Jeje album z mjenom za moju domiznu wobsahuje pjeć spěwow: Mein Schwarz im Weiß, Bojosć abo Lubosć, Chłódk chójnow, Doma, Und ich tauche. Wušoł je jako fyziski zynkonošak a je tež na wšitkich znatych streamingowych portalach přistupny.

Za słowjańske pśijaśelstwo wabje w dolnoserbskem spiwniku słowakske, pólske, česke a morawske (Bóleraz; Błotka lube; Njebjo, zemja radosć ma; Běžy wóda), za dobre susedstwo nimske (Pójź, wutšoba buź wjasoła) a za globalizaciju awstriske a italske spiwanja (Śicha noc; Ow ty wjasoły). Teke na twórby nimskich a serbskich klasikarjow ako Friedrich Schiller (Młoźeńc tam pśi rěce sejźi), Mina Witkojc (Gaž wětšyk dujo), Juro Surowin (Ach, mója góla, ty zelena) a duo Handrij Zejler/Korla Awgust Kocor (Anka, buź wjasoła) njejstej wudawaŕ a lektor Fabian Kaulfürst zabyłej. Zejler a Kocor stej dobry pśikład za to, až móžo wuměłski spiw z casom ludowy bywaś, a to něga a źinsa, kaž: »Zagraj nam rejku« Jana Pawoła Nagela, abo »Sy ty Serb« Fryca Rochy a Manuela Semischa. K tomu su »Die Folksamen« melodiju komponowali.

We swójom awtobiografiskem romanje Der Laden wopisujo Erwin Strittmatter zaśěgnjenje prědnego fotoaparata do swójego źiśetstwa wjaže: Ku gódam dostanjo tak pomjenjonu Ernemann-boksu darjonu. Něto ma cłonkow familije wótmólowaś: Bratš Heinjak stupijo se pśed psowu budku. Bratš Tinko pozěrujo ze suprosneju rampu a sotša futrujo gołubje. Nan wjeźo kónja z groźi wen, mama źaržy kózu ze štrykom. Za toś tymi insceněrowanymi wobrazami štycy žycenje mamy, pśed wujkom w Americe tšošku se wjelicaś, kak derje wóni žywe su.

Cytaš-li w knigłach Der Laden, nazgónijoš, kak Strittmatterojc žywjenje napšawdu běšo: twarde, sprocniwe, z mało komfortom. Wšedne žywjenje we Łužycy.

Wróćo zhladujo wšo hinak wupada. Wosobinske žiwjenje zakrywa towaršnostne podawki woneho časa. W najlěpšim kaž tež w najhóršim padźe woznamjenješe podawk nowy směr, cezuru swójskeho byća. Po »wichorojtej nazymje« lěta 1989 započa so lěto wulkich změnow: 1990. Po 30 lětach je načasu wróćo zhladować. Jan Wenzel, rodźeny 1972 w Budyšinje a tehdy abiturient na Rozšěrjenej wyšej šuli »Friedrich Schiller«, je so wonemu, tež za njeho wuznamnemu lětu přiwobroćił, hlada na nje a wuda knihu. Što praju knihu – wulke, tołste, njepraktiske, kaž łónco nowinow, krutych, kiž so rózno njesuwaja, nimale 600 stronow a 2,5 kilogramow ćežke, ničo za nócne blidko – dožiwjenje! Najlěpje wobstaraš sej hnydom čitanski pult k tomu a hižo podaš so na stawizniske slědźerske pućowanje po času.

