Ewangelska wosadna wjes Minakał so w lětušej Serbskej protyce předstaji. Tak móžeja so čitarjo z kónčinu zeznajomić, kotraž so w minjenych lětach rědko jewješe. Titulny wobraz pokazuje symbol wsy – stary hród w krasnym parku, kotryž je starši hač podobny daloko znaty w Moritzburgu. Dźesać přinoškow protyki wěnuja so Minakałej. Kaž hižo z tradiciju zbliži nam fotowa reportaža rjanosće a wosebitosće wopisaneje wsy na kromje hornjołužiskeje hole.

Minakałski hród je po towaršnostnym přewróće Hermann Fuchs z Bayerskeje za swoju swójbu kupił. Wobšěrnu restawraciju něhdyšeho knježkoweho sydła wón dokładnje wopisuje a wjackróć wuzběhuje, kelko prócy a pilnosće su wón a jeho pomocnicy nałožowali, zo su hród a park před rozpadom wuchowali. Nažel pak mało wo prjedawšich wobsydnikach a drohotnosćach historiskeho twarjenja zhoniš. Derje je, zo so k tomu 220 lět stary ležownostny plan hrodu a parka wozjewi kaž tež fota wo symbolu wsy. Wobraz tež na to skedźbnja, zo wotměje so nětko kóždolětny lětni swjedźeń w parku. Nowy knježk tutu zabawu za wjesnu ludnosć organizuje a sam sobu piska.

Serbski dom w Chóśebuzu jo skóńcnje wótwórił dnja 25.08.2021 wjelgin zajmnu wustajeńcu z titelom »Cerno-Běłe«. Serbske swaŕby w Slěpjańskej wósadźe. To jo zběrka fotografijow, kótarež su nastali wót lěta 1902 až do lĕta 1954, gaž jo była ta slědna tradicionalna serbska swajźba. Wótkul pśidu fota? Lokalna kupka Domowiny ze Slěpego jo stajiła anonsu do casnika z pšosbu wó priwatne fotografije. Nichten njejo se myslił, až wóni dostanu wěcej ako 150 bildkow. Te su byli wšak w rozdźělnej kwaliśe, kótaraž jo casy była wjelgin špatna. Te bildki su se musali pópšawiś w grafiskem programje. Na wótwórjenju wustajeńce jo gronił Wolfgang Kotissek, až su na někotarych fotach musali kužde woblico pópšawiś. Tegdy jo było někak 50 gósći na jadnej swajźbje. Za korektury jadnogo woblica su domowinske sobuźěłaśerje trjebali někak 7 minutow. Gdyž multiplicěrujomy wšykne bildki a wšykne woblica ze 7 minutami, buźomy se togo wědobne, až to jo było napšawdu śěžke, ale wužytne źěło. Do togo pśiźo archiwowe źěło, dokulaž domowinska kupka jo kśěła rady teke mjenja wšyknych njewjestow, nawóženjow a gósći zwěsćiś. Za stawizniske slěźenje wažny jo teke dokradny datum swajźby. Bóžko wjele z tych luźi, kótarež su hyšći na tradicionalnych swajźbach rejowali, njejsu wěcej žywe. A gaž feluju znanki swajźbow, móžo byś, až wjele wósobow na fotach wóstanjo anonymnych.

Jako so kniha »Blut und Eisen – Wie Preußen Deutschland erzwang. 1864–1871« loni w kulturno-wědomostnym programje nakładnistwa C. H. Beck wuda, je so tole zawěsće z wida na 150lětnu róčnicu załoženja Němskeho mócnarstwa lětsa stało. Formalnje załoženy bu zwjazkowy stat z płaćiwosću wustawy 1. januara 1871, znaćiša róčnica pak bě w zašłosći skerje dźeń tak mjenowaneje Kejžorskeje proklamacije we Versaillu 18. januara 1871. W zawodźe knihi so na to skedźbnja, zo su na sławnym ikoniskim wobrazu molerja Antona Wernera wjele brodatych, uniformowanych mužow widźeć, ale žani zastupjerjo parlamenta abo reprezentanća dalšich skupinow, kotřiž załoženje noweho stata w pozadku zmóžnichu, štož nastajenje woneho časa wotbłyšćuje.

