrež słušeja k mjeńšinowej skupinje, zo bychu wone wědźeli, zo móža (a w mjeńšinowych institucijach, zo měli samo) mjeńšinowu rěč wužiwać, njewotwisnje wot toho, hač je wosoba přitomna, kotraž tutu rěč njeznaje. Tuta politika by tež měła wosoby zapřijeć, kotrež słušeja k dominowacej skupinje a kotrymž by so dyrbjała přitomnosć mjeńšinoweje rěče wuwědomić. To je bytostne, dokelž začuwaja ludźo, kotřiž hornjoserbšćinu njewobknježa, jeje wužiwanje w jich přitomnosći jara husto jako zadźerženje, kotrež so přećiwo nim samym měri.

Před něhdźe 40 lětami wotmě so posledni wulki konwent serbskich duchownych. Běchmy šěsć ewangelskich fararjow, kotřiž so na farje w Minakale zhromadźichmy, zo bychmy na přednoški słuchali a wo swojim dźěle wuradźowali. Mandźelske sedźachu w pódlanskej stwě a mějachu swoje temy. W připołdnišej přestawce wuchodźowach so ze serbskim superintendentom na wusłužbje Gerhardom Wirthom po Minakałskim parku. Jako so na ławku sydnychmoj, staji mi bjez kóždeho dalšeho připowědźenja prašenje, kotrež njeběch na žane wašnje wočakował: »Smědźa so w dobrej serbšćinje verba iterativa movendi in sensu translato nałožować?« Njewědźach sej telko łaćonskich słowow dla praweje rady. Što »verba iterativa« su, móžach sej tak někak domyslić. Su to wospjetowace werby, kaž běch to w šuli wuknył. »Ja du do šule« njeje iteratiwne, dokelž so to jenož na wokomik poćahuje, ale »ja chodźu do šule« je iteratiwne, dokelž to stajnje činju, tak dołho kaž sym šuler. Što pak je »in sensu translato« a što cyłe prašenje dyrbi, njebě mi jasne. Swoju njewědu zakrych z prašenjom: »Praj raz přikład za to.« Wón mi někotre přikłady poda: »Časnik dźe, wón njechodźi. To by było, zo by po jstwě chodźił. Kury jeja njesu, wone je po dworje njenoša. Woda běži, wona njeběha.« Tajkich sadow měješe wjacore na składźe.