Wjazba ma prědku cyłostronsku, wysokoformatowu čornoběłu fotografiju wo ludźoch na demonstraciji w Lipsku z dźěsćomaj, kotrejž nowy biksowy napoj Coca Cola woptawatej. Zadnju stronu wupjelnja foto w prěčnym formaće, na kotrymž samotny rentnar na njehotowy platowy twar suta. Pjeć centimetrow šěroki chribjet knihi skića městno za titul »Das Jahr 1990 freilegen«, serbsce snano »Lěto 1990 wuhrjebać«, a wjele dalšich informacijow. Na škitnej wobalce nad wjazbu storčitej prědku čornoběłej fotografiji ze zamyslenymi ludźimi a z rozborkanej dróhu w Lipsku na so. Zady je barbna dynamiska nócna scena z tołkacymi so ludźimi před filialu Němskeje banki w Berlinje při zawjedźenju zapadoněmskeje hriwny wotćišćana. Fota pokazuja na to, štož přińdźe. Nowe lěto je kaž njepopisane łopjeno – kniha zahaji so z prózdnej běłej stronu, naprawo pódla čorna z lětom 1990 w běłym, fachowc praji negatiwnym pismje. A hižo započnje so dźiwja jěchańca přez lěto z dwustronskim wobrazom wo silwestrje při Braniborskich wrotach w Berlinje. Mjeztym wobrazowy klasikar wot Maurica Weissa pokazuje, kak so ludźo wjesela a rozwólnje swjeća. A potom maja so wobrazy a teksty do spěcha. Za sobu slědujo chronologiju podawkow pjelnja strony nimale bjez kromow a pušća će na stronje 587 z knihi z nócnym čornoběłym wobrazom fragmenta Berlinskeje murje a ze słowami: »Před časami, prjedy, njedawno, wčera, dźensa, jutře, bórze, pozdźišo, ženje.« Lěto je nimo. Zbytk je přiwěšk, biografije fotografow, zapis žórłow, lisćina wužiwanych a citowanych publikacijow a podobne.

Wězo njeje strowotniski a hospodarski system wot rěče małeho ludu wotwisny. Ryzy formalnje widźane, njejsmy jako Serbja za wobstaće towaršnosće relewantni. Relewantni su po tym jeničce Serbja, kotřiž wukonjenja wotpowědne powołanja. Njeparujomni wšak njejsu swojeje narodnosće, ale swojeje fachoweje kompetency dla.

Ja wjac njemóžu. Mi dosaha. Kónc. To tla žane žiwjenje wjac njeje. Cyły dźeń jenož nutřka. W kuchni. Na konopeju. Na hajzlu. Zaso w kuchni, byrnjež šće docyła hłódny njejsy. Ale někajki rytmus abo dnjowy plan wšak dyrbiš měć. Zaso na konopej. Popołdnju kusk po měsće teptać. Snano spěšnje něšto nakupić. A ani to so mi nochce, wšako dyrbimy sej při tym nětko tež hišće poł mjezwoča zakryć. Pola někotrych to snano nješkodźi, ale ja mam šikwa­ne mjezwočo. Je naša njeboh mać znajmjeńša přeco prajiła. Potom zaso do bydlenja a samsne znowa: kuchnja, konopej ... Mi to tak na čuwy dźe.

»Zaběraj so tola někak«, su mi wšitcy mudrje při telefonje radźili. Abo přez tónle internet. »Ty tla sy jako mały hólc přeco rady puzzlował, njeby to něšto było?« To běše před 50 lětami! Potom sym tola puzzle wu­hrjebał a započał. Po pjeć mjeńšinach bě wobraz ze znatym čěskim­ knoćikom zestajany. Što móžu ja za to, zo ma mój puzzle jenož 12 dźělow! Potajkim něšto druhe.

»Ja sym wšitke moje knihi po barbje sortěrowała, to bě zdobom kaž meditacija.« Hdyž sym posledni a zdobom prěni raz meditěrował, sym po mjeńšinomaj pječa tak wótře smorčał, zo su mje z meditaciskeje rumnosće won njesć dyrbjeli. Potajkim knihi po barbje sor­těrować. Pohladam na polcu, zo bych započał, a widźu, zo sym hižo hotowy. Wobsedźu jenož 23 knihow. Rjad Karla Maya. Wšitke ze zelenej wobalku. Wo čer­ta. To móžeš wobłudnić w tajkim małym bydlenju. Čehodla sym ja wopica w januarje hižo cyłu budu barbił. To by nětko idealna zaběra ... Staru pěc, ale mje wšak do Obija njepušća. Hdy nož by susod Korla jenož doma był. To bychmoj po zwučenym wašnju – a z wot­powědnym předpisanym wotstawkom – zaso w schodźišću wo najnowšich bladach w domje filozofować móhłoj. Tón steji pak nětko wodnjo a w nocy na dźěle. Wažny muž, mjeztym samo za cyły naš system. Systemrelewantny takrjec.