Awtor je stawiznar Christoph Jahr, kotryž je mjez druhim wo problematice dezertěrowanja w Prěnjej swětowej wójnje pisał a so tohorunja za antisemitizm zajimuje.

W zašłych měsacach buchu pod mjenom samot|a pola Soundcloud () někotre wobdźěłanja serbskich spěwow wozjewjene, kotrež je jazzowy pianist Tomas Kreibich-Nawka wobdźěłał. Wliwy sahaja wot romantisko-impresionistiskich klawěrnych kruchow, přez jazzowe elementy hač k zaplećenju elektroniskeje rejowanskeje hudźby. Ale tež wliwy elektroniskeje awantgardistiskeje hudźby so nańdu. Napadne je wužiwanje histo­riskich nahrawanjow serbskich ludowych pěsnjow, kotrež spožča někotrym trackam zajimawu patinu.

Swój popularno-hudźbny wjeršk mě­ješe kolizija tajkeho disparatneho materiala wězo hižo w 1990tych lětach. Tehdyši projekt Enigma kombinowaše gregorianski choral z elektroniskej rejowanskej hudźbu z dosć jednorymi srědkami. Hdyž samot|a w »Gólcyk jědźo z góle wen« ¾-takt melodije z elektro­niskim beatom kombinuje, so skrótka posměwknješ. Z estetiskim a hudźbno-historiskim zemjerženjom kaž pola Enigma njemóže so scyła přirunować.

Tomasa Kreibicha-Nawkowe wobdźěłanja chcedźa wěstu atmosferu za­­popadnyć. Radźili su so předewšěm tracki, w kotrychž so materialej ze swojeho metjeja sem bliži. Kombinacija ludo­­weje hudźby a jazza njeje nowa, wosebje we wuchodnej Europje je so často­ pěstowała. Tajke harmoniske kar­togra­fi­je ludoweje hudźby so napjeće poskaja. Inspi­rěrowane su tež wot komponistow kaž Bély Bartóka, Leoša Janáčeka a druhich, kotřiž su wuměłsko-estetiske móžno­sće ludoweje hudźby dokładnje přeslědźili. Tutym koncepcionelnje pře­myslenym projektam a albumam so label samot|a njeruna.

Krótki pohlad do stawiznow našich nasćěnowych protykow nam pokaza, zo mamy w lěće 2022 70. protykowy jubilej. Protyka »Moja domizna/Moja domownja/Meine Heimat« wuńdźe mjez 1952 a 2000 a wopřiješe fotografije wšelakich fotografow a krótke teksty wjacorych awtorow. Na nju slědowaštej wot lěta 2001 trochu wjetšej »Łužica/Lausitz/Łužyca« a »Moja Łužica/Meine Lausitz/Mója Łužyca« z fotami stajnje jednoho fotografa. Paralelnje wuńdźe wot 1977 do 2005 »Křinja/Die Truhe«, kotraž prezentowaše na dwanaće stronach łužiske ludowe wuměłstwo a wjesnu architekturu.

Za lěto 2022 je Ludowe nakładnistwo Domowina nětko wudało nowu trojorěčnu nasćěnowu protyku. Nowa je wona w dwojim zmysle: Po formje, dokelž je kwadratiska runja skerje něhdyšej protyce »Křinja«. Zdruha wopřijima wona wobrazy serbskeho wuměłca a nowinarskeho fotografa Maćija Bulanka. Nimo toho ma protyka na prědnjej a zadnjej nutřkownej wobalkowej stronje zaso krótke teksty, kiž informuja wo někotrych zwobraznjenych drohotnosćach a wosobinach. Tak je nowa protyka móhłrjec pozitiwny wuběrk principow našich dotalnych protykow.

Format přinošuje tomu, zo maš na sćěnje za sebje skutkowacy wobraz wuměłskeje kwality. A tutu wuměłsku kwalitu docpěwa Maćij Bulank z kóždym ze swojich 28 wubranych fotow. We wjace hač 40 lětach je wón Łužicu wobjězdźił horje a dele a prěki a podłu. Njeje drje šćežki, na kotrejž njeje pozastał a krasnotu přirody widźał, a zawěsće tež nic twarjenja abo Božeho domu, kiž njeje zapopadnył. Hižo na wobalkowej stronje widźiš štomowu aleju, kiž wjedźe k Poršičanskej cyrkwi kaž k bajkojtemu hrodej za wysokej kerčinu.