W lěće 2021 wuda LND w rjedźe »Spisow Serbskeho instituta« dwuzwjazkowe wědomostne přepytowanje dr. Michaela Richtera, kotrež je stawiznam Hornjeje Łužicy za čas Druheje swětoweje wójny wěnowane. Awtor tutoho njewšědnje wobšěrneho dźěła přesahuje podaty časowy wobłuk, wón předstaja połoženje w Hornjej Łužicy po přewzaću mocy přez nacionalsocialistow a wopisuje wuskutki wójny na potrjecheny teritorij hač do kónca štyrcetych lět. Hornja Łužica słušeše w nacistiskej dobje k dwěmaj zwjazkowymaj krajomaj, k Sakskej a Pruskej. W druhim kapitlu prěnjeho zwjazka wobrysuje Richter strukturu knježerstwoweho wobwoda Drježdźany-Budyšin kaž tež jemu přirjadowane krajne wokrjesy Budyšin, Kamjenc a Lubij, k tomu zarjadniskej wobłukaj Wojerecy a Rózbork, kotrejž přisłušeštej tehdom delnjošleskemu knježerstwowemu wobwodej Lěhnica (Liegnitz). Namakamy tam mjez druhim biografiske informacije nawjedowacych zastojnikow (prezidentow), tajkich kaž Max Engelbrecht (1936‒1939), Friedrich Bachmann (1939‒1942) a Alfred Bochalla (1942‒1945), nimo toho Wilhelm Behr (1942‒1944) a Hans-Joachim Tesmer (1944/45). W totalitarnym staće běchu statne struktury přez wodźacu stronu podwojene. Tohodla analyzuje awtor tež organizaciske wuwiće Nacionalsocialistiskeje němskeje dźěłaćerskeje strony (NSDAP) w Budyšinje, Kamjencu, Lubiju, Žitawje, we Wojerecach, w Rózborku a Zhorjelcu a dodawa portrety zamołwitych nacijow; su to Karl Martin, Ernst Zitzmann, Hans Reiter, Richard Hänsch a Max Wockatz. Wopisane su dale w Hornjej Łužicy skutkowace wobrónjene formacije nacistiskeje strony: Škitne stafle (SS) podstajene wjednistwomaj w Drježdźanach a we Wrócławju, Wěstotna słužba pod nawodom sekcije we Wrócławju a podsekcije w Lěhnicy kaž tež Wojerske wotrjady (SA), přisłušne k skupinomaj Sakska a Šleska. Namócny aparat wudospołnjachu z Drježdźan, Wrócławja a Lěhnicy nawjedowana Tajna statna policija, žandarmerija a porjadniske słužby. Nje­pobrachuja tež druhe podwotrjady NSDAP w podobje Nacionalsocialistiskeho ludoweho spomóženja (NSV), Nacionalsocialistiskeho žónskeho zwjaz­­ka (NSF), Němskeje dźěłaćerskeje fronty (DAF), Mocy přez radosć (KdF), Nacionalsocialistiskeho zwjazka wučerjow (NSLB) abo Mócnarstwoweje dźěłoweje słužby (RAD).

Wjele luźi jo na wobšyrnem projekśe »Serbske žywjenje w Drjenowje/Dehnow – Ein wendisches Lebensbild« źěłało, toś njezaźiwujo, až su se wjelgin wšakorake formy pśedstajenja zapletali: pśedsłowo, póstrowne słowo, spiwny tekst, wědomnostny nastawk, pisnje dokumentěrowane oralne powědanje, pisne powědanje a transkripcija na cejdejce powědanego. Mimo togo jo se wjele wósobinskich fotowych archiwow wótwóriło, což pokazujo, kak woblubowana jo fotografija ako srědk dokumentacije a spomnjeśa pśez wšake casowe wótrězki na jsy była a wjele fotow jo se zeźaržało. Nastała jo familijowa chronika we wjelgin šyrokem zmysle, lěcrownož se wulicowanje a napisanje cystej chronologiji staja. Weto smějo se groniś, až jo se raźiło, naceriś wobraz wěcej ako sto lětnego wejsańskego žywjenja – z pśirownowanim gronjone, pódobny na źinsa tak woblubownu formu mjerwjeńcki (Wimmelbild).