Komedija britiskeho awtora Michaela Cooneyja zabawja z typiskim jendźelskim, dosć čornym a tak mjenowanu politisku korektnosć často překročacym humorom, hdyž tež skerje po wašnju Rowana Atkinsa (Mr. Bean, Blackadder) dyžli filigraneje anarchije Monty Python. Protagonist Eric Swan zašmjata so do dźeń a njepřewidnišeje syće swójsce zawinowaneho wobšudnistwa, kotrež jemu na zakładźe připada dobry fenk ze statneje kasy zaruča. Konstelacija je naposledk tak zawjerćana, zo figury na jewišću sami wjace njewědźa, štó runje koho sćělesni.

Loni w nazymje wuńdźe w Ludowym nakładnistwje Domowina jeje mjeztym šesta serbskorěčna zběrka »W času zeza časa«. Runja titulej prěnjeje zběrki z lěta 1990 »wróćo ja doprědka du« hodźi so nimale 30 lět pozdźišo znowa wěsty paradoksny woznam wučitać. Prepozicija »zeza« steji tu we wobsahowym zwisku ze zapřijećom časa. Wěcy, zjawy, podawki abo jednanja so do časa zarjaduja, runočasnje pak jewi so wzdaće konkretneho časa a podaće do relatiwnosće.

W času zakazanych socialnych kontaktow sym priwilegowany. Hačrunjež so z techniku za internet njewuznaju, móžu swoje mysle do zjawnosće trubić. Mam so tomu dźakować, zo sym Serb, kiž móže serbsce rěčeć a pisać. A mam zbožo, zo so serbske medije přez wabjenje financować njedyrbja. To pokazuje so mjez druhim w tym, zo smědźa politiske abo wědomostne přinoški w serbskim rozhłosu dlěje hač dwě mjeńšinje trać. To je w Němskej jenož kulturnym sćelakam dowolene, kiž su wot GEZ-popłatka žiwe. Wone hraja tež kompozicije Měrćina Weclicha abo Mozarta, hačrunjež wobaj masu ludźi njenarěča. Tohodla maja tajke wusyłanja jara wobmjezowanu ličbu připosłucharjow. Tež jako wuměłc sym priwilegowany, dokelž njejsym financielnje jenož wot wustupow wotwisny, ale dóstanu za w serbskich medijach wozjewjene artikle honorar a mam serbski minijob. Kraj Braniborska je mi samo korona-pjenjezy přepokazał, zo bych sej nowu gitaru kupić móhł, byrnjež so lětsa ani na jenički koncert nadźijeć njemóžu. Njejsym jenički, kotrehož podpěruja, hdźež nje­wědźa, što a kak wón dźěła. Dokelž mam nimo toho měch wirtuelnych pjenjez na lutowarni, trjebam hakle wot hodownika wot renty mojeje žony žiwy być. Mjeztym pomha rjad mojich kolegow hižo buram na hromakowych polach. Delnjoserbske přisłowo dźě praji: »Tón móže wjace hač na huslach hrać.« Nětko wuknu, što prawe dźěło rěka. Raku­ski kulturny wědomostnik S. D. Sauerbier pisaše w lěće 1986: »Wuměłc je najnjetrjebawši subjekt w našej towaršnosći, cyle na kromje stejaca postawa, kotruž nichtó njetrjeba.«1

Město wustajeńcy z realnymi wobrazami, kotrež móžeš ze wšěmi zmysłami zaznawać, dyrbi so Žitawska galerija »Kunstlade« tutón króć z hladanjom zdaloka spokojeć. Ale znajmjeńša měło so poselstwo słownych wobrazow molerki Isy Bryccyneje z Kubšic prezentować.

Wšo bě spřihotowane a po zdaću so tomu ničo njespřećiwješe, ale realita nas dosćahny: Dźeń do natwara wustajeńcy, so hižo na wernisažu 20. měrca wjeselo, dosćahny nas, wuměłču, lawdatorku, Budysku basnicu Róžu Domašcynu kaž tež hudźbnych přewodnikow wječora, klasiski gitarowy trijo Teresa Heinrich, Debora Knieser a Christina Große, warnowanje před wirusowej katastrofu z mjenom korona. Nětko je naš škleńčany »kašćik« na Lipowej dróze prózdny, nichtó njewě, kak dołho hišće.