Hižo w druhim tydźenju noweho šulskeho lěta podachmy so z našej rjadownju 9-1 Serbskeho gymnazija Budyšin na wopyt prěnjeje serbskeje pop-opery »Carpe noctem – njeskónčna nóc«. Ze zapozdźenjom cyłeho lěta korony dla móžachu iniciatorojo skónčnje swój wuslědk předstajić. Cyłkownje bě produkowanje předstajenja samo štyri lěta trało. Nimo předstajenjow kónc tydźenja, kiž běchu za zjawnosć, běchu so za póndźelniše předstajenje wyše lětniki serbskich šulow z Budyšina, Ralbic, Slepoho, Worklec a Kulowa přeprosyli. Hač je so dołhi přihot wudanił, chcychmy sej tuž w Chróšćanskej »Jednoće« wšitcy wobhladać.

Prěnja wosebitosć drje běše, zo ležeše kruch skoro cyłkownje w rukach serbskeje młodźiny (zarjadowar bě serbske młodźinske towarstwo Pawk z. t.). Tak běše tež wobsah ryzy serbski. Němskim hosćom podaštaj nawodaj Syman Hejduška a Jan Brězan na spočatku zawjedźenje do krucha. Libreto běše Měrćin Wjenk napisał. Jednaše so wo dohlad do nócneje sceny w njemjenowanym wulkoměsće. Tam zetkataj so młodostnaj, kotrajž na cyle rozdźělne wašnje nóc lubujetaj. Hólc, »nócny hawron« Jakub, spyta ducy po barach a na třěchach wysokich domskich swoje wšědne žiwjenje zabyć. Dźěło, kotrež wodnjo wukonja, jeho scyła njewupjelni. Z tamnej wosobu, młodej žonu Nadju, so spěšnje spřećeli a ju na nócne dundanje přez město sobu wozmje. Nadja, kiž chabła stajnje mjez wutrobnej radosću nad žiwjenjom a do so zawrjenej melancholiskej bolosću duše, chowa wulke potajnstwo we sebi. Jako so wobaj po rozestajenju rozeńdźetaj, spyta Jakub swoju nowu towaršku Nadju před wulkim strachom wuchować. Dźiwadźelnikaj Luiza Kralec a Jakub Bobka hraještaj při tym přeswědčiwje swoju rólu. Wotměna mjez radosću a zadwělowanosću kaž tež wotewrjene prašenje Nadjoweho dóńta při tym napjatosć stajnje dale stopnjowaštej. Wuspěšne wašnje hraća wšak zaležeše tež na poradźowanju ze stron dźiwadźelnika Ištvana Kobjele. Přiwšěm pak njepušći nas zaćišć, zo so hrajne sceny wot druheho dźěla pop-opery wotkoplowachu.

Před lětomaj zhladowaše I. serbska kulturna brigada na 70. róčnicu swojeho załoženja. Jako wjeršk jubilejneho lěta předstaji so 28. a 29 septembra 2019 nowa chórosinfoniska twórba z reju, oratorij »Hrodźišćo«, z něhdźe 120 sobuskutkowacymi w Chróšćanskej wjacezaměrowej hali »Jednota«. Někotre dny pozdźišo wuhotowachu brigadnicy z modernej twórbu w stilu rocka a popa sobu swjatočne wotewrjenje Lěta Łužiskich Serbow w Liberecskim kraju. Hudźbu bě spisał Měrćin Weclich na tekst Madleny Nasticcyneje. Aranžementy za cyłkownu twórbu z chórom, orchestrom, band a solowej fujaru stwori Drježdźanski instrumentalist, komponist a wysokošulski wučer Malte Rogacki. K tomu zdźěła rejowar a pedagoga za balet Kornel Kolembus rejowansku choreografiju. Cyłkowny hudźbny nawod měješe dołholětny dirigent Budyskeho serbskeho gymnazialneho chóra, cyrkwinski hudźbny direktor Friedemann Böhme. Koncertaj w Chrósćicach kaž tež premjera w Čěskej so wot mnoholičbneho publikuma jara derje a zdźěla samo entuziastisce přiwzachu.

Nawjazanje na prapremjerny wuspěch

Na wuspěch před lětomaj akterojo lětsa nawjazachu. Terminaj za znowapředstajenje oratorija běštej sobotu, 5., a njedźelu, 6. septembra.