Na pśedsłowo Karla Fishera, pśedsedarja towaristwa Dolnoserbski sekstet z. t. (bok 4), póstrowne słowa drjenojskego šołty Ericha Lehmanna (bok 5) a tekst woblubowanego spiwanja »Doma, doma rědnje jo« w serbskem pśe­stajenju Hendricha Jordana (bok 6) slědujo instruktiwny nastawk Gregora Wieczoreka »Serbske stronine mjenja / Drehnow im Lichte der Flurnamen« z historiskeju kórtu (boki 7–14). Awtor njejo jano wuběrny znajaŕ serbskeje rěcy a wumějo zrownju fenomeny rozymliwje pśedstajiś, wón jo tež z krajinu Dolneje Łužyce wjelgin zwězany a jaden z jeje nejlěpšych naměstnych znajarjow. Wón wujasnjujo wóznam mjenjow, kenž źe su jaden z nejstaršych znankow serbskeje rěcy regiona. Slědujo nejwobšyrnjejšy źěl knigłow pód nadpisom »Drjenowaŕka se spomina na žywjenje we jsy /Doris Klinke-Schulze sammelt, schreibt und fügt Geschichten von ihrer Mutter Johanna Pontow (1934) und Familie zusammen« (boki 15–83). Do njogo su integrěrowane tež spominanja pśiswójźbnych: Wylem Kosac, bratš mamy, spomina na swójogo w 1. swětowej wójnje padnjonego bratša Fryca (bok 72). Hejnak by se stawizny tragiski wó­spjetowali, spomina Johanna na swójogo w 2. swětowej wójnje padnjonego staršego bratša Fryca (boki 72–75). Slěduju wurězki ze zakopowańskego spominanja na sotšu Lizu Hokunowu (boka 75–76), žywjeńske dopomnjeńki-reminiscence sotšy Annemarie Burchardtoweje (boki 76–78) a wurězki ze zakopowańskego spominanja na sotšu Helenu Franojc (boka 78–79). Na bratša Jura Frana, serbskego prjatkarja, se wobšyrnjej jan w zwisku ze źiśetstwom spomina. Knigłam dodana jo serbska transkripcija 17 wótrězkow cejdejki »Tak jo to było ...« / »So war es ...« a jich pśestajenje do nimskego (boki 84–103), źož wulicujo Johanna wó swójom žywjenju a teke wó serbskej rěčy. Knigły kóńce ze źělom z »Fotowa galerija / Fotogalerie« (boki 104–120) z pódwobrazowymi pśipisami wó wótmólowanych wósobach abo tšojenjach. Zdźěla se jawijotej tam lěto nastaśa fotow abo lěto tšojenjow, chronologiski pak fota rědowane njejsu, což na to pokazujo, až jo było casowe licenje tegdy skerjej póstajone wót kołoběga lěta a žywjenja a mjenjej wótwisne wót minuciozneje registracije casa.