Powěsć wobrazow Isy Brycyneje njeje jednora. Jich wuprajenja su wobrazliwe a rozdwojene kaž wuprajenja orakla. A sami so tež we wěšćenju pospytachmy, kak daloko abo wusko maja so oficielnje doporučene naprawy k prewenciji přećiwo korona-infekciji wukładować. Běchmy połni nadźije ze zapozdźenjom abo bjez wernisaže wustajeńcu přiwšěm pokazać, wšako so nam wěrnosć wobrazow nětko ćim bóle wuwědomja.

Dźensa njeje Krabat jenož powěsćowa postawa, kotruž zwjazujemy ze spodobnymi ilustracijemi Měrćina Nowaka-Njechorńskeho abo z romanom Jurja Brězana. Krabat steji tež za zwičnjenu marku a jeho mjeno kmótři zelowemu palencej abo kolesowarskej šćežce. A hdyž rozmyslujemy wo pěstowanju serbskich nałožkow, dyrbimy so sčasami prašeć, hač dźe nam při tym jenož wo wobchowanje ludoweho herbstwa abo hač su wone mjeztym woblubowany srědk k přiwabjenju turistow?

Bě to w lěće 1975, před 45 lětami, běch młoda studentka. Tež tehdy so za dorostom hladaše. Šefredaktor Cyril Kola so mje wopraša, hač nochcyła něšto wo prěničce Angele Stachoweje »Halo Kazek« napisać. Připrajich, ale potom so njesměrnje dračowach. Něšto wšak napisach a wotedach. Njetraješe dołho a dóstach list. Takle njemóže Rozhlad přinošk wozjewić, dyrbjała bóle do hłubokosće hić. Někak běch to hižo při wotedaću začuła. Tuž dračowach so dale a hlej, nadobo so mi lěpje pisaše. Pozdźišo slědowachu dalše přinoški, ale dopominam so derje, zo dyrbjach so stajnje napinać. Recensiju napisać traješe dołho: sej sam měnjenje wo knize abo dźiwadłowym předstajenju wutworić, je wopodstatnić, za formulacijemi pytać, čerwjenu nitku za tekst namakać a potom hišće wšo na pisanskej mašinje wotpisać a termin tež tłóči ... Honorara dla to nječiniš. Snano dla duchowneho wužadanja? Zo něšto trajneho zawostajiš? Z dobrej recensiju stworiš wšak sam čwak literatury. Njepisaš hoły posudk wo wuměłskej twórbje, ale powědaš swoju stawiznu wo twórbje, zawjedźeš čitarja do njeje, zahoriš jeho w najlěpšim padźe za nju a druhdy jeho tež wottrašiš sej knihu kupić, předstajenje wobhladać abo koncert naposkać.