Thomas Kläber jo we Łužycy znaty fotograf, dokumentěrujucy wót někotarych lětźasetkow wejsańske žywjenje w swójej małej domacnej jsy Beyern (źinsa źěl města Falkenberg/Elster), źož jo roźony. Ale teke w měsće Chóśebuz a wokolinje, źož z familiju wjele lět bydli. Wón jo dostał wjele mytow za swójo źěło a jo měł teke wustajeńce zwenka Nimskeje, na pśikład w Engelskej, Francojskej, Belgiskej a Finskej. Zajźone lěto su w Ludowem nakładnistwje Domowina wujšli knigły z fotografijami Thomasa Kläbera z titelom Land Leben. Na jsy. Źěl tych wobrazow smy mógli wót 30. julija 2021 we wětšem formaśe wobźiwowaś w Serbskem muzeju w Chóśebuzu. Na wótwórjenju wustajeńce, a tejerownosći na rozgronje z fotografom, dnja 11. awgusta 2021, jo se wjele luźi wobźěliło. To jo był zajmny event. Tematika »žywjenje na jsy« ga jo wjele luźam bliska. Wejsańske swěźenje, swajźby, zakopowanja a teke druge swětocnosći, śěžke rolnikaŕske źěło, wšedne winowatosći, ale teke źiśece grajkanje – to wšykno a hyšći wěcej dokumentěrujo Thomas Kläber z fotografijami. Wón jo se wót źiśetstwa sem zajmował za žywjenje na jsy. K tomu jo gronił, až we jsy Beyern jo wón stawnje kśěł byś njewidobny1. Wšykne pak su jogo tam znali a su se spušćali na jogo spšawnosć. Togodla jo wón mógał rědne a teke awtentiske wokognuśa z kameru zapópadnuś. Wón sam jo gronił, až dowěra a priwatne kontakty su byli cesto jogo kluc do wuspěcha.

Žonje, tak so zda, matej chwile. Na foće sedźitej na ławce, kiž skutkuje improwizowana. Jedna nalěwo, tamna naprawo, srjedźa čapa psyčk. Spore, wšitke tři. Zesuwane nylonowe nohajcy a róžičkatej kitlojtej fali, wobliča žonow, haj samo psa – wšo wuprudźa wjesołu ćišinu. »Susodce« je Jürgen Maćij fotografiju z lěta 1988 mjenował. Zapopadnył je idylku w Groźišću w Delnjej Łužicy. Abo, ze słowami wudawaćela: hłuboko we wuchodźe.

Jedna so wo retrospektiwu na dwoje wašnje: na region a žiwjenje wuměłca. Něhdźe 40 lět zwobraznja Jürgen Maćij swoju domiznu. Systematisce, we wulkich wobrazowych serijach. »Doma« abo »Brunica – Leben mit der Kohle« rěkatej wobrazowej zwjazkaj, z kotrymajž je sej Maćij swój wuměłski teren, Łužicu, wotkrył. A z tym tež swójsku wobrazowu rěč, kotraž orientuje so na wuznawanym přikładźe Henri Cartier Bressona, francoskim nestoru zapopadnjenja zachodnych wokomikow, ale tež na fotografijach Thomasa Kläbera, kotryž je młodeho muža po swojim dalokostudiju fotografije na Wysokej šuli za grafiku a knižne wuměłstwo w Lipsku pod swój schow wzał. Wot toho časa zajimuje so za njeporjeńšeny wšědny dźeń, za to, »štož je«. »Tworju dokumenty za čas, kotryž budźe jónu nimo«, praji Maćij k tomu.

Měli hnydom spytać někajke faški wo­činić a film wěstemu žanrej kaž tež narod­nosći přirjadować? Abo měli najprje­dy raz spytać kóždy kućik pře­slědźić, kotryž wuhladamy, so dźiwać a krok po kroku spóznawać, zo přiwšěm njewěmy, »kak da to funguje«, tele žiwjenje?

Zahajaca sekwenca filma dawa jasny pokiw, běły na pisanym: »Die Mittagsfrau erscheint überall auf dem Felde und in der Heide, wo sich Menschen in der Mittagszeit aufhalten; sie ist weiß gekleidet und mit einer Sichel bewaffnet. Sie schneidet denjenigen den Kopf ab, welche die Mittagsruhe nicht wah­ren. - Kolkwitz«

Třih na běłe jejo, kotremuž hłójčku wotbiwaja. Dźe potajkim wo pola, pokoj a jeja. A mamy JEHO a JU.