Nowe lěto, nowa cytańska maśizna! Pśed pór mjasecami jo wujšeł dolnoserbski knigłowy kalendaŕ za lěto 2023. Serbska pratyja słuša bźez cwiblowanja k nejwěcej wótcakowanym, woblubowanym a wuspěšnym publikacijam w dolnoserbskej rěcy. Z někotarymi pśetergnjenjami politiskich a góspodaŕskich pśicynow dla wuchada wóna južo wót lěta 1880 a zagórjujo cytaŕki a cytarjow wšyknych starstwowych kupkow, generacijow a schójźeńkow kubłanosći. Ale co na nas lětosa caka na něźi sto a źewjeśźaset połnje nakłaźonych bokach? Co su se tenraz naše pilne awtorki, awtory a redakcija za nas wumyslili? Rejujuce žeńske w serbskich drastwach, elegantne serbske muske a cerkwiny torm w slězynje pyšnje titelowy bok aktualnego wudaśa pratyje, kenž zbuźiju na kuždy pad móju narskosć! Na zachopjeńku pratyje namakajo se tradicionalna stolětna pratyja. Wjedrowe prognoze w stolětnej pratyji cytaju se wjelgin běžnje. Lěc wóni maju potencielnje informatiwnu gódnotu, njamóžom ako amater pósuźiś. Móžom pak groniś, až wóni su amizěrujuce a na kuždy pad radne zastupjenje do lětosneje pratyje. Wjelgin interesantne su staroserbske mjenja mjasecow – wěrna linguistiska chłošćonka za lubowaŕki a lubowarjow dolnoserbšćiny! Wósebnje rědne su w samskem wótrězku pratyje naraźenja za sportowanje doma z pjera Tadeja Cyža, kótarež jo z górnoserbšćiny pśestajił Erwin Hanuš. Za kuždy mjasec pśedstaja nam awtor wšakorake idejki za sportowanje doma. Zwucowanja su źělone do tśich kategorijow: nejpjerwjej rozgrěwanje, pótom power-trening a na kóńcu wótnapinanje. Kaž jo awtor južo w swójom pśinosku spomnjeł, jo pógibowanje na chłodnych dnjach a pśi póchmurnem wjedrje wažne, ale toś te zwucowanja su tak praktiske a njekomplicěrowane, až móžomy je mimo problemow pśenjasć do lichego a póžywaś fryšny pówětš a słyńco. Głowna tema pratyje za lěto 2023 jo gmejna Wjerbno, kótaraž słuša oficialnje k serbskemu sedleńskemu rumoju, a kótaraž jo prezentna wót titelowego łopjena až do slědnego boka knigłowego kalendarja. Fotowa reportaža z awtentiskimi bildkami z wjerbańskego žywjenja nastaja cytaŕstwo na gnujuce literariske drogowanje do wušej pomjenjoneje serbskeje gmejny w Błotach. Stawizny, tšojenja ze žywjenja wobydlarjow Wjerbna, wažne historiske daty, interesantne wurězki ze starych wudaśow Casnika a samo recepta z wjerbańskeje kuchnje zwězuju se ceło wólnje a někak awtomatiski do žywego, barwnego a informatiwnego pśewódnika za błośańsku gmejnu. Rozpšawa wó wjerbańskich wudrogowarjach a pśedewšym pśeglěd wó žywjenju a statkowanju serbskego literata Mata Kosyka wudopołnijotej toś to lubosćinske pó­znaśe Wjerbnoju! W źiśecem źělu lětosneje pratyje namakaju młode cytaŕki a cytarje napšawdu rozdrosćece a rozwjaselece pśinoski. Basni, tśi gódańka, směšnej anekdośe a žorśiki spóraju bźeze cwiblowanja nic jano źiśi, ale teke wjele dorosćonychk smjejkotanju. Kśicawka jo dobre zwucowanje za koncentraciju a pšawopis. K tomu pśiźo wěcejbocna bajka wó sedymgłowatem plonje z pjera awtorki Jill-Francis Ketlicojc, kótarejež twóŕba jo zawěsće južo něnto źěl kanona moderneje serbskeje źiśeceje literatury. Lisćiny śěžkich słowow pód pśinoskami su za mójim zdaśim a pó źělach pśewšo notne a wjelgin pomocne, dokulaž njemusymy pśi cytanju paralelnje do słownika glědaś. Źěl za kśesćijanow jo mě lětosa pozitiwnje pśechwatał! Město tradicionelnych psalmow, citatow a bjatowanjow, kenž se stawnje wóspjetuju we wšakich publikacijach, namakaju se tenraz w kśesćijańskem wótrězku pratyje wjelgin interesantne a wótměnjate pśinoski. Mjazy drugim caka w njom na cytaŕki a cytarjow rědnje wugótowany pśinosk wó wjerbańskej cerkwi z nowymi a historiskimi fotografijami. Awtorki a awtory lětosnego dolnoserbskego knigłowego kalendarja su byli tenraz wopšawdu wjelgin kreatiwne! Wše cytaŕki a cytarje pśidu mimo wuwzesá k swójomu. Pratyju za lěto 2023 móžom jano chwaliś. Njeby był spšawny, gaž by wó njej napisał něco złego. Jo, z wósebneju doraznosću com groniś, až taku dobru pratyju njejsom južo dłujko w rukoma źaržał. Samo lisćina awtorow na kóńcu knigłow wubuźujo we mnjo wěste spokojece zacusé, gaž wiźim, až jo hyšći dosć luźi, kenž z wjelikeju motiwaciju w serbskej rěcy pišu. A naźejam se, až hyšći dłujko tak buźo.

Wuznam Korle Awgusta Kocora (1822–1904) wuzběhuje a zdobom wobmjezuje so tučasnje hłownje na jeho kompozitoriske dźěło. Mjenje abo docyła njewobkedźbowany wosta jeho wliw a podźěl na narodnym wozrodźenju.