My Serbja smy zawěrno bohaći na dobrych a smjerć dobrych tradicijach. Jedna ze smjerć dobrych tradicijow je basnjenje. Kelko serbskich basnikow je z klina našeje rjaneje Łužicy wušło! Šěsćdźesat zešiwkow wopřijima rjad »Serbska poezija«, Olymp serbskeho basnistwa. A zwjeselace je, zo je tale smjerć dobra tradicija tež w našej młodej generaciji žiwa. To je mjez druhim lońše Literarne wubědźowanje LND a Załožby za serbski lud zaso pokazało. Syła młodych pisacych – najmłódši wosom lět! – je basnje zapodało. Sam sym był čłon jury a mje je runjewon wozbo­žiło, zo bě mjez nimi telko wušiknje rymowanych. Je dźě čisće rymowana baseń nonplusultra wšeje poezije. Haj, naša młodźina wě wo wuznamje rymowanja za traće našeho ludu, byrnjež tola »serbski basnić«, z čistymi žónskimi a muskimi rymami, »kus dźěła ćežki jara ... je, a – dźaka w Serbach mało«. Ně, »słónco serbskeje poezije« bohudźakowano »hasło« njeje, kóžde ranje nam znowa schadźa, njedźiwajcy toho, zo wjetšina ludźi dźensniši dźeń jeho schadźenje hižo zańč nima­. Lědma wotućiwši z poł woči­njenymi wočimi chcyćiwa na smartfon pohlada, ležacy wšu nóc pod hłowakom, zo nje­by božedla bóh wě što skomdźiła, a wostanje na wobrazowce wisajo, čehoždla tale wjetšina ludźi dźensniši dźeń wozbožace schadźenje słónca prosće skomdźi. Haj, wono na­dal­ schadźa. Wutoru po jutrach na přikład, słónco bě runje schadźało, da je mi młody basnik, kotrehož mjeno do toho njeběch znał, z mejlku baseń pósłał – wěsće běše jutry doma kaž my wšitcy a měješe wjele chwile za bas­njenje –, na kotrejž sym so, dohla­dawši so jeje připadnje w dźankmejlkowym kašćiku, hdźež bě so zabłudźiła, wulce radował. A dokelž dyr­bimy w tychle ćežkich časach pře­dewšěm na to dźiwać, zo nam wone humor njerubja, sym so młodeho basnika nablaku prašał, hač směm jeho baseń wozjewić. Najprjedy njeje to chcył, je wotmołwił, zo baseń tola ćišćahódna njeje, zo by so naposled jenož hańbował, ale po třećim­ abo štwórtym borkanju je do­ toho zwolił – z wuměnjenjom, zo anonymny wostanje. A tak smě Rozblad dźensa baseń anonymusa prawozjewić:

Profesor doktor Staehle, zubny medicinar a uniwersitny profesor Uniwersity Heidelberg, wuspyta so w swojej štwórtej a najnowšej twórbje na sociologiskej analyzy wobydlerstwa Budyšina. Tutu sadźi do konteksta někajkeje nadrjadowaneje, »wuchodoněmskeje« mentality. Awtor złožuje so při tym na nazhonjenja a rozmołwy z wobydlerjemi kaž tež na hižo wozjewjene studije a nowinske artikle, předewšěm ze Sakskich Nowin a tydźenika »Die Zeit«.

Kniha je do dweju dźělow rozrjadowana. Prěni wobsteji bjez wuwzaća z fotografijow, wotćišćanych na wjace hač 120 stronach. Wobrazy komentuje awtor z »miknjenčkom wóčka«, štož twori dosć razny kontrast k wěcownemu, tekstowemu wotrězkej knihi. Zdźěla Staehle tu chětro přehnawa. Tak pisa na přikład pod fotografiju Budyskeho křižerskeho procesiona: »Das große Bautzener Reiter-Besäufnis«. Spodźiwnje wjele městna zabjeru prawicarsko- kaž tež lěwicarskoekstremistiske grafitije. Recipientej so tak sposrědkuje, zo w tutym měsće politiske kromy postajeja, dokal dźe. Hač woprawnjene abo nic, wostawa wotewrjene. Někotre móranja interpretuje awtor nimo toho dospołnje wopak. Tak komentuje na přikład grafito »SGD 1/9/5/3« ze słowami »Erinnerung an den Iwan 1953«. Samo zamylace je, hdyž montuje Staehle konterfaj Ernsta Thälmanna do pomnika k tysačinam Budyšina w Schillerowym zelenišću. »Ernst Thälmann lässt grüßen!«, k tomu pozadnje žortnje pisa. Trochu wjace serioznosće tu škodźało njeby.

Transformaciske procesy w zwisku z techniskim postupom poslednich dekadow potrjechja cyły swět, we wosebitej měrje industrializowane a zapadne kraje. Zakłady tutych přewalacych, přeformowacych wotběhow wurosćechu z techniskich wuwićow, wosebje na polu elektroniskeho předźěłanja datow, kotrež korjenja zdźěla w dobje do Druheje swětoweje wójny. A na druhej stronje mějachu tohorunja towaršnostne změny wulki podźěl, mjez druhim přiběraca participacija mjeńšinowych a nakromnych skupin we wšelakich diskursach.

Šwicarski awtor Felix Stalder (*1968) je kulturny a medijowy wědomostnik a dźěła w Zürichu jako profesor za digitalnu kulturu a teoriju zwjazowanja. Wón je tež awtor knihi »Der Autor am Ende der Gutenberg Galaxis«.1