Zhonimy, zo su pola suche a starosć, zo wone tohodla ničo njewunošuja, žano­hožkuli wokomika wotpočowanja njedowola. Jeja pak trjebaja pokojnosć, hdyž je kedźbliwje debiš, z wóskom pčołkow a ekstraktami kwětkow a zelow hole. Běhu lěta slědujo je tónle rjany nałožk tež symbol jutrowneho časa, časa nadźije. Debjenym jejkam přiznawaja magiske mocy, znajmjeńša powołamy-li so na ludowu wěru. Tuž žada sej WONA­ – ryzy optisce dopomina młoda žona nimale na legendarnu Astu Nielsen – wot swojeho partnera čas a chwile, so na swjaty dźeń, na dźeń pokoja přihotować a jejka woměrje wudebić móc. WÓN tomu pozdatnje wotpowěduje, dopominajo so na nutrniwu nóc; tola krej na łožowej płachće njeswědči wo knježnistwu, ale wo tym, zo njeje jejo­ wuslědk kuzła lubosće, ale runje tak njewužitne kaž suche pola. Połny njeměra koncentruje so WÓN na to, wunoški na wuschnytej roli stopnjować; WONA wostanje ze swojimi jejemi sama­.

Knigły su na njewócakowany a fryšny part wěcejrěcne: Glědajucy na pó móžnosći šyroku celowu kupku cytarjow jo głowna rěc wopisowanja nimšćina. Generelnje dwójorěcne (serbske a nimske) su nadpise. Pśi tom jo layout taki, až serbska wersija bijo wěcej do wócowu. To se stawa subtilnje, pśez pozicioněrowanje na boce resp. w smužce a nic pśez grafiske wuzwignjenje. Pśez to, až numerěrowanje jo zwězane ze serbskimi nadpismami, statkujo nimski pendant ako »dodany pśełožk«. To pśewrośijo zwuconosći. Cesto dosć źe jo tak, až statkujo serbski pśełožk ako (alibijowy) pśidank. W recensěrowanem słowniku pak matej dolnoserbšćina a nimšćina rowne pšawo. To lažy teke na tom, až pódawaju se w słownikowem źěłu jano serbske wejsańske mjenja, kótarež móžo se cytaŕ – jo-li trjeba – slězy z pomocu registra pśestajiś do nimšćiny. Pśez strukturu jadnotliwych artiklow serbšćina na wjele bokach dominěrujo.

W lěśe 2014 jo se w Lipsku kapała Serbska reja załožyła. Wót zachopjeńka sem su kśěli cłonki, kenž maju serbski, nimski, amerikański abo bulgarski póchad, z pomocu serbskeje reje luźi ze wšakorakich kulturow zgromaźiś. Wósebnje glědaju pśi tom na młodych luźi. Kaž to w folk-scenje nałog jo, graju k tomu na wšakich instrumentach z cełego swěta (akordeon, klucate fidle/Nyckelharpa, gitara, dudy, šalmaja, kontrabas, mały pólski bas, bubon, triangel, fidle, brumejza, okarina, flejta). Wósebnosć jo, až gerce (Beth Fogleman, Clemens Isensee, Fabian Jacobs, Gregor Kliem, Jan Thiessen, Robin Brück) njespiwaju. Tak móžo słuchar teke mimo znajobnosći serbšćiny pśistup k serbskej kulturje namakaś. Mimo togo stej Theresa Jacobsowa a Gregori Marinov jano za nawjedowanje rejow zagronitej, w tom pódpěrowanej wót G. Kliema a B. Foglemana.

Za ekspertow teorije serbskego rejowanja su mimo togo teke take informacije w kniglickach cejdejki zajmne, až »Hanzo Nabok« słuša k pórowym rejam pód pomjenjenim »šotiski«, a až jo »W kałkojskem łužku« polonejza, dokulaž źinsa njemyslimy pśi polonejzy na měrnu reju, ale na luštny karnewal. Gaž myslim se na móju sotśinu źowku, som se pak wěsty, až njejo jej pśi rejowanju informacija wjelgin wažna, až jo slěpjański »Z hulědkom« (górnoserbski: Z wuhladkom ja za swojej Hanku hladam) wjerćak (Dreher). To groni, až móžo kuždy pśisłuchaŕ něco nowego pśiwuknuś. Tak stej byłej za mnjo »Šołta chcył mi dźowku dać«, pisnje wózjawjony 1843, a »Wendischer Tantz«, prědny raz wózjawjony 1790, nowosći. Ale ako luź, kenž južo 36 lět serbske ludowe spiwanje woplěwa, mam za škódu, až gerce skóro kuždy stary muzikowy kus wariěruju. Tak jo śěžko sobu spiwaś. Lěc jo to »Ach, ty lesny rjany luby mój« (w Dolnej Łužycy skerjej znaty ako »Gaby mója gubka wódu piła«) abo dalšne ludowe spiwy ako »Hanka, ty brune wóčko«, »Do drjowa« abo teke »Ty sy taka wijkotata« (wěcej znaty ako »Daj mě jadno jajko«). Cłonki Serbskeje reje njeby byli prědne muzikanty, kenž se mysle, až spiwarjam su noty wažnjejše ako wejsańska spiwańska tradicija abo znatosć melodije z rozgłosa. Nowa interpretacija wótpowědujo cesto źinsajšnym zwuconym wašnjam słuchanja. Tak by antiwójnski spiw »Stoj ta lipa« bźez mjazygraśa wóstudny zněł. Ale ako jo kupka JANKAHANKA 2014 cejdejku wudała, na kótarejž su wšykne serbske ludowe spiwy nowy aranžement dostali, su gerce wěźeli, až górnoserbskim młodostnym su serbske ludowe spiwy znate a źěl młoźinskeje kultury. W Dolnej Łužycy smy južo wjasołe, gaž 50lětny wumějo melodije tśich serbskich ludowych spiwow. W tom su tudejše Serby Nimcam bejnje blisko, tomu »ludoju prědneje štucki«. Tekst drugeje štucki jo zwětšego: »Lala lala lalala.«

Žurnalist Mendel Ošerowič, po pochadźe ukrainski Žid z Trostjaneca na Ukrainje zapućowaše 1910 do Ameriki, hdźež wot 1914 w New Yorku za socialistisce wusměrjenu nowinu »Forverts – Jewish daily Forward«, kotraž wuńdźe w jidišćinje, pisaše. Politisce so jako socialist wuznawaše. Wot februara hač do měrca lěta 1932 wopyta Sowjetski zwjazk, mjez druhim swoju ukrainsku domiznu. Běše to runje wona doba, w kotrejž so hižo eksistowaca hłodowa kriza na hač do lěta 1933 trajacu hłodowu katastrofu rozšěri a do tak mjenowaneho holodomora přeńdźe, kotryž sej, tak so zdźěla trochuje, 13 % ludnosće jako wopor žadaše.1

MĚRĆIN BRYCKA

Halina Barań, spisowaśelka a mólaŕka z Bogatynje, jo se naroźiła a bydli w pólskej Łužycy. Źěkowano žywjenju w granicnych stronach, ma awtorka wjeliku wědu wó tom wobceŕku, jogo stawiznach a stawiznach wšyknych narodow, kótarež su how wót lětstotkow gromadu žywe. Wóna jo teke znata w Górnej a Dolnej Łužycy, dokulaž žedne z jeje tekstow a knigłow su južo pśestajone do nimšćiny a teke górnoserbšćiny. Jeje dłujkolětny pśełožowaŕ a dobry znaty, wucabnik Alfred Měškank (1927–2016) z Chóśebuza, njejo jano cytał a pśestajał teksty kněni Barań. Wón jo jej teke wujasnjował a pokazował Łužycu.

Knigły »Ptaški domacnych górow« su źasety roman Haliny Barań, kótaryž jo wujšeł w pólskej rěcy. Nowa publikacija póśěgujo se na motiw zgubjoneje domownje w pór kontekstach: w zwisku z Pólakami, wusedlonych pó 2. swětowej wójnje z tak pómjenjonych pódzajtšnych Kresow (nimski: Grenzland abo Ostpolen), kótarež jo dostał Sowjetski zwězk pó konferency w Jalśe (Jalta 4.–11.2.1945), abo z Nimcami, nuzkowanych do spušćenja Pólskeje, dokulaž běchu se granice pśesunuli, abo ze Serbami, kótarychž domownju jo brunica skóńcowała. Knigły pak njeźěle luźi do lěpšych a špatnych, do dobyśarjow a póbitych, do woporow a katow. Twóŕba Haliny Barań napomina do měrneje koeksistence a wulicujo wó śěžkem generaciskem nazgónjenju zgubjenja nic jadneje domownje, ale wjele małych wóścnych krajow. Mały wóścny kraj – to pak njejstej jano dom abo jadno město. To jo rum, w kótaremž kuždy z nas se cujo wěsty. Wjelgin śěžka tematika Europy pó 2. swětowej wójnje pokazujo se pśez stawizny jadneje swójźby. Akcija romana wótměwa se w Sakskej a Bramborskej, a teke w granicnych stronach Pólskeje, na pśikład we jsy Łąski, měsće Gerliszków a teke w Chóśebuzu. Stawizny fiktiwneje familije Wolkowskich se pokazuju pśi drugich regionalnych a europskich tšojenjach pó wójnje a teke na zachopjeńku 21. stolěśa.

»Pospyt wo zabytych tamnych« mjenuje Christian Kessner, lěkar a psychoterapeut w Drježdźanach, swoju knihu wo serbskej duši. Dokładnišo prajene dźe – w termini analytiskeje psychologije Carla Gustava Junga – wo archetypus toho słowjanskeho we Łužicy a na wuchodźe Němskeje. Jung je ideju kolektiwneho njewědomeho do psychoanalyzy zawjedł: W dušinym žiwjenju jednotliwca njehraje po jeho měnjenju jenož to wosobinsce njewědome ze swojimi potłóčowanjemi jednu rólu, ale tež archetypiske wobrazy a symbole ze stawiznow skupiny abo krajiny, w kotrejž něchtó wotrosće. To je zakładna ideja tuteje knihi: Ze słowjanskeho wobsydlenja, jich podćisnjenja a wróćostłóčenja, ale tež z jich mytow, symbolow, powěsćow pochadźace archetypy charakterizuja dušinu kulturu dźensa mjez Łobjom a Wódru žiwymi ludźimi; tež potom, hdyž jim to njeje wědome abo hdyž steja woni – na wědomej runinje – słowjanskemu herbstwu samo skeptisce abo njepřećelsce napřećo.

Poprawom je tuta ideja zajimawa a by sej systematiske wobdźěłanje bjeze wšeho zasłužiła resp. su hižo za to prjedawše spočatki w etnografiji, stawiznowědźe a kulturnej wědomosći. Zajimawe by było, što móže psychoanalyza k tomu přinošować, nic naposledk na »empiriskim« materialu, kiž wšak je w jeje tradiciji přewažnje hromadźenje a interpretowanje padowych stawiznow: potajkim »wunurjenje« tajkich kulturelnje so pominjenych symbolow a mytosow w indiwiduelnych stawiznach ludźi, kotřiž wo swojim słowjanskim pochadźe abo něhdyšim słowjanskim charakterje swojeho pochadoweho regiona wjace ničo njewědźa. Awtor poda pak so na hinaši puć: Po krótkim zwobraznjenju stawiznow słowjanskeho wobsydlenja Łužicy – při čimž so na tute tež w europskim ramiku, poćahujo so na słowjanskich susodow, zhladuje – so Serbja jako »zbywacy« »posledni Indianojo« Europy skrótka wopisuja. Sćěhuje krótki ekskurs k prašenju dokřesćanskeje mytologije a dlěši, awtorej po wšěm zdaću jara wažny wo zarjadowanju toho serbskeho do – tež wot Junga přewzate – napřećostajenja wuchodneho a zapadneho myslenja. Mjeztym zo je zapadne myslenje racionalne a na eficiencu wusměrjene, je wuchodne – kotrež je Jung w Indiskej studował a kotrež Kessnera hač do Japanskeje ćehnje – wotewrjeniše za to iracionalne, ale tež za z tym zwisowace spirituelne nazhonjenje. Serbja symbolizuja w koordinatowym systemje awtora potajkim »wuchodne myslenje« – woni sedźa, w rěči Junga, »bliže při žórłach« (pod Čornobohom), a runje to čini jich tak přićahliwych za analytikarja.