Wot 1842 wotměwachu so w Sakskej kaž tež w jej přisłušnym dźělu Hornjeje Łužicy spěwanske swjedźenje. Tute mějachu, podobnje Hambachskemu swjedźenjej, zdobom raz zjawneje politiskeje zhromadźizny, a to wosebje přez zanošowanje patriotiskich, potajkim wótčinskich spěwow. Wopak je tu twjerdźenje Jana Rawpa, zo wotměwachu so wot 1836 w Budyšinje němske spěwanske swjedźenje.1 Hakle spočatk awgusta 1842 wuhotowachu w Drježdźanach prěni sakski spěwanski swjedźeń.2

Na rozdźěl wokolnych městow a samo wjetšich wsow Hornjeje Łužicy parowachu Budyšenjo dale tajke popularne swjedźenje-demonstracije. Jako přičinu toho widźeše 1842 němski kritikar, poćahujo so na koncert w Zhorjelcu z wobdźělenjom wšěch worštow měšćanskeje ludnosće: »Görlitz hat deutsche Umgebung, Budissin nicht-deutsche ...«3

Na załoženskim swjedźenju Budyskeho Serbskeho gymnazialneho towarstwa dnja 18. apryla 1845 rozdźěli Kocor po załoženskim akće Maćicy Serbskeje najprjedy noty štyrihłósneho spěwa »Njepušćmy nadźiju rjanu«, kotryž sej přitomni bjezposrědnje wot notow zaspěwachu, jón hnydom wospjetujo, dokelž jich tak zahori. Tak přihotowani, wujasni jim Kocor potom namjet, zarjadować w samsnym lěće serbski spěwanski swjedźeń w Budyšinje, štož ze zahoritosću přiwzachu.4 Kaž prajene: Němska měšćanska towaršnosć njezamó podobny zrealizować.

Mórski šlink Cypraea, bóle znaty pod mjenom kawrijowy abo pórclinowy šlink, nima, byrnjež so dołho a po wšěm swěće jako debjenka abo amulet wužiwał, hač do dźensnišeho jemu přistejace městno we wědomosći. Ale přez mnohe namakanki, někotre publikacije a wobkedźbowanja jeho wužiwanja w přitomnosći je móžno tež dotal njepřeslědźeny fenomen mušlowych gratow serbskich katolskich křižerjow zarjadować a skedźbnje dodnić. Najprjedy chcu zažne wužiwanje kawrijowych mušlow w srjedźnej Europje w zažnym srjedźowěku předstajić, zo bych zmóžniła zastup do swojeho slědźenja a swojich tezow.

Wot hdy wužiwaja so kawrijowe mušle w Serbach? Na tute jara centralne prašenje njeje so dotal spokojaca wotmołwa našła. Přehladanje dokumentow w archiwach Budyskeho regiona njeje do dźensnišeho nowe dopóznaća přinjesło. Z přepytowanymi archeologiskimi namakankami a z přez to widźomnej kulturelnej wuměnu móžeja so mušlowe graty tematisce zakružić a zakład za wułožowanje tworić.

Zažnosrjedźowěkowske namakanki wot Alpow hač do Šwedskeje

Ze zažnosrjedźowěkowskich rowow a ze sydlišćow sewjernje Alpow eksistuja mnoho namakankow kawrijowych šlinkowych chěžkow. Wažny aspekt tutoho zažneho wužiwanja w stawiznach je daloki wikowanski puć z ćopłych indopacifiskich wodźiznow.1 Woni stanu so z tym z indikatorom za wikowanje w zažnym srjedźowěku z arabskim a indopacifiskim rumom a jeho mjezystacijow.2 Heterogene skupiny3, kotrež pokazaja słowjanske wobsydlenje wobeju Łužicow, přińdźechu na swojim puću do tuteje kónčiny na wšelake městna, hdźež su so kawrijowe mušle namakali.4 Wuchadźa so z toho, zo je so wobsydlenje přez Słowaksku a Madźarsku w druhej połojcy 6. lětstotka a dale přez Čěsku wotměło